FanFic.nl

What's true love?II (AFGEWERKT!!!)

Voorstel

“Viktor Kruml”� zei hij verklarend. “Hoe slecht kan nieuws van hem zijn?”� Ik keeek hem geschrokken aan en hij grijnsde: “tot morgen, Joan”�
“Nee, wacht..”�
“hij verschijnselde! De rotzak”� Fred was bezorgd, net als George. Fred wou praten, maar hij voelde zoals altijd aan dat ik dat nit wou. En hij liet me dus, zoals altijd alleen met mijn eigen gedachten. De dag daarna voelde ik me raar, ik wist niet wat te verwachten, ook de tweeling wist geen houding aan te nemen, de winkel bleef die dag dicht. Toen de honden om half één bleften, liep George naar de deur. Hij liet tegen zijn zin twee opgelaten mannen binnen. Kruml schudde enthousiast zijn en Fred’s hand. “Hier is ze dan”� zei Lucius trots. Kruml keek me aan men een glim van obsessive in zijn ogen. “hey”� zei ik wat ongemakkelijk. “Eindelijk”� fluisterde hij. “Tien jaar verdwenen en dan vind men je hier, in de meest bekende winkel van het land”� zei hij op een vreemde toon. Maar dan, alsof hij zichzelf wakker schudde, stak hij zijn hand uit. “hallo, Joan Dhanes”�
“uh hey”� zei ik verbijsterd en mompelde wat versuft “nog eens”� Maar herpakte me snel. “wil je graag wat te drinken?”�
“graag dank je.”�
“Jij kan wel gaan, denk ik Malfidus.”� Hij opened zijn mond maar een gemeenschappelijke flits in de ogen van Fred en George hiel hem tegen. “ik laat mezelf wel buiten.”�
Kruml praatte en vertelde over waar hij die twee jaar gezogd had en hoe hij dan naar Lucius gezocht had. Toen George uiteindelijk ongeduldig vroeg wat hij van me wou, begon hij echter meteen een verklaring.
“Je weet hoe ik je Zwerkbalvaardigdheden zo bewonderde he?”�
“Ja dat weet ik nog.”�
“Wel, veel van de spelers uit mijn team zijn ondertussen met ‘pensioen’ Ik was de jongsge en ben nog als enige over van het originele team. Ik weet niet of je de Zwerkbalcompititie volgt, maar er zijn bijna geen goede teams meer! Ik zou graag met jou en mogelijk je oude team een nieuw team starten.”� Zei hij gemakkelijk, maar Fred en George staarde hem verbaasd aan. Ook mijn eigen verbazing was niet weg te stoppen. Maar Kruml keek me vastbesloten aan en ik besefte dat hij het meende. “ik hem al tien jaar niet eer gespeeld”� zei ik aarzelend.
“Spelers als jij kunnen zoiets niet kwijtraken, Joan”�
“Het zou wel cool zijn, of niet?”� Zei George tegen zijn broer, die geschrokken reageerde: “George, dat kan Joan toch niet meer! En daarbij we zitten met de winkel weet je nog wel?”�
“Ik beslis dat zelf wel, Fred”�
“maar..”�
“Tien jaar lijkt me lang genoeg.”� Zei ik plots veel vastbeslotener dan ik me voelde, of in tien jaar geklonken had. Ik keek Fred aan en zag zijn ogen blinken. Mijn linkermondhoek trok omhoog en hij grijnsde. Mijn lippen onthulde mij tanden en Freds oog loste een traan. Dit was een conversatie tussen ons, zonder woorden en alleen wij, wij en George begrepen wat daarin gezegd werd. Ik keek naar Kurml en stak mijn hand uit. Hij nam deze gretig vast en lachte nu ook opgetogen mee.
“Klein detail”� zei George. “De winkel?”� Noch Fred noch ik kreeg de kans om onze gemeenschappelijke twijfel te beamen. “Ik vraag jullie niet om te verhuizen.”� Zei Kruml. “Ik vraag jullie om het team te zijn dat ik hier in Engeland wil vestigen. Tegelijkertijd met die van Fred en George, sperden mijn ogen zich wijd open en werd mijn tong zichtbaar door het wegvallen van mijn onderkaak. Ontzet staarden we Kruml even aan. En dan, na de verbazing volgde plots terug een enorme twijfel. George de het idee nu volledig zag zitten wou me overtuigen. “Kom op, Joan. Je bent een Griffoendor! Je bent dapper en hebt moed!”�
“Ooit wel ja”� zei ik zonder naar hem op te kijken. “levenswil en moed is me lang weggenomen, ik voel me soms meer Zwadderaar dan Griffoendor”� vervolgde ik serieus. “Twee maanden lang heb ik tegen mijn eigen vriendje gelogen. De persoon waar ik zielsveel van hield heb ik bespeeld en gebruikt, als een echte zwadderaar. Na die daad ben ik niet langer de titel ‘griffoendor’ waardig.”� Ik staarde nog steeds naar de tafel en meende elk woord. “Joan”� zei Fred zacht en een beetje ontzet. Hij nam mijn schouders vast en deed me in zijn ogen kijken. “Als je dan toch zo wil praten, moet je wel het gehele verhaal zien. Ten eerste was jou geliefde een Zwadderaar, gehaat door heel griffoendor en opgevoed met een haat voor griffoendor. Je hebt nu al tien jaar om hem gerouwd en je schuldig gevoeld. Je bent wel een Griffoendor, Joan. Als ik dat zeg geloof je dat maar best.”� Ik staarde even in zijn warme ogen en knikte dan, zwakjes lachend en knikte ook naar Kruml. Die vroeg meteen ook naar de anderen. Hij kon zijn beetje teleurstelling niet verbergen toen we vertelden dat Ron en Hermelien ondertussen getrouwd waren. We praatten lang en Kruml nam het aanbod om te blijven slapen aan. “Seg Joan”� zei hij, eeen stuk in de nacht. “Wat heb jij allemaal gedaan?”�
“sorry?”�
“Ja, niemand kon je vinden, alsof je gewoon van de aarde verdwenen was!”�
“inderdaad”� zei ik en draaide me om, om de trap naar boven te volgen.

Reacties: