FanFic.nl

What's true love?II (AFGEWERKT!!!)

Alle stukjes weer bij elkaar rijgen

De volgende morgen volde ik me goed. Ik werd vrolijk wakker, zonder meteen te beseffen waarom. Maar het drong meteen door toen ik begroet werd door een nog vrolijkere Kruml. ’s Middages moest iik heb zowat buiten gooien. “Ik wil het eerst zelf met de anderen bespreken. Ik zal je meten op de hoogte brengen, Victor.”� Hij was echter niet snel van zijn gedacht aft e brengen, hij wilde de rest van het project opzetten. “Je hebt verdikke tien jaar gawacht, twee dagen meer zal het verschil nu niet maken he!”� zei George tenslotte. Ik stuurde uilen uit naar onze oude griffoendor team en Leo. We besloten heel snel om het tweede team niet te vragen, dat benadrukte enkel de lege zoekerplaats. Toen iedereen op zijn gemak zat, legde ik de situatie uit. Iedereen reageerde zo verbaasd als ook ik en de tweeling achter me hadden gereageerd hadden. Ned kwam de schok snelst te boven en was meteen te vinden voor het idee. De anderen hadden hun twijfels, onder andere over Lucius. Toen Ron hoorde dat Kruml hem in zijn team wou piepte Ron. George keek daarbij naar Fred, die terug grijnsde. Ook ik dacht terug aan het waarschuwings T-shirt.
Een paar uur later waren we er echter toch uit: iedereen ging akkoord. Toen het nieuws Kruml bereikte was deze onzettend blij en vertelde ons dat hij de laatste acht jaar al een stadion had uitgebouwd. Nu waren wij veer verbaads en enthusiast. Hij had jarenlang elk detail aan het stadion nog bijgewerkt, vast beraden om voorzitter te worden van het beste team ooit.
Drie dagen later bewonderden ons oude team het stadion. Mijn ogen blonken en we besloten om onze eerste dag terug samen op een veld niet te spelen.We zouden niet gekunnen hebben, allemaal om de zelfde reden: emotie.
De dag daarop trok ik naar mijn huisje om mijn bezem te halen. Nu Lucius en Victor aan mijn deur stonden voelde ik de nood om mijn oude hutkoffer te openen. Die bevatte talloze brieven die ik nog steeds woord voor word van buiten kende. Ook een kranten artikel: Zweinstein wint voor het eerst het WK Junior. Er stond een grote foto onder. Ik had mijn arm over Draco’s schouder en Draco’s vinger kwamen rond mijn heup. Fred en George’s lachende gezichten torende boven me uit. Ik staarde naar Draco’s gezicht, naast het mijne. Ik voelde me nog steeds schuldig. Mensen die niet geloven dat je jaren kan rouwen hebben nog niet in mijn situatie gezeten, op afstand is alles makkelijk, maar bij mij hier in realiteit heb ik mijn vriendje bedrogen, een bedrog dat leidde tot zijn dood. Niet Voldemort, maar ik het Draco gedood. Zijn gezicht durfde mij gedachten en dromen verstoren, we waren tegen elkaar uitgespeeld door een andere brond en de mijne had gewonnen, maar daar bleef het bij. Gelukkig was ik er niet bepaald van geworden. Maar u was het wel eens tijd dat ik écht verder ging zonder hem.
De volgde morgen werd ik weer vrolijk wakker, ik kuste Fred en maakte ontbijt klaar, daarna maakte ik me, vrolijk klaar voor Zwerkbal. Fred werd er helemaal gelukkig van om me zo te zien, de Joan waar hij van was gaan houden, de Joan die hij verdiende waar hij mee kon lachen. De weken die er op volgde bouwden we onze Zwerkbal zachtjes weer op en Leo, George, Fred en ik herleefde met momenten onze jeugd. We konden weer even lachende tieners zijn. Onze zwerkbal werd snel weer zo goed als vroeger, ondank shet ouder zijn en de nieuwe verantwoordelijkheden, waren we allemaal nog steeds dezelfden. Hermelien was meestal babysitter, het mogelijk makend voor Harry en Ginny om ook steeds te trainen. Leo werd al vastgelegd als commentator. De weken verliepen vlot, terwijl de organisatie van het nieuwe team duidelijk werd. Kruml werd vorzitter, ik was trainer en speler. Snel zouden we het niewste team van Engeland vormen: Dracon Flights.
Door een niet al te vriendelijke duidelijkheid dat Lucius niet meer welkom was, werd het echter sneller dan gepland bekend dan Kruml, Potter en Dhanes aan een groot project bezig waren. Dus na een maand trainen en nog geen vast gelegde matchen werden we alledrie gevraagd voor een interview. Kruml regelde het interview vor een week later, het hele team zou er aanwezig zijn. Ik was nerveus die week, maar niemand maakte zich er druk om. Ze waren eerder blij dat het me wel degelijk wat kon schelen.
Ergens was ik bang, bang om mensen teleur te stellen. Mensen die geloofde dat ik een natuurlijke leider was, als die een bange Joan te zien kregen, verloren ze dan alle vertrouwen. Na een week van angstige voorgevoelen, werd ik die specifieke morgen echter wakker met een goed gevoel. Een gevoel dat zei: “ik ben er klaar voor nu, het moet.”� Door mijn brede grijns, voelden ook de anderen zich meteen gesterkt. Wat later liepen we fier een klein kamertje in waar we allemaal in een grote zetel gingen zitten. Een lange, donkerharige man begroette ons en gin in een zeteltje voor ons zitten. De camera werd op de man gericht. Deze lachte naar de camera en wachte op het teken van de man erachter. Toen deze gebaarde dat hij klaar was begon de man te praten. “Goedenavond aan allen die nu kijken! Vandaag heb ik voor jullie speciale gasten, met indrukwekkend nieuws! We hebben hier een aantal mensen die al wat betekend hebben in onze hedendaagse wereld, niemand minder dan Victor Kruml, Harry Potter en de lang verdwenen Joan Dhanes zijn ier bij mij. De camera draaide zich nu naar ons, ook de man keek nu naar ons. “Joan Dhanes, waar in hemelsnaam ben jij geweest.”�
“ik denk niet dat dat zo belangrijk is”� antwoorde ik kalm, zonder in de camera te kijken, maar de interviewer recht in de ogen kijkend.
“Met alle respect Joan, ik denk dat het dat wel is.”�
“Niet half zoveel als het idee dat u zo meteen voorgeschoteld zult krijgen.”�
“En dat is?”�
“Eigenlijk is het Victors idee.”� De inderviewer keek nu naar Kruml die met zijn lage stem begon te praten. “Wel, ik wil een nieuw Zwerkbalteam starten.”� De interviewer keek hem even verbaasd aan, alsof hij niet goed besefte wat Kruml precies bedoelde. “Uh, wel..dat is..indrukwekkend neem ik aan?”�
“Er zijn geen goede teams meer tegenwoordig”� zei Kruml grommend. “Er zijn er drie goede ja, maar die maken geen mooi spel. Vind ik”� voegde hij er aan toe.
“En jij kan daar verandering in brengen denk je?”� Hij schudde zijn hoofd. “ik weet da Joan dat kan.”� Ik gaf een kort en gevleid lachje. De intervieuwer begon nu echter wat door te krijgen. “Dus het hele zweinstein team doet mee?”� Iedereen op de bank knikte. Een beetje overweldigt sloot de man het interview af en liet ons vertrekken. De zelfde avond wou hij een nieuw interview inplannen, waarop ik beleefd antwoordde dat hij alles wat hij moest weten nu wel al wist. Kruml deed als oprichter van het nieuwe team nog wat intervieuws. En kreeg ons op onvoorstelbare wijze op de lijst als derdeklasse team. De krant kondigde dus een reeds bekend, maar nieuw Zwerkbal team aan. De kranten kondigden het dan wel aan, maar ik trainde het en Kruml leed het.

Reacties: