FanFic.nl

What's true love?II (AFGEWERKT!!!)

Drama

“Ik denk dat je inderdaad me Draco kon comminiceren, dat hij je hoorde en antwoordde. Ik denk dat jullie sterke liefde voor elkaar hem ervan weerhouden heeft om volledig over te gaan naar het hiernamaals, land van de doden, hoe je het ook wil noemen.”�
“Bedoel je dat hij gebleven is als een spook?”�
“Niet echt, nee”�
“Hij had geen licheem of vorm, hij was gewoon een aanwezigheid.”� Antwoordde ik, waarop Perkamentus knikte. “Is hij volledig overgegaan toen ik naar het Nest ging?”�
“Dat heb ik ook een tijd gedacht, dat hij verlost was van de gedachte dat je niet gelukkig meer zou worden. Maar daar ben ik op terug gekomen.”� Ik keek hem nu even geschokt aan. ‘Wat zegt hij nu?”� klonk het in mijn en Sneeps hoofd.
“Dit is wat ik denk. Ik denk dat toen Voldemort hem doodde, zijn lichaam meteen van alle leven ontnomen was. Zijn liefde voor jou was echter zo sterk dat hij die sterker voelde dan zijn angst. Zijn liefde bleef slects enkele seconden langer hangen dat de rest van zijn bestaan, deze paar seconden, verhinderde dat hij ‘overging’ en hem tussen twee werelden in deden zweven. Hij was echter zwak hij was zich niet bewust van zijn eigen bestaan en gedoemd om een zwerver te worden, niet serk genoeg om te zwerven.”� Ik voelde tranen in mijn ogen opwellen toen ik me voorstelde hoe hij zich moest gevoeld hebben. Genadeloos ging Perkamentus verder. “Jij praatte tegen hem, hele dagen lang, je werd de enige duidelijke richting. Een lichtpuntje in een eeuwige duisternis, waarin hij niet besefte wat of wie hij was. Door deze duidelijke richting, werd hij gesterk in hoop. En trok hij zichzelf moeizaam terug meer in de richting van de levende wereld. Hij trok echter niet naar zijn lichaam, maar kwam steeds dichter naar jou. Hij zocht net als on snaar ju, maar hij werd geluid door jou sem, het enige geluid in zijn bestaan. Toen hij jou voor het eerst kon zien, moet hem duidelijk geworden zijn wie hij waas en wat er gebeurd was. Hij bleef versterken door de nog steeds sterke liefde tussen jullie beiden. Het gene hem voorkomen had om volledig over te gaan, kon hem dus ook weer sterker maken. Tegen dat wij je vonden kon hij echt dingen doe bewegen, later zelfs met je comminiceren door je dromen. Juist?”� ik knikte moeilijk. “Praat je nog tegen hem, Joan?”� Tranen bolden nu over mijn wangen, bang dat ik hem vermoord had, alweer. Ik schudde mijn hoofd. “hij..hij was weg..toen ik naar het Nest ging”� zei ik snikkend, niet beseffend dat de anderen elkaar geschokt aankeken. Perkaentus knikte toen ik zei: “en hij wou het..hij had me gezegd om te gaan.”�
“Hij zag je echt heel graag, Joan. Hij wilde niet dat je je leven in deze miserie zou leiden. Toen je je grootste angst overwon en naar je vrienden keerde ton hij dit van je vroeg, werd het hoogtepunt van jullie liefde bereikt. Draco was nu sterk genoeg om op zijn eentje op zoek te gaan naar een oude maan: Hayat. Hayat heeft zichzelf in zo’n soort situaties gespecialiseerd. Hij heeft nog nooit het werk volledig afgerond. Er is nooit genoeg kracht. Maar jullie liefde had hem wel zodanig sterk gemaakt dat Hayat geloofde dat hij het nu wel zou kunnen. Draco had enkel jou, één weg die hij wou volgen, als er maar eén weg te volgen is kan je die sneller en vastberadener volgen. Hij had geen vriende of kende geen liefde voor zijn ouders. Ook jij zonderde je vanalles af en focuste je enkel nog op hem. Langer dan elk ander mens dat gedaan zou hebben, tot hij je vertelde dat het goed genoeg was. Hayat gelooft dat hij Draco terug kan brengen, het zou lang duren, maar naar mijn eigen rade zal hij er nu wel bijna zijn.”� Ik staarde hem aan zonder wat te zeggen. Denked dat hij met me lachte keek ik eerst wat kwaad, maar ik besefte al snel dat hij het meende. Emotieloos bleef ik hem aanstaren. Een traan bolde uit mijn ooghoek. Fred zat naast me, net zo emotieloos. De anderen recupurerden sneller, ze wisten dat zoiets kon, zeker als Perkamentus het zij, Harry was het levende bewijs. Alleen ging dit nog net wat verder. “Joan?”�
“ik wil naar hui”� zei ik kort. George en de anderen knikte, maar Fred bleef voor zich uit staren. George nam mijn schouder vast. Hij begeleidde me naar het haardvuur en zei. “De tovertweeling foschop”� terwijl hij de brandstof liet vallen. Toen we thuis toekwamen zei hij. “Joan, ik weet dat je het gelooft, ongeacht wat je de komende dagen zult zeggen. Het veel is om nu te verwerken, maar alstublieft, je bent nu zo ver.”� Ik knikte en aanvaarden dankbaar zijn armen om me heen. Hij ging in de zetel zitten ni ik kroop in zijn armen. Het verbaasde hem even, maar hij wist dat ik steun zocht. Steun om niet weer weg te lopen. Hij legde zijn arm om mijn schouder en ik viel in slaap.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.