FanFic.nl

What's true love?II (AFGEWERKT!!!)

Fred

Fred was die nacht niet thuisgekomen. George was bezorgd, maar ook bang om me alleen te laten. Toen hij ‘s middags nog niet thuis was stuurde George brieven rond naar zijn moeder, broer en zus. Toen hij ook daar niet was kwam iedereen weer samen, daar vertelde Hermelien wat er de avond daarvoor nog gebeurd was. “Je beseft het misschien niet, maar ook voor mij is dit moeilijk hoor,zei hij tegen me. Ik zei toen dat hij jouw moest steunen waarop hij boos riep: ik heb haar altijd gesteun, Hermelien! Ik heb altijd van haar gehouden en nu raak ik haar weer kwijt! Hoe moet ik dat precies steunen dan? Toen er niemand antwoordde is hij buiten gelopen en verschijseld.”�
Ik voelde me nu enkel nog slechter, maar wou hem wel vinden. “Waar zou hij zijn”� vroeg George, hij keek me in mijn ogen en ik wist dat hij het zelfde dacht als ik.We verschijnselde naar mijn huisje aan het meer. Ik ging voorzichtig binnen en vond inderdaad Fred op de zetel. Hij staarde door het raam en keek niet op toen we binnen stapten. Ik ging naast hem zitten. “Fred?”� Hij keek me even aan, maar staarde dan weer uit het raam.”�Als hij terug komt, komt hij naar hier, niet?”� ik keek hem verbaasd aan. “Hij moet weten waar hij heen moet.”� Onzet staarde ik Fred aan. Hij bleef me verbazen. “oh Fred..Ik hou van je!.”� Zei ik, waarop hij antwoordde: “Enkel meer van hem.”� Hij keek me nu aan. Ik tuurde diep in zijn ogen en wist dat het verkeerd zou zijn om te liegen. Traag knikte ik waarop hij zuchte en zijn blik weer afwendde. “Fred..”� Hij keek weer terug. “Ik wwil je echt niet kwetsen.”�
“Weet ik.”� Knikte hij.
“Laten we naar huis gaan.”� Hij knikte een beetje versuft. George liet de anderen snel weten dat Fred terecht was. Ik was ind war en bang. Ik wou niet huilen, want ik wou fred niet kwetsten, maar ik was zo bang. Bang en tegelijk blij, er was een kans dat ik Draco terug zag. Mijn gevoelens draaiden en keerden en hoe meer ik er over dacht, hoe meer vragen ik opriep. Ik besloot Perkamentus een brief te schrijven.

Beste Albus,

Ik heb misschien wat vreem gereageerd, maar niet anders dan je verwachtte denk ik. Ik geloof je, maar ik vind het moeilijk om dat ook te aanvaarden. Dit is waar ongeloof zijn oorsprong vind…Bij angst. Ik ben bang en toch heb ik zoveel vragen. Hoe moet het nu verder? Maar ook hoe zal hij er uit zien? Is hij nog het zelfde? Zal hij boos zijnop me? Voor zijn dood of voor Fred? Is hij nu zeventien of zevenentwingtig? Het is allemaal zo verwarrend! Evengoed wil ik je bedanken, Albus. Om me te waarschuwen voor wat mogelijk komt.
Joan

Een paar dagen gingen in stilte voorbij, er werd weinig gezegd in het anders vrolijke huis. Ik wist dat ook in de huizen van onze vrienden het om hetzelfde ging. Dan kreeg ik antoord van Perkamentus.

Joan,

Ik verwachtte inderdaad een reactie, gelijkend op degene die je gaf. Ik begrijp de moeilijkheden en de vragen, Joan. Ik ben bang dat mijn kennis stopt waar jou vragen beginnen. Wat ik wel kan zeggen is dat Draco naar zijn eigen oude lichaam getransfomeerd is de laatste vijf jaar, hij zou er moeten uitzien zoals altijd, enkel een beetje ouder. Hij zou nu zo’n tweeëntwintig zijn.
Iets anders dat ik ook wel verwacht had, maar dan niet zo erg is Fred’s reactie, Joan. Hij staat al zolang als je hem kent achter je en hij heeft al bijna even lang van je gehouden. Ik kan me geen enkele man inbeelden die zoveel opoffert voor een vrouw. Hij heeft eren leven met de gedachte dat hij de tweede keus was na een dode jonge, die je nog steeds liefhebt. Als die terug komt zal dit niet enkel moeilijk zijn voor jou en Draco, maar ook en misschien nog mee voor Fred.
Groeten Albus


A few silent days in which the twins or I barely spoke passed and then he answered.

Dear Joan,
I indeed expected a reaction, similar to the one you gave. I understand the difficulties and questions, Joan. But I’m afraid my knowledge stops right there where you have your questions. The only thing I can assure you is that Draco has been transforming into his own self the past five years. Which means he should be about twenty two and he should look like he used to, only a little older.
Something also expected, but maybe not that badly is your friends reaction, Joan. Fred has supported you as long as you know him, he must have loved you just as long. I can’t imagine any guy sacrificing what he has for a woman. He has lived with the thought he was no more then second choice of a dead boy, whom you still love. Him coming back, as you will know wont only be hard on you or Draco, but maybe even more on Fred.
Greetings Albus.

Ik wist niet goed hoe ik me bij die broef moest voelen, maar wist inderdaad dat Fred er van afzag. Toen we die avond na de training in de cafetaria zaten, haakte ik mijn arm in die van Fred. Hij keek me glimlachend aan, maar hij was niet gelukkig. We hadden een redelijk gede training achter de rug en Perkamentus kwam ook nu de cafetaria binen gewandeld. “Hij zal je zoeken, Joan en hij zal je vinden, sneller dan ons.”� Ik haalde mijn wenkbrauwen op. “Je staat in de kranten, weet je nog?”� verklaarde hij. Ik knikte. “ik was niet van plan me voor hem te verstoppen.”�
“Er zou iets goed mis met je zijn moest je dat wel zijn.”� Mijn voorhoofd rimpelde zich terwijl ik Perkamentus aankeek, maar werd uit mijn gedachten gerukt door Krum, die net binnenkwam. “ok, Julie zijn het waarschijnlijk, door te begrijpen redenen misschien vergeten, maar binnen vijf dagen is het de officieële opening van het stadion en onze eerste match. We kunnen dit echt niet uitstellen. “Het is maar een laaggerankt team, maar we moeten de hele compitite winnen om door te gaan naar Tweede klasse.”�
“Laagegerankt of niet, we moeten ze kloppen, is wat je bedoelt? Morgen training”� voegde ik er vastberaden aan toe. Iedereen keek me wat verbaasd aan.
“Wat?”�
“Wel”� zei Hermelien, omdat niemand anders durfde. “Het s vreemd in deze omstandigdheden dat je..”�
“Jullie hebben er geen benul van onder welke omstandigdheden ik al gespeeld en getraind heb.”�
“Nee we bedoelen niet ..”�
“Ik vraag het ullie niet, Ginny. Ik zeg jullie, heb even een beetje vertouwen, tot ik een echte kans krijg om te bewijzen dat ik hier de geschikte person voor ben.”� Verbrouwereed staarden ze me aan. Tot Ned enthousiast zei: “Ja! Als er iemand is die het kan, da is het wel Joan. Ik heb vertrouwen in je.”�
“Had je altijd al, stommerik.”� Zei George bot. “Wat?”� vroeg hij toen iedereen hem aankeek.
“Hij heft overall en altijd je gelooft, net als wij allemaal.”�ik glimlachte even. “Morgen om zeven uur”� zei ik en stond dan op. Fred en George volgden mijn voorbeeld. Even later lag ik in Freds armen. “Weet je het allemaal wel zeker?”� Vroeg hij. Ik knikte “ik ga een beetje ‘in the moment’ leven nu, ik zie wel wat mijn pad kruist.”� Hij keek wat bezorgd en staarde dan naar het plafond. Ik rolde me tegn hem aan en nam zjn kin vast. Hij keek me inn mijn ogen aan, ik zag twijfel angst, verdriet en liefde. “Ik hou van je”� fluisterde ik. Ik drukte mijn lippen tegen dezijne en hij omhelsde die die dankbaar. Met een hand op mijn schouder en een andere op mijn billen rolde ik op hem. Ik keek hem zwoel aan, met mijn handen langs weerszijden van zijn hoofd. Mijn tong speelde met de zijne en hij rolde me weer op mijn rug. “Ik hou ook van jou”� fluisterde hij, terwijl hij mijn slaapkleedje omhoogduwde.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.