FanFic.nl

What's true love?II (AFGEWERKT!!!)

De eerste keer: Dracon Flights

De volgende dag leken Fred en ik aan elkaar te plakken. Ik werd wakker in zijn armen en bleef daar heel de voormiddag. Na ons middagmaal lag ik met mijn hoofd tegen Freds borts en had hij zijn arm over mijn schouder liggen. “Joan?”�
“hmm?”�
“ik zie je graag.”�
Ik glimlachte en drukte mijn lippen even tegen de zijne: “ik jou ook Fred.”�

Een beeje later vertrokken we naar Dracon Flights stadion. De training verliep goed. Op et einde zei ik dat iedereen goed moest slapen en de de dag erop moest terug komen. Zo verliepen nog drie dagen en dan besloot ik dat ze de laaste dag slaap konden gebruiken en niet moesten komen trainen. Ik sliep slecht die nach, wetende dat de dag die volgde door de media was aangekondigd.

De dag daarop stonden we allemaal een beetje gespannen in de kleedkamer. “Ok”� zei ik en iedereen keek meteen nerveus op.”�Dit is onze eerste match als Dracon Flights. Dracon flights heeft zijn naam wel echt betekenis aangedaan, dus kunnen wij niet anders dan dat ook doen en moeten we onszelf bewijzen vandaag. Wie we ook zien, of bang zijn om te zien vandaag….Vandaag is een belangrijke wedstrijd. Dit is het begin van Dracon Flights. Dit is hoe wij de geschiedenis in gaan en ik wil dat het een goede start is. Meer dan dat ik wil dat het een fantastische start wordt. Een start, waardig naar zijn spelers. Ik wil dat jullie allemaal niet in de het publiek kijken, kijk er over of ernaast, maar denk enkel aan deze wedstrijd. We kunnen dit! Iemand die aan zichzelf twijfelt?”� Iedereen hield zijn mond. Fred keek me aan en ik begreep hem meteen. “Je zult het fantastisch doen.”� We kleedden ons om en even later kwam Kruml aankondigen dat het andere team al binnen was en hij dadelijk ook het publiek zou binnen laten.
We gaven snel wat passes om op te warmen en keerden dan weer naar de kleedkamers toen het publiek binnenkwam. “ok jongens”� zei ik. “we zijn allemaal gespannen, door meer dan enkel de wedstrijd. Dat is niet hoe wij spelen, Het is onze eerste match in tien jaar. We zouden zenuwachtig en enthousiast moeten zijn. Niet bang of hij hier vandaag is of niet. Verdorie, we hebben matchen gespeeld als jullie allemaal kwaad op me waren! In de lucht moeten alle zorgen weg zijn, dan is er één ding belangrijk: de wedstrijd en zijn stand. Vandaag heb ik mijn Griffoendor vrienden nodig. Degenen die het aankunnen om iedereen omver te gooien van verbazing. Als Draco opduikt en herrijsd van de doden, zullen mensen onder de indruk zij, maar dat zal niks zijn vergeleken met het gevoel dat ze van onze match krijgen! Hij wordt tegen onze prestatie een klein detail, waar ze later wel mee afhandelen. Kunnen Julie die Griffoendor vrienden zijn?”�
“Damn, als jij zo praat, geven we je verdomme meer dan dat!”� Zei Harry.
“Iedereen akkoord?”� grijnsde ik. Iedereen knikte, behalve Ned die zei luidop: “reken maar!”�
“ok…ik zeieieieieiei, kunnen jullie die Griffoendor vrienden zijn?”� Nu keek iedereen me verbaasd aan. Ik haalde mijn wenkbrauwen op: “wel?”� ik grijnsde en nu verschenen e rook op hun gezichten grijnzen. “ja!”� zeiden ze nu. “wat?”�
“JA!!”�
“sorry?”� Het team dat net nog nerveus en bang was gewesst stond nu op om het woord “jahaa”� in mijn hoofd te schreeuwen, ondersteun met gestempt tegen de muren en vloer. In het publiek kon slechts een handvol mensen de echte betekenis achter die schreeuw begrijpen.
“okékes”� zei ik. “Laten we er maar eens aan beginnen.”� Ik draaide e om en duwde de zware poorten open. Het publiek werd stil bij mijn verschijning. Mijn lange Zwerkbal outfit fladderde rond mijn benen en met een laatste duw bleven de poorten open. Het team vloog boven me het veld op. Ze vlogen het veld rond, ik stapte nu ook op mijn bezem. Ik vloog meteen naar het midden van het ‘veld’ waar mijn spelers nu achter me zweefden. Ons ‘opkommingsnummer’ was vrolijk en ik besloot even met mijn armen op het toontje te dansen. Heel even maar, sommige mensen misten het, maar het was genoeg om mijn team te doen lachen. Zonder echt naar gezichten keek ik speelslachend naar het publiek. Toen kwamen onze tegenstanders binnen. “succes”� zei ik terwijl ik de aanvoerder ervan zijn hand schudde. Hij knikte en ik trok mijn wenkbrauwen op toen ik geen ‘jij ook’ kreeg.

Ned ving de opgegooide slurk en paste meteen naar Ginny. Harry en de zoeker van de tegensanders schoten de lucht in en Fred sloeg al een beuker bij Ginny weg. De slukr kwam nu bij me en ik gooide he richting doel, met grotere snelheid dan ik zelfverwacht had. Leo’s stem klonk enthousiast door het volle stadion. Het stond 10-0 en er was nog geen halve minuut voorbij. De match verliep gewoon té vlot. Onze tegen standers kwamen slecht enkele keren tot bij Ron en hun schoten waren zo zwak dat Ron evengoed mee had kunnen doen als jager. Het werd 340-0 en Leo riep huysterisch hoe we de tegenstander in gemaakt hadden, vernederd. Na een kort interview liep ik naar de kleedkamers. Waar mijn grijnsend team zich al opfriste. Toen we wat later in de cafetaria kwamen, zat deze vol met mensen uit het stadion. Lags alle kanten werd er om handtekeningen gevraagd en werden de felicitaties in het rond gegooid. Ee uur later waren de meeste wel weg en nog een hele poos latr gooide Kruml de rest er ook uit. Perkamentus, Sneep, meneer en mevrouw Wemel, mijn vader en Hermelien waren de enige supporters die nog mochten blijven. Mijn vader was diep onder de indruk en ik was blij om hem zo enthousiast te zien. “Joan?”�
“ja?”�
“Er is nog iemand in de toiletten”�
“uh…”� Toen begreep ik waar hij op doelde, na onze ontzettende overwinning had ik niet meer gedacht aan hoe bang ik was geweest om Draco te zien. “wil je zelf..”�
“nee”�
“ok”� Kruml zette zich weer recht. “of toch wel”� zei ik en ik stond op. Hij knikte en ging weer zitten. Ik staarde naar de deur aan de andere kant van de ruimte. Twijfel. Fred stond op en legde zijn hand op mijn schouder. Ik legde mijn hand op de zijne: “wil je mee?”�
“nee”� antwoordde hij, met een stem zo zwak dat ze mijn aandacht trok. Ik keek om en hij haalde zijn schouders op. “Ga nu maar”� Hij trok zijn hand weer van mijn schouder. Gelijk met die hand gleeden de laatste beetjes zekerheid van me af. Ik was nu helemaal alleen en besefte neuwelijks hoe mijn voeten me door de stille cafetaria voerden. Kon het echt? Draco? De cafeteria leek eindeloos lang, uren leken te verstrijken terwijl ik ze doorkruiste. Ik probeerde mijn snelheid niet te controleren, ik wist niet of ik nu traag of snel liep, wat maake het eigenlijk ook uit? Kon dit echt? Mijn maag prikkelde en elke spier in mijn lichaam stond gespannen. Echte zenuwen. Mijn hand omsloot de klink en duwde ze omlaag, twijfel dwarrelde in wolkjes om me heen, maar ik keek niet om. Ik liep door de deur en sloot ze achter me weer. “hallo?”� hoorde ik mijn eigen stem, ze klonk een beetje schel. “Is hier nog iemand?”� ik schrok op toen de deur, dichtst bij me opende. Mijn ogen keken n die van de blonde man voor me. “sorrry”� stamelde hij. “Ik..”�

Reacties: