Hoofdcategorieën
Home » Naruto » BANG~relation » ~Make art of me~
BANG~relation
~Make art of me~
Warm bloed stroomt van mijn borst. Gif sijpelt mijn lichaam in. Het zou vreselijk pijn moeten doen, maar dat doet het niet. Een naar voorteken.
“Kana…”ť zeg ik zachtjes.
Sasori reageert. Van zijn gezicht zijn meerdere emoties af te lezen. Verbazing, woede maar vooral pijn.
“Het is voorbij…”ť zeg ik.
Ik trek een scheve glimlach.
“Vandaag da ik dood… deze keer echt… niemand kan zo iets als dit overleven…”ť zeg ik.
Sasori zegt niets.
“Ik heb nog één gunst Kana… één laatste wens…”ť
Ik moet even stoppen met praten om wat bloed uit te spugen.
“Laat Sasori en Deidara voor altijd met rust, en ga met je kinderen, nee onze kinderen, naar het oneindige…”ť
Met mijn laatste kracht leg ik mijn rechterhand op Sasoris hoofd.
“Ga…”ť fluister ik.
Er stroomt kracht uit mijn rechter hand, Sasoris lichaam word ik een wit licht gehuld. Uit het licht lijken de geluiden van stemmen te komen. Sommige stemmen zingen, sommige stemmen zeggen troostende woorden, alles bij elkaar lijkt het een heel mooi lied. Langzaam gaat Kana’s geest uit Sasoris lichaam. Het ziet er heel raar uit. Kana’s zijn bovenlichaam steekt uit Sasori maar de rest is nog in Sasori.
“Ik hoor daar niet, ik ben alles behalve goed geweest”ť zegt Kana.
“Daar gaat het niet om Kana… Het feit dat je nog steeds lief kan hebben telt…”ť zeg ik.
“Kumo…”ť zegt Kana.
Ik denk aan alles dat Kana mij heeft aangedaan. Hij heeft mij zo veel pijn gedaan. Lichamelijke en geestelijke pijn. Ik heb er zelfs aan gedacht zelfmoord te plegen. Maar er waren ook die hartverwarmende momenten met hem. Toen hij mij een mooie jurk uit liet zoeken. Toen hij mijn hand verbond. Toen hij begrip voor mijn verleden toonde. Er stromen weer tranen over mijn wangen.
“Zorg goed voor onze kinderen, ze zullen je snel volgen”ť zeg ik.
Nu stromen er ook tranen over Kana’s wangen.
“Bedankt voor alles, Kumo”ť zegt Kana.
Kana verlaat Sasori zijn lichaam en verdwijnt langzaam in wit lichtgevend stof. Als de wind al het stof heeft weg gewaaid stopt Sasori met wit licht uit te stralen en verdwijnen de stemmen. Ik haal mijn hand van Sasoris hoofd en laat mijn arm hangen.
Sasori schrikt op, alsof hij plotseling wakker is gemaakt. Eerst lijkt hij zich niet te beseffen wat er is gebeurd, maar als de waarheid tot hem doordringt trekt hij snel zijn “slang”ťuit mijn lichaam. Zijn “slang”ť was eigenlijk het enige wat mij nog overeind hield dus ik val naar achter. Ik word opgevangen door sterke armen en word voorzichtig neergelegd.
“Deidara…”ť zeg ik.
“Laar mij je gezicht zien…”ť
Langzaam komt Deidara naast mij zitten. Hij huilt.
“Huil alsjeblieft niet. Ik zal zo weer bij Leiko zijn…”ť
“Maar je laat ons wel in de steek, un!”ť zegt hij.
Ik kijk in zijn ogen. Zijn mooie blauwe ogen.
“Dat maakt niet uit… zo lang jullie maar samen zijn…”ť fluister ik.
“Lieg niet”ť zegt hij.
“Het zal nooit het zelfde zijn zonder jou, un.”ť
Deidara streelt door mijn haar.
“Misschien niet… maar tijd heelt alle wonden…”ť zeg ik.
Deidara weet hier niets op terug te zeggen. Plotseling krijg ik een idee.
“Misschien is het toch nog niet te laat. Sasori…”ť
Sasori kijkt op. Hij staat er een beetje half bij, alsof hij denkt dat hij eigenlijk niet het recht heeft hier te zijn, om dit te horen, om dit te zien.
“Ja, Kumo”ť zegt hij.
“Maak kunst van mij…”ť
Sasori en Deidara kijken allebei geschokt.
“Je bedoeld…”ť zegt Deidara.
“Ja, maak een pop van mij. Zo kan ik-”ť
Ik kan mijn zin niet afmaken omdat ik bloed uit moet spugen.
Sasori komt nu ook naast mij zitten.
“Weet je het zeker?”ť vraagt hij.
Plotseling komt er geritsel uit de bosjes. Alle drie kijken we op. Ik ben nog net in staat de persoon door mijn tranen heen te herkennen.
“Kazuki…”ť
“Mama”ť zegt een bange Kazuki.
Langzaam beginnen er tranen over zijn wangen te rollen.
“Wat is er gebeurd?”ť vraagt hij.
Ik glimlach.
“Niets lieverd… niets…”ť
“Mama gaat dood, niet?”ť vraag hij.
“Natuurlijk niet”ť zeg ik.
Kazuki begint erger te huilen.
“Maar Kazuki gaat wel dood, niet?”ť zegt hij.
Mijn ogen worden groot. Door alles was ik even vergeten dat al mijn kinderen dood zouden gaan. Met de nadruk op í¡l mijn kinderen. Ik weet niet wat te zeggen.
“Zeg niet dat ik niet dood ga mama! Ik weet dat ik dood ga! Papa is dood, Leiko is dood, Montaro is dood, ik ga dood!”ť zegt Kazuki.
Ik zeg niets, ik kan hem alleen maar verdoofd aankijken.
“Ik ben bang mama. Wat is de dood eigenlijk? Waar ga ik heen?! Laat me niet alleen, mama!”ť
Ik zeg niets. Ik haat mezelf dat ik niets zeg, maar ik weet niet wat te zeggen. Een moeder zou haar kind moeten troosten, haar kind moeten beschermen. Waarom doe ik dat niet? Waarom kan ik dat niet?! Dan komt er iets in mij op.
“Jij hoeft niet bang te zijn Kazuki. Niet voor de dood. Niet de dood, maar het leven in hard. In de dood zal er iemand op je wachten. Een hele lieve jongen met een groot hart genaamd Kazuki”ť zeg ik.
Kazuki kijkt mij met grote ogen aan. Langzaam stopt hij met huilen.
“Doe hem de groeten en zeg hem dat ik hem erg mis. Zeg ook dat hij zich om mij geen zorgen hoeft te maken, want-”ť
Ik kijk van Sasori naar Deidara. Langzaam vallen mijn ogen dicht.
“Ik ben in goede handen…”ť
Reacties:
is inderdaad beetje emo,
maar wel mooi en zielig!!!
en ik ga het toch nog een keer zeggen,
waar om toch altijd die cliffhangers!!!
ga jij snel verder, please?
Wat heb jij toch met hoofdstukken die zo vet-Sasuke zijn? D>
Deze liet eigenlijk best een brokje in me keel achter... *ahum*
*kucht*
Oké weer weg..
Wel mooi hoofdstuk (tja, kan het niet 'leuk' noemen, zo vrolijk is het niet...) maar wel mooi.
Snel verder? .x.
Presentator/Narrator: Wordt dit het dramatische einde van Kumo? Zal ze als pop nog een eigen wil hebben? Of word ze niks anders dan een wapen van Sasori? Kijk gauw verder in de volgende episode van ba-
*BLAM VLAM BLAM*
Ik: En nu stil >:I *heeft groot jacht-geweer XD*
Srry, ben eigenlijk nog best een beetje melig ookal was dit hoofdstuk zwaar Sasuke
XD-xXx-
aaaaaaaah poor Kazuki....
Volgens mij is Kumo best wel vet als pop xd
mooooi hoofdstuk (: