Hoofdcategorieėn
Home » Harry Potter » There's nothing like Love {Voor onbepaalde tijd gepauzeerd} » 57. Thank you
There's nothing like Love {Voor onbepaalde tijd gepauzeerd}
57. Thank you
Lena P.O.V.
De volgende weken verliepen rustig. Fred en ik waren veel bij elkaar. Ik besteedde een deel van mijn tijd aan Draco, die zich steeds beter ging voelen, nu hij wist dat hij echte vrienden had. Nu de vijandigheid tussen de twee weg was, konden Harry en Draco het goed met elkaar vinden. Ook de Wemels en Hermelien leken met hem op te kunnen schieten. Fred en ik gingen ’s avonds vaak nog even naar de leerlingenkamer van Griffoendor, om tijd met onze vrienden door te brengen. Op een bepaalde avond, begin Oktober, kwam Harry woedend de leerlingenkamer binnen.
“Dit geloof je toch niet?!”¯
“Harry, wat is er aan de hand, maat?”¯ Vroeg Ron verbaasd.
“Sneep laat me vanaf nu tijdens elke zwerkbalwedstrijd nablijven! Zelfs Perkamentus kan er niets aan doen!”¯ Sneep had het de laatste tijd nog veel erger op de Griffoendors gemunt. Een week geleden had de tweeling de kerker schoon moeten maken, omdat George per ongeluk een potje kever ogen had omgestoten.
“Dat meen je niet!”¯ Klonk de stem van Ginny, die nu naast Harry stond.
“Wat moeten we zonder onze zoeker?”¯ George klonk bijna net zo boos als Harry zelf. Ik keek opzijn naar Fred, en ik wist waar hij aan dacht. Ik knikte, ten teken dat ik het eens was met zijn idee.
“Jongens, ook al vind ik het heel jammer dat Harry niet kan spelen, de rest van de wedstrijden, hij is niet de enige in Griffoendor die Potter-bloed door zijn aderen heeft stromen.”¯ Harry’s gezicht klaarde onmiddellijk op.
“Je hebt gelijk, Fred! Lena kan mijn positie overnemen!”¯ Iedereen was het er mee eens dat we het op z’n minst konden proberen, en al snel was er bepaald dat mijn trainingen de dag er op zouden beginnen.
“Goed gespeeld Lena!”¯ Ik had net mijn vierde training van die week er op zitten. Het was nu twee weken nadat er besloten werd dat ik als zoeker voor Griffoendor ging spelen. Aankomend weekend zou het Halloween zijn en had ik van professor Perkamentus toestemming om Sophie op te gaan zoeken. Terwijl Fred en Harry, die me hielpen trainen, richting het kasteel begonnen te lopen, ging ik naar de uilenvleugel. Ik bond mijn briefje aan de poot van mijn uil, Beau, en stuurde hem weg. Daarna liep ik ook naar het kasteel.
Draco P.O.V.
Ik zat in mijn eentje aan het einde van de Zwadderich tafel. Zo zie je maar weer wie je echte vrienden zijn. Ik had Perkamentus zo’n beetje gesmeekt of hij me opnieuw in kon laten delen, maar zonder succes. Plots verscheen er een zwarte uil, die ik herkende als Beau, Lena’s uil. Hij liet een briefje op tafel vallen en vloog toen door naar de Griffoendor tafel, waar hij op Lena’s schouder landde. Ik opende het briefje.
Lieve Draco,
Ik slikte. Ik was het niet gewend dat iemand op die manier een brief aan me schreef.
Professor Perkamentus heeft me toestemming gegeven om aankomend weekend de school te verlaten, om naar Sophie te gaan. Kun je je nog herinneren wat ik gezegd heb? Als je wilt, kun je altijd mee gaan. Ik weet dat het moeilijk zal zijn, dat is het voor mij ook, maar ik weet zeker dat het haar goed zal doen. Denk er over na. Alsjeblieft, meer vraag ik niet van je.
Liefs,
Lena.
Wat moest ik nu doen? Sophie, de Sophie die ik kende, bestond waarschijnlijk niet meer. Zoals Lena haar beschreven had.. Dat was mijn Sophie niet meer. Maar aan de andere kant, als het waar was wat Lena zei.. Daar zou ik alles voor over hebben. Ik zou er alles voor over hebben om de oude Sophie weer terug te zien. Ik maakte mijn besluit, stond op en liep naar de Griffoendor tafel. Vastberaden liep ik op Lena af, me sterk bewust van de ogen van Perkamentus, Anderling en Sneep die in mijn rug brandden. Toen ik aankwam op de plek waar Lena zat, samen met haar vrienden, mijn vrienden, schrok ik een beetje. Ze zag er afgepeigerd uit. Maar zo gauw ze mij zag, verspreidde een glimlach zich over haar gezicht, al was het duidelijk dat ze gespannen was.
Lena P.O.V.
Ik voelde hoe Beau op mijn schouder landde en keek vanuit mijn ooghoek naar Draco. Hij zat alleen aan de Zwadderich tafel, en ik had medelijden met hem. De mensen van wie hij dacht dat het zijn vrienden waren, hadden hem in de steek gelaten. Ik richtte mijn aandacht weer op Harry, die, zoals gewoonlijk, zijn best deed om allerlei zwerkbaltactieken in mijn hoofd te stampen. Vermoeid liet ik mijn hoofd op Fred’s schouder zakken en ik voelde hoe zijn arm om mijn middel gleed. Ik mompelde een zwak klinkend bedankje, toen hij me mijn glas pompoensap aangaf en keek toen opzij, waarna ik heel hard mijn best deed om te glimlachen. Draco was naar me toe gelopen, mijn briefje in zijn hand geklemd. Ik was benieuwd, maar tegelijk ook bang voor zijn antwoord. Ik gebaarde dat hij naast me moest komen zitten, wat hij meteen deed. Als ik iets over Draco had geleerd, dan was het wel dat hij niet graag aandacht had wanneer hij zich ongemakkelijk voelde.
“Heb je er over nagedacht?”¯
“Ja.”¯
“En?”¯ Hij keek naar zijn handen die, in elkaar gevouwen, in zijn schoot lagen.
“Ik ga mee. Als jij denkt dat het haar helpt, ga ik mee.”¯ Nu kon ik echt glimlachen en ik legde bemoedigend mijn hand op de zijne.
“Ik weet zeker dat Sophie dat geweldig vindt. Maar ik wil je wel waarschuwen dat ze veranderd is. Ik weet niet in wat voor toestand ze is. Begrijp je dat?”¯ Hij knikte zwakjes. “Wat er ook gebeurt, ik ben er bij. Dat weet je, toch?”¯
“Ja.”¯ Hij stond op, om richting de uitgang van de grote zaal te lopen, maar draaide zich om. “Lena?”¯
“Ja?”¯
“Dank je.”¯ Ik glimlachte naar hem, waarna hij zich omdraaide en weg liep.
Reacties:
Wil je heel erg alsjeblieft heel snel verder gaan?
Heel erg alsjeblieft?
Nog meer heel erg alsjeblieft?
Weet je, ik vind niet dat je traag schrijft eigenlijk.
Iedereen schrijft hier zo snel ö
Ik schrijf als een slak (':
Ik hou van jouw verhaal ( en van Fred ^^ )
oh je schrijft niet sloom
maar ik wil weten wat het vervolg is.
kun je please snel verder gaan