FanFic.nl

There's nothing like Love {Voor onbepaalde tijd gepauzeerd}

58. New Gryffindor

Draco P.O.V.

Nadat ik had besloten mee te gaan, begon ik toch weer te twijfelen. Wat als Sophie me niet herkende? Wat als ze me niet wilde zien? Zou ik alles erger kunnen maken? Zou het beter gaan door mij? Duizenden vragen bleven door mijn hoofd spoken. Zonder echt op te letten, liep ik door de gangen. Plotseling hoorde ik stemmen die mijn kant op kwamen en ik verschool me achter een harnas.
“Maar Albus-”�
“Nee, Severus. Ik heb mijn besluit genomen. De jongen kwam smekend naar me toe. Ik weet dat zoiets nog nooit voor is gekomen, maar Lucius heeft hem te veel onder druk gezet.”� Ze hadden het over mijn vader! Waarom hadden ze het over mijn vader? Lucius heeft hem te veel onder druk gezet. Ze hadden het over mij!
“Maar is het wel slim Albus? Je weet wat er gebeurt wanneer Lucius er achter komt.”�
“Daar vinden we wel wat op. Voorlopig geniet de jongen mijn bescherming. En als ik het zo bekijk, heeft hij ook de bescherming van zijn voormalige vijanden.”�
“Ik snap nog steeds niet hoe die meid van Potter het voor elkaar heeft gekregen. Draco is altijd een van de meest betrouwbare Zwadderaars geweest, maar nu gedraagt hij zich bijna als een.. als een.. Griffoendor.”� Sneep spuwde het laatste woord bijna.
“Ah, over de Griffoendors gesproken. Ik zou graag hebben dat je ze iets minder streng behandelt. Ik ben het nog steeds niet met je eens waar het Harry betreft.”�
“Mijn zoeker besteed geen tijd meer aan zijn trainingen en ik verwacht dat hij elk moment uit het team kan stappen, dus verdient zijn team ook geen zoeker.”�
“Maar, maar Severus. Zo moet je toch niet denken? Het heeft trouwens geen enkel nut gehad, aangezien het team al een invallende zoeker van hetzelfde kaliber heeft gevonden.”�
“Iemand van hetzelfde kaliber? Toch niet die meid van Wemel? Voor zover ik me kan herinneren speelt die niet zo goed als Potter.”�
“Het is inderdaad niet Ginny Wemel, al speelt die bijna net zo goed als Harry. Nee het blijft in de familie. Ik geloof dat ze Lena in hebben gezet als zoeker. En ik hou je in de gaten Severus. Geen oneerlijke straffen meer.”� Ik hoorde Sneep wat mompelen en zijn voetstappen stierven langzaam weg.
“Komt u maar tevoorschijn meneer Malfidus. Ik moet even met je praten.”� Mijn hoofd beschaamd naar beneden buigend, stapte ik achter het harnas vandaan. “Volg me even naar mijn kantoor, wil je?”� Bang dat ik in de problemen zat, al gaf het gesprek wat ik had gehoord andere ideeën, volgde ik hem.

Lena P.O.V.

Fred was na het eten naar de kamer van hoge nood gegaan, om George te helpen met een aantal topfop-producten. Ze hadden me wel uitgenodigd om mee te gaan, maar ik had geantwoord dat ik liever een warme douche nam en daarna naar bed, waarop Fred weer had gezegd dat hij het niet te laat zou maken en dat hij me later wel zou zien. Ik was net onderweg naar het portret van mijn ouders, toen de stem van professor Anderling me uit mijn gedachten haalde.
“Lena, professor Perkamentus vroeg me om je naar zijn kantoor te brengen.”� Ik knikte en liep met haar mee, me afvragend waar het over ging.

Uiteindelijk stonden we voor de waterspuwer van Perkamentus’ kantoor en zei professor Anderling het wachtwoord (aarbeienijsje). Toen ik het kantoor binnen liep, was ik verbaasd Draco daar te zien. Had hij iets fout gedaan? Of zou het gaan over ons bezoekje aan Sophie?
“Ah, Lena. Goed dat je er bent. Je vraagt je vast af waarom je hier bent.”�
“Ik vraag me eerder af waarom Draco hier is, professor.”� Ik keek naar Draco, die er zenuwachtig uit zag.
“Meneer Malfidus is hier om opnieuw ingedeeld te worden.”� Verrast keek ik weer naar Draco. Hij had Perkamentus al een paar keer gevraagd of hij opnieuw kon worden ingedeeld. “Toen ik hem vroeg of hij wilde dat er iemand bij zou zijn, antwoordde hij dat jij er bij moest zijn.”� Draco werd bijna net zo rood als Ron, wanneer ik hem voor schut zette, en ik grinnikte.
“Dank je Draco. Dat is lief van je.”� Perkamentus stond op en greep de oude, versleten sorteerhoed. Ik hoorde niet wat de hoed tegen Draco fluisterde, maar ik zag hem steeds banger kijken. Toen klonk de stem van de hoed door de kamer.
“Griffoendor!”� De opluchting was op Draco’s gezicht te zien en ik gaf hem een high five. Perkamentus glimlachte, feliciteerde Draco en gaf een zwiep met zijn toverstaf , waardoor alles wat de kleuren van Zwadderich had, veranderde in het rood en goud van Griffoendor.
“Morgen bij het ontbijt zal bekend gemaakt worden dat je bent overgeplaatst naar Griffoendor. Lena, als jij zo vriendelijk zou willen zijn om meneer Malfidus naar zijn nieuwe leerlingenkamer te brengen. Zijn spullen zullen daar binnen het uur heen gebracht worden door Dobby en Winky.”� Ik knikte.
“Professor, ik zou het op prijs stellen als u me gewoon Draco noemt. Mijn vader is meneer Malfidus, en ik wordt liever niet meer met hem geassocieerd.”� Perkamentus glimlachte en we namen afscheid van hem.
“En hoe voelt het om een Griffoendor te zijn?”� Vroeg ik grijzend. Mijn vermoeidheid was verdwenen, als sneeuw voor de zon.
“Ik weet het nog niet. Dat ligt denk ik een beetje aan de reacties die ik krijg.”�
“Als je maar weet dat de reacties van Zwadderich er niet toe doen.”� Hij knikte en volgde me naar de leerlingenkamer.

Draco P.O.V.

Ik luisterde gespannen hoe Lena het wachtwoord zei en volgde haar naar binnen, waar meteen alle ogen op mij gericht waren. Gelukkig nam Lena meteen het woord.
“Jongens, mag ik jullie voorstellen aan de nieuwste aanwinst van Griffoendor?”� Doodse stilte. Lena leek zich er aan te ergeren. “Een beetje enthousiaster mag ook wel hoor!”� Plots klonk er gelach en hoorde ik Harry roepen:
“Welkom! En denk maar niet dat je meteen het beste bed krijgt!”� Ik lachte en plots werd ik omringd door half Griffoendor. Achter me zwaaide het portret open en stapte de Wemel-tweeling binnen.
“Wat is hier aan de hand?”� Hoorde ik hen tegelijk roepen. Lena liep naar hen toe en legde de situatie uit, terwijl ik door iedereen welkom werd geheten. Niet veel later verschenen er twee huiselfen, beladen met mijn spullen. Lena, Fred, George, Harry en ik namen elk iets van hen over en volgden Dobby en Winky toen de trap op. Harry grinnikte toen hij zag welk bed ik had.
“O nee, nu wordt je ergste nachtmerrie de waarheid. Je bed staat tussen die van Ron en Marcel in.”� Ik keek hem vreemd aan.
“En dat betekent?”� Iedereen gaf tegelijk antwoord, zelfs de huiselfen:
“Snurkfestijn.”�
“Hé!”� Klonk het vanuit de deuropening. Ginny, Hermelien, Ron en Marcel waren nu ook naar boven gekomen. Gelukkig zagen ze de humor (en de waarheid) er wel van in. We gingen terug naar de leerlingenkamer, waar we nog even kletsten. Na wat voelde als een uur, maar later drie uren bleek te zijn, keek Fred (ik wist alleen dat het Fred was, omdat Lena bij hem op schoot zat) op zijn versleten horloge en zei tegen Lena dat ze op moesten schieten.
“Het is bijna half tien. Als Vilder ons betrapt gaan we er aan.”� Ze stonden op en namen afscheid van ons, waarna ze door het portretgat verdwenen. Ik bleef nog een tijdje kletsen met mijn vrienden, mijn oprechte vrienden. Ik kon nog steeds niet geloven dat ze, na alles wat ik ze had aangedaan, me nog steeds een kans wilden geven. Tegen een uur of twaalf zei ik dat ik ging slapen en de rest volgde al snel.

Reacties: