Unexpected Friendship

Hoofdcategorieën

[complete lijst]

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » Harry Potter » Unexpected Friendship » 40. Chasing Secrets in a Cold Hallway

Unexpected Friendship

Geschreven door:

Teysz

Onderdeel van:

Unexpected Friendship

Laatst bijgewerkt:

18 jan 2011 - 18:25

Aantal woorden:

959

Aantal reacties:

Aantal keer gelezen:

739

40. Chasing Secrets in a Cold Hallway

Dit hoofdstuk is geschreven door mij (Mateusz/Teysz) en het volgende hoofdstuk wordt geschreven door Yvonne (V0nneke).

Mateusz' P.O.V.

En ze zei: "Dankje, broer." Waarna ze me een knuffel gaf. Ik gebaarde George dat hij me moest volgen. Ook al had hij nog geen antwoord gekregen van Monika. Inmiddels waren we de Grote Zaal uitgelopen en waren op weg naar de les. "Waarom moest ik meelopen?" Vroeg George die een beetje boos was omdat hij ruzie had met Monika. Waarna we een hoek omgingen. "George, ik heb hét boekje nodig." Zei ik serieus. "Okee, na de les." Zei George die mijn boodschap begreep. We liepen verder naar de les.

Na de les liepen George en ik richting een van de vele maar toch geheime toegangswegen van de Vlang. We liepen voorbij de kleine zaal, het toverdrankenlokaal en een ander lokaal, maar voordat we de hoek om draaide, hoorden we Sneep en Vilder praten. "Zorg ervoor dat ik mijn spullen terug krijg!" Dreigde Sneep waarna hij verder ging: "Ik heb al zo'n vermoeden wie erachter zit." "Welk mormel zit er dan achter?" Zei Vilder. "Wacht!" Zei Sneep opeens. "Iemand is ons aan het afluisteren." Fluisterde hij nu zodat we het bijna niet konden verstaan. George opende snel een geheime toegang naar een andere geheime zaal en zo snel als hij het opende, waren wij verdwenen. Een verbaasde en paranoïde Sneep en Vilder lieten we achter. "Waar zou dat over gaan?" Lachtte George. Waarna ik het spelletje mee speelde en schijnheilig zei: "Ik weet het echt niet." Zodra de kust veilig was, liepen we weer de geheime zaal uit. Waarna we onze tocht naar een geheime toegang van de Vlang voort zetten. Eenmaal bij een geheime toegang aangekomen, keken we om ons heen. Gelukkig was er niemand in de buurt. Dus spraken we André van Zande aan. André is de geest in het schilderij waarachter een van de toegangen ligt. "Gegroet heer Van Zande." Zeiden we beide zo beleefd mogelijk. "Gegroet kinderen, is niemand jullie gevolgd." Vroeg de geest. "Nee." Zeiden we. "Willen jullie toegang tot de Vlang?" Vroeg de geest. "Ja, graag meneer." Antwoordde we. "Wat is het wachtwoord?" Zei de geest. George pakte het afgescheurde blaadje uit zijn zak waarop het getal 1664 was geschreven. "Het nummer aan de onderkant is acht." Zei George. Het schilderij ging open en we stapte naar binnen. "Okee, even kijken." George pakte de sluipwegwijzer, opende hem en zei: "Ik zweer plechtig dat ik snode plannen heb." Het stuk perkament dat zonet nog blanco was, veranderde nu in de map van Zweinstein. We volgden de map en hielden ondertussen Vilder en Sneep in de gaten. We gingen weer naar de zelfde plek waar we toen met het Vlan-groepje hadden afgesproken. Ik haalde de steen weg en George hield de kaart in de gaten. Ik tilde rustig de losse tegel op die zonet onder de steen lag. Daarna nam ik de kaart over en pakte George het kistje uit de ruimte onder die losse tegel. Hij opende het kistje en gaf mij hét boekje die hij voor de map ruilde. "Sjoet, Vilder is bij ingang 8." Ik deed hét boekje in een binnenzak van mijn gewaad. Snel liepen we naar ingang nummero 6. We opende het schilderij nadat we aan de geest gevraagd hadden of er iemand aan de andere kant was. De geest, die de broer is van André genaamd Louis, zei van niet en liet ons uit de Vlang. Snel liepen we naar de volgende les en gingen we beide een andere kant op.

Nadat de laatste les van vandaag was afgelopen, kwam ik samen met Denny en Lars George weer tegen die samen met Fred liep. Daarna kwamen we Monika tegen. "Heej Monika, hoe gaat het?" Vroeg ik blij. "Waarom ben je nou boos op mij?" Vroeg George. Maar zonder antwoord op onze vraag te geven, zei ze: "Willen jullie voorzichtig doen?" "Waarom?" Vroegen wij verbaasd. "Er gaat iets gebeuren..." Maar voordat ze haar zin af kon maken, rende ze huilend weg. "Monika!? Wat is er?" Riepen George en ik haar nog na. Waarna opeens Carlo voorbij kwam gerend en hij riep: "Monika!? Wacht!" Verbaasd over wat er net gebeurd was, gingen we achter hun aan. 'Waar is Monika zo van geschrokken?' "Monika! Monika! Wacht nou!" Inmiddels had Carlo Monika ingehaald en hij ging plotseling voor haar staan, maar Monika die niet wou stoppen, rende recht tegen hem aan en viel tegen hem aan. Een jaloerse George keek toe. "Cedric! Laat me met rust! Iedereen laat me met rust." Monika zuchtte waarna ze opstond en op een bankje ging zitten. "Ik heb iets gezien..." Begon Monika. "Ik zag dat... Ik kan het niet zeggen. Het is té vreselijk." Monika raakte nu helemaal overstuur en rende, zoals altijd, weer eens weg. We wilden achter haar aan gaan rennen, maar Carlo hield ons tegen. "Laat haar nu maar." Zo gezegd zo gedaan en we lieten Monika met rust.

Drie dagen later op zaterdag liepen Denny, Lars en ik alleen door de gang, want Fred en George hadden zwerkbaltraining. Opeens kwamen we Monika tegen. "Gaat het weer?" Vroeg ik bezorgd. "Sorry dat ik de hele tijd wegren, maar... Ik kan het echt niet aan jullie vertellen." "Okee, we begrijpen het." Zei Lars sympathiek. "We zullen voorzichtig doen." Voegde ik er nog aan toe. Maar van ene op het andere moment daalde de temperatuur drastisch. "O nee, daar komt Elke aan lopen." Zei Denny plotseling. "Wie is Elke?" Vroeg Monika verbaasd. "Zij is de vriendin van Thomas." Zei ik met nadruk op Thomas. "Zit zij ook bij de Eksters?" Vroeg Monika. "Nee, maar zij lijkt wel de baas te zijn over Thomas en dus ook over de Eksters." Zei Lars zo zacht mogelijk, maar ze had hem gehoord. "Zo, zo, zo. Kijk eens wie we hier hebben." Inmiddels realiseerde we ons dat zij niet alleen was.