FanFic.nl

Harry Potter - Mijn Verhaal [GESTOPT WEGENS TIJDGEBREK]

Huize Griffel

De twee dagen bij de Duffelingen die Harry al had waren ronduit verschrikkelijk. Oom Herman kafferde hem nog meer af dan normaal en Tante Petunia deed niets anders dan hem op de vingers tikken wanneer hij het gras op één stukje net geen 5 millimeter had geknipt en hem zuur aankijken met de blik die ze normaal bewaarde voor wanneer ze over de schutting naar de buren keek. Harry keek uit naar morgen, naar het moment dat hij Ron en Hermelien weer zou zien.
“Dus die Griffelouders zijn zoals jij dat noemt ehhm... dreuzels?”� kraste Oom Herman met een nep-aardig gezicht.
“Ja,”� antwoordde Harry kortaf. Hij had geen zin om te praten want hij was chagrijniger dan ooit. Het voelde zo frustrerend dat Perkamentus hem heeft opgedragen om eerst naar de Duffelingen te gaan. Harry was natuurlijk wel blij om het feit dat zijn moeder hem de bescherming tegen Voldemort heeft geschonken, maar over een paar dagen verviel het Merk, en hij zou bij Hermelien toch niet worden aangevallen...

Eindelijk. De volgende dag brak aan. Harry stond expres vroeg op om zijn tas na te lopen en alvast de gebakken spek voor Oom Herman en Dirk te maken.
“Zo, jij bent al vroeg op. Alleen maar om naar dat kind met die overgrote bos krullen te gaan?”� Klonk de pesterige toon van Dirk. Dirk had Hermelien maar één of twee keer gezien, toen hij mee was om Harry naar de Zweinsteinexpres te brengen.
Harry besloot om geen antwoord te geven, want hij wist dat Dirk erop door zou gaan tot Harry boos zou worden en Harry had geen zin om zijn humeur te laten verpesten.
Toen ze allemaal aan het ontbijten waren ging de bel.
“Blijf zitten,”� zei Oom Herman want Harry was al bijna opgestaan en hij liep zelf naar de deur. Even later kwam hij weer terug.
“Was de postbode maar. Pakketje voor jou, Petunia,”�.
Het bleek een nieuw serviesgoed te zijn, wat Tante Petunia had gewonnen bij de plaatselijke bingo.
Na een paar uur ging de bel weer.
“Ik doe open!”� Schreeuwde Harry vlug, want hij zag Oom Herman al bijna naar de hal lopen.
Toen Harry de deur opendeed zag hij vier personen. Twee van hen kende hij natuurlijk- Hermelien en Ron. Voor hen stond een lange man met zwart haar wat al een beetje grijs aan het worden was. Hij droeg een witte broek met een rode blouse erin en hij keek erg nieuwschierig.Hij stak zijn hand uit.
“Metin Griffel, aangenaam,”� zei zijn stem die erg vriendelijk klonk.
Naast meneer Griffel stond een kleine, wijsuitziende vrouw met eenzelfde bos krullen als Hermelien en een lange grijze japon aan.
“Mijn naam is Anja Griffel,”� zei de stem van mevrouw Griffel die al even vriendelijk klonk.
“Aangenaam, fijn jullie te ontmoeten,”� hakkelde Harry.
Daarna begroette Ron hem en Hermelien vond het blijkbaar nodig om hem te omhelzen waarna Ron erg jaloers leek.
“Kom erin.”�
Ze liepen door de gang en kwamen uit in de woonkamer, waar Oom Herman, Tante Petuinia en Dirk gespannen naar de vier nieuwelingen keken. Althans, drie, want Oom Herman herinnerde zich Ron nog wel van toen hij samen met zijn familie een paar jaar geleden de haart kapot heeft gemaakt.
“Hallo. Ik ben Herman Duffeling, dat is mijn vrouw Petunia, en dat is mijn fijne zoon Dirk,”� zei Oom Herman met een monotone stem alsof hij dit al heel vaak voor de spiegel heeft geoefend.
“Nou, laten we maar gaan,”� besloot Harry. Hij groette zijn oom en tante, zwaaide naar zijn neef en liep de woonkamer uit, waarna de anderen hem volgden.
“Nou, tot ziens dan maar,”� zei Harry en hij liep de deur uit. Er klonk nog één keer ‘dag’ van meneer Griffel en ze waren weg.
“Stap maar in de auto hoor,”� zei mevrouw Griffel en Harry, Ron en Hermelien stapten in.

Na een lange rit waren ze er. Huize Griffel. Hermelien woonde in een groot huis met veel ramen en een bakstenen voorkant. Ze liepen naar binnen en Harry zag wel dat meneer en mevrouw Griffel veel geld verdient hadden met hun werk als tandarts.
“Welkom in ons huis. Hermelien zal je wel even rondleiden en je je kamer wijzen. Kom Metin, wij gaan even in de tuin zitten. Het is zulk voortreffelijk weer!”� Zei mevrouw Griffel en ze liep weg waarna meneer Griffel haar volgde.
“Nou, hier woon ik dus,”� zei Hermelien nederig en ze leed hem rond.
Na in de badkamer geweest te zijn, die erg groot was, kwamen ze bij Harry’s kamer.
Ook deze kamer was erg groot, en in het midden stond een groot, comfortabel bed met daarnaast een kledingkast. De kamer was ook voorzien van een eigen wasbak en een groot bureau.
“Wat zit er in die kast?”� Vroeg Ron.
“Daat zit een tv in,”� zei Hermelien nogal beschaamd voor de luxe van haar huis tegenover die van Ron.
“Een tv? Dat is toch zo’n ding waarop Dreuzels dingen kunnen zien zoals series en zo?”�
“Ja, daarvoor is het ja,”� zei Hermelien, verbaast dat Ron weet hoe een tv werkt.
Intussen was Harry op zijn bed gaan liggen, doodmoe en hij viel in slaap.

Reacties: