FanFic.nl

Trip to hell!

21.Ill!

Luid hoestte je, je kreunde luid. Heel je lichaam deed pijn en je maag knorde verschrikkelijk. Want het was ondertussen al twee dagen geleden dat je nog voor het laatst gegeten had. Tom was zo boos geweest dat hij je gewoon weigerde eten te geven. Weer kreeg je een hevige hoestbui, je kreeg een verschrikkelijke steek in je ribben. Je probeerde te stoppen met hoesten wat niet zo gemakkelijk ging. Alsof het nog niet erg genoeg was je nog hevig aan het rillen, je had het echt ijskoud. Je had echt het gevoel dat je doodziek was. Waarom je zo ineens ziek was wist je niet. Misschien was het omdat je hier gewoon veel te weinig eten kreeg en je daardoor sneller ziek kon worden. Je trok het deken hoog over je heen zodat je helemaal bedekt was maar nog steeds had je het gevoel dat je op de noordpool was. Rillend keek je op de horloge die Bill je gegeven had. Je zuchtte toen je merkte dat het nog maar acht uur 's morgens was. Het zou dus nog uren duren vooraleer de jongens je uit dit kleine kamertje zouden bevrijden, als ze je al kwamen bevrijden. Weer knorde je maag dit keer veel luider dan anders. Je voelde je echt niet goed, je voelde je misselijk omdat je nog steeds niets gegeten had en je had echt geen kracht meer in je benen en armen. Je wou de jongens roepen maar je besloot het om het toch maar niet te doen. Ze zouden je toch niet horen en als ze je al hoorden zouden ze misschien slecht gezind zijn omdat je ze had wakker geschreeuwd. Nee, dat was geen goed idee dan kon je hier nog maar beter blijven liggen. Je drukte je hand hard tegen je hoofd toen de hevige hoofdpijn die je al heel de morgen had er voor zorgde dat je het gevoel kreeg dat je hoofd in tweeën zou splijten. Je wou je omdraaien maar je lichaam werkte niet mee. Een traan gleed over je wang, hulpeloos sloot je je ogen. Was er dan echt niemand die zich wat over jou bekommerde? Een luide zucht verliet je lippen, waarom moest je nu juist ziek zijn? Je was bijna nooit ziek, maar als je dan een keer ziek was was het echt serieus. Een tweede traan gleed over je wang. Wanneer was er eindelijk iemand die kwam kijken hoe het met je ging?

Het leek uren te duren eer je het bekende geluidje van het slot dat van de deur werd gehaald hoorde. De deur werd hard open gegooid en de luide stem van Tom galmde door het kleine kamertje 'Keisha, wake up and follow me!' je kreunde pijnlijk toen het geschreeuw je oren bereikte. Je hoofd stond echt op ontploffen. Je hield je ogen nog gesloten zodat Tom zou denken dat je nog wakker moest worden, misschien dat hij dan iets liever zou zijn. Maar tot je grootste angst hoorde je zware voetstappen naar je toe komen. Je bad in jezelf dat hij maar niet boos zou zijn. Tom zei luider 'Keisha, wake up girl!' maar nog steeds bleef je doodstil liggen. Je opende je ogen en je zag Tom je boos aankijken. Oh oh, dit was niet goed. Tom keek je geïrriteerd aan en zei boos 'Come on girl, move your ass!' het kostte je enorm veel moeite om te antwoorden 'I can't.' Tom zei spottend ' Oh and why can't you?' je zei zacht 'I don't know, my body doesn't want to move.' Tom zei boos 'Oh then I will help you.' het deken werd ruw van je afgetrokken. Je kneep je ogen dicht, je bereidde je alvast voor op Tom die je ruw uit het bed zou trekken maar tot je grote verbazing gebeurde dat niet. Je voelde Tom's ogen op je branden, Tom zei iets rustiger 'What's wrong with you?' je probeerde wat te zeggen, maar je stem viel weg. Je probeerde het nog eens maar er kwam alleen maar stotterend uit 'feel sick, miserable, cold,...Tom zuchtte even en zei dan rustig 'Do you think you can walk?' zacht schudde je je hoofd en zei 'I don't think so.' Tom knikte en zei dan vriendelijk 'Okay, then I will help you.'

Leave a comment please.

Reacties: