FanFic.nl

Forever and always... Always together?

Hoofdstuk 7

Nadat Dana had toegegeven dat ze Tim mistte en naar beneden was gerend keek ik eens goed de kamer rond. Het was een prachtige witte kamer met een groot hemelbed. Die trouwens heel erg goed lag. Ik keek naar de grote ramen aan de rand van de tuin en ontdekte dat die open konden.
Een balkon. Een glimlach kwam op mijn gezicht toen ik op het balkon naar het mooie landschap keek.
Ik had dorst, en ik moest nodig weer eens rennen. Daar knapte ik altijd van op. Ik ging op de rand van het balkon staan en sprong elegant in de tuin. Toen ik uit de tuin was en de hellingen op wilde rennen hoorde ik voetstappen achter me.
"Hee Bells", zei een stem die me heel erg bekend voorkwam. Emmett.
"Hoi Emmett", antwoordde ik en keek hem onderzoekend aan. Wat wilde hij van mij? Ik hoorde vogels wegvliegen en keek afgeleid naar de richting waar het geluid vandaan kwam. Dat had ik beter niet kunnen doen want opeens voelde ik iets kouds en nattigs tegen mijn wang. Een sneeuwbal! Ik keek naar Emmett die zijn puppyogen opzette. Ik moest hem terugpakken. Zomaar sneeuwballen gooien! Hoe durft hij!
"Emmett McCarty Cullen", imiteerde ik perfect Rosalie's stem. Het had effect. Emmett keek om zich heen of hij Rosalie zag en verwachtte elk moment een klap. Ik moest lachen maar probeerde het in te houden. Snel raapte ik sneeuw van de grond op en maakte er een sneeuwbal van. Ik mikte precies op zijn hoofd en het was een voltreffer!
Ik werd er vaag van bewust dat ik gelach hoorde in het huis en één blik op het huis leerde mij dat ze allemaal aan het kijken waren. Ik grinnikte en Emmett keek alsof iemand net zijn cadeautje van de kerstman had gestolen.
"Isabella Marie Swan", imiteerde hij Edward's stem.
Ik wist dat het een imitatie was maar ik schrok ontzettend. Het deed pijn. Ik voelde hoe mijn hart bijna in tweeën splitste en ik hapte naar lucht. Zonder dat ik het door had, had ik mijn armen om mij heen geslagen om mezelf bij elkaar te houden. Emmett rende verschrikt naar mij toe en probeerde verwoed mijn armen los te maken. Uiteindelijk gaf hij het op en drukte mij tegen zich aan. Ik ademde zijn geur in en langzaam werd ik rustig.
"Sorry Emm", zei ik fluisterend tegen hem. Hij grinnikte en aaide me over mijn hoofd.
"Ik denk dat ik een beetje te overdreven gereageerd heb", voegde ik eraan toe en keek beschaamd naar beneden. Waarom moest ik zo idioot reageren? Hij was alleen maar aan het plagen.
"Dat hoefde jullie niet te zien", zei ik nog zachter, zodat hij moeite moest doen om het te horen.
"Het is goed, Bells. Het komt allemaal goed", suste hij mij en wiegde me in zijn armen.
"Je ruikt nog steeds lekker", grinnikte hij.
"Hmm, om te eten? Of in een goede zin?", plaagde ik hem terug.
"Ik denk niet dat je zo lekker smaakt, Bells", antwoordde hij serieus. Ik moest lachen, maar deed daarna gemaakt boos waar hij dan weer om moest lachen. Ik stond op en zei hem dat we maar eens naar binnen moesten. Ik had er geen zin in, maar ik wist dat Alice stond te wachten op een kans om het goed te maken. Er viel niks goed te maken want Alice had niks gedaan, maar ik wist zeker dat ze het haarzelf erg aantrok.
Toen we binnenkwamen werd ik gelijk bestormt door Dana die haar armen om me heen sloeg en haar gezicht in mijn haren verborg. Ik grinnikte, wat een lief kind was het toch.
"Nou, nou", zei ik lachend. "Nog steeds niet van me weg te slaan? Ik dacht, nu je Tim had, dat je mij niet meer nodig zou hebben!" Dana keek op en glimlachte.
"Bella", hoorde ik Alice opeens bedrukt zeggen. Ik glimlachte een kleine glimlach toen Alice op me af begon te rennen en Dana snel terugstapte. Ze sloeg haar armen om me heen en hield me vast voor minstens tien minuten. Niet dat ik de tijd bijhield, maar het voelde lang. Alsof ze alle tijd wilde inhalen die we verloren hadden. En dat was lang! Wat had ik ze gemist!
"Ehh, hoi Alice. Ik heb je ook gemist", zei ik verlegen tegen Alice.
"Maar ik meer", riep ze en iedereen moest lachen. Wat een schat was het toch. Ik keek snel naar de vampieren om me heen, behalve één, want ik wist dat ik dat niet aan zou kunnen.
Alice maakte zich van me los en ging naast Jasper op de bank zitten. Jasper zat er raar bij, alsof hij ergens van bij moest komen. Hij beantwoordde mijn blik en ik kon niks anders dan beschaamd naar de grond kijken. Hij had immers gevoeld wat ik net voelde en dat was pijnlijk. Alice verbrak de stilte.
"Wil je nooit meer zoiets gevaarlijks doen, zoals van een klif springen? Als je een eind aan je leven wil maken, dan moet je dat echt anders aanpakken!", zei Alice plagend tegen mij.
"Dat gaat echt niet zo makkelijk", zei ik zachtjes. Opeens drong het tot me door dat er niet echt een antwoord werd verwacht en dat het plagend was. Iedereen keek me geschokt en bezorgd aan. Ze vroegen zich vast af of ik wel helemaal 'lekker' was.
"Uhmm….", stotterde ik. Waarom moest ik dat nou zeggen? Nu dachten ze dat ik een of andere gestoorde vampier was!
"Dus daarom ging je naar Italië, naar de Volturi?" zei Dana geschrokken. Dit had ze beter niet kunnen zeggen, want nu keek iedereen mij met nog meer afgrijzen aan. Opeens werd ik boos, waar haalden zij het recht vandaan om bezorgd te zijn? Ze hadden mij achter gelaten en nu doen alsof er niks aan de hand was? Jasper keek verward naar mij op en snapte niet waarom ik zo boos werd. Ik kalmeerde. Boos zijn zou niet helpen.
"Ach", ik haalde mijn schouders op. "Ik kon het toch proberen?"
"Dat is ziek", liet Emmett zich ontvallen. Ik keek hem aan. Ik had echt geen zin om hierop te antwoorden. Misschien was ik ook wel ziek. Wie weet? Ik wreef over mijn ogen. Wat had ik een dorst zeg, en ik moest nodig even rennen. Jasper stond op.
"Ga je mee Bella, ik zie dat je nodig op jacht moet en ik was toch al van plan te gaan", zei hij tegen mij. Ik knikte en liep hem achterna. Toen we in de tuin kwamen begonnen we te rennen.
Veel zeiden we niet tegen elkaar, maar dat vond ik niet erg en ik gebruikte de stilte om na te denken. Toen we een kudde tegenkwamen liet ik me door mijn instinct drijven en al snel had ik er één te pakken. Mijn dorst was nog steeds niet over dus ik besloot er nog één te pakken.
Toen ik vol zat, zag ik dat Jasper al klaar was en op me wachtte. Samen liepen we op mensensnelheid het bos in. Op een omgevallen boom gingen we zitten.
"Je weet dat je me kunt vertrouwen", zei Jasper serieus aan mij.
"Ik heb jou altijd al vertrouwd Jasper", antwoordde ik hem en hij knikte.
"Wil je mij dan vertellen wat er buiten gebeurde met Emmett? Het deed pijn", zei hij en huiverde bij de herinnering. Ik knikte. Ik zou eerlijk tegen hem zijn.
"Het is moeilijk uit te leggen", begon ik zachtjes. "Toen ik zijn stem hoorde leek het alsof ik in tweeën gespleten werd. Het deed gewoon zoveel pijn. Ik zou hem moeten haten, maar in plaats daarvan…." Ik schudde mijn hoofd van verdriet. Ik kon de woorden niet uit mijn mond krijgen, maar ik had het idee dat Jasper het wel begreep.
"Ik weet dat het pijn deed, want ik had zeker mijn tijd nodig te herstellen van jou pijn. Ik heb een tijdje niet zo heftig meer gevoeld, omdat de anderen hun emoties in bedwanh hielden", fluisterde hij.
"Het spijt me, Jasper, dat je dat moest voelen. Ik wilde je geen pijn doen", zei ik en als ik kon huilen had ik dat gedaan. Waarom moest Jasper lijden onder mijn verdriet?
"Bella, waarom noem je Edward nooit bij zijn…", hij brak zijn zin af en drukte mij tegen hem aan. Ik had mijn armen alweer om me heen geslagen om me bij elkaar te houden en ik voelde hoe gefrusteerd hij was. Ik liet me kalmeren door zijn gave en legde mijn hoofd tegen zijn schouder.
"Vijventwintig jaar geleden vertelde hij mij dat hij mij niet wilde. Stel dat Alice dat tegen jou zou zeggen. Zou je dan ook niet gebroken zijn?"zei ik fluisterend tegen hem en ik voelde Jasper huiveren. Hij wilde daar niet aan denken, want ik wist zeker dat dat pijn bij hem zou doen. Ik voelde hoe Jasper me begon te begrijpen.
"Ik heb het geprobeerd, Jasper. Geloof me, maar ik krijg hem niet uit mijn hoofd." Ik zuchtte. "Helaas is dat niet altijd wederzijds" , liet ik erop volgen. Jasper keek mij verward aan.
"Jullie zijn soulmates. Waarom zou je denken dat dat maar van één kant zou komen? Jullie worden naar elkaar toegedreven, jullie horen bij elkaar!" zei hij met een stemverheffing en keek me diep in mijn ogen aan.
"Maar hij zei… Ik hoorde het hem zeggen..", stotterde ik en het deed pijn eraan te denken. Ik voelde meteen dat Jasper me probeerde te liet me kalmeren.
"Ik denk niet dat je beseft, dat we eigenlijk niet zonder je kunnen", hij keek me diep in de ogen aan en ik zuchtte.
"Toen Ed-Hij wegging, nam hij jullie mee. Dat is logisch, want jullie zijn zijn familie, maar het kwam dubbel zo hard aan", zei ik en keek gefrusteerd naar beneden. Jasper tilde mijn kin op om in mijn ogen te kijken.
"We houden allemaal van jou Bella", zei hij met nadruk op allemaal. Ik sloeg mijn armen om hem heen en als ik kon huilen zou ik huilen. Wat was dit toch met mij? Binnen vijf minuten zou iemand mij aan het janken kunnen krijgen.
"Klopt het dat hij achter mij aan gesprongen is?"vroeg ik verward tegen Jasper's borstkast.
"Ja, dat klopt", antwoordde hij mij met een afgeleide stem en hij dacht duidelijk terug aan het moment waarop ik sprong.
"Waarom zou hij dat doen?" vroeg ik hem nog steeds verward. Ik begreep het niet. Waarom zou hij mij achterna springen? Dat sloeg toch nergens op. Hij hield immers niet meer van mij. Ik voelde me gelijk weer droevig.
"Hij houdt van je, Bella. Je bent zijn soulmate, hij kan niet zonder je", zei Jasper. Hij beweerde nu dat Edward van me hield. Ik voelde hoop en Jasper grinnikte. Ik stompte hem tegen zijn arm en zei hem dat ik toch best mocht hopen. Daarna werd hij weer serieus en zei dat het altijd al zo geweest was dat Edward van me hield. Ik moest dit even goed overdenken.
"Ik denk dat we maar terug moeten gaan. Ik hoorde dat Alice nog wilde shoppen en ik moest per se mee", zei Jasper en grinnikte. Ik moest ook lachen. Alice was me er toch één.
We stonden op en renden terug naar het huis van Tanya. Ik remde af terwijl Jasper met volle vaart het huis binnenrende. Ik hoorde hem snel wat zeggen tegen Carlisle en Esme en draaide zich toen naar mij om toen ik het huis binnen kwam lopen. Ik was in gedachten verzonken en had niks van hun gesprek gehoord, maar blijkbaar ging het over mij. Ik haalde mijn schouders op, kon mij het schelen.
"Sorry Bells", zei hij tegen me met een verontschuldigende blik. "Alice is aan het wachten. We gaan allemaal mee behalve Carlisle en Esme", zei hij. Ik knikte en wenste hem veel plezier. Ik zou het wel overleven. Eindelijk zou ik wat tijd krijgen om over de dingen na te denken.
Ik werd nerveus. Waarom zouden Carlisle en Esme hier blijven? Esme gebaarde mij dat ik naast haar moest komen zitten en ik schuifelde naar de bank om naast haar te zitten. Toen ik zat sloeg ze haar armen om me heen en ze drukte me tegen haar aan. Daarna liet ze me los om te kunnen praten.
"We hebben je allemaal zo erg gemist", zei ze met gesmoorde stem.
"Ik jullie ook", zei ik en mijn stem brak. Ik had ze echt gemist. Edward het meest, maar ook zeker de rest van de familie. Ik was blij om ze weer te zien, maar het was ingewikkeld.
"Echt", zei ik. "Als ik kon huilen weet ik zeker dat ik het al meerdere keren heb gedaan." Esme knikte alsof ze precies wist wat ik bedoelde. Misschien wist ze dat ook wel.
"Bella, waarom ging je naar de Volturi?" vroeg Carlisle gespannen. Ik wist zeker dat hij het antwoord wist maar hij wilde het per se horen. Nou, dan kreeg hij het te horen.
"Ik wist niet meer waarvoor ik bestond, waarvoor ik moest leven. Ik haatte mezelf omdat ik bestond en daar wilde ik een eind aan maken", zei ik eerlijk tegen hem zonder weg te kijken.
"Maar?", vroeg hij. Ik zuchtte en concentreerde me op de bank om Carlisle's ogen te ontwijken.
"Maar ze wilde mij niet vermoorden omdat ik een gave had en Dana kwam me opzoeken om me over te halen om met haar mee terug te gaan", beantwoordde ik zijn vraag. Carlisle knikte. Het was een tijdje stil. Op Esme's en Carlisle's gezichten zag ik pijn en verdriet. Het maakte ze gelijk ouder dan ze waren. Ik wilde alles zeggen om dat verdriet maar te verlichten.
"Het spijt me", zei ik uiteindelijk. Carlisle en Esme keken verward op.
"Wat spijt je?" vroegen Carlisle en Esme tegelijk.
"Het spijt me dat ik jullie pijn doe door hier te zijn", zei ik zachtjes. Carlisle en Esme schrokken zichtbaar. Was ik zo dicht bij de waarheid? Ik had gehoopt van niet, maar hun reactie bevestigde mijn gedachten.
"Is dat wat je denkt?"vroeg Esme beduusd. "Dat we jou niet willen? Dat is het meest idiote idee dat ik ooit gehoord heb!" Nu was het mijn beurt om verward te kijken. Ik snapte ook helemaal niks de laatste tijd. Wat was er met mij aan de hand?
"Bella, we houden van je als een dochter. En we zijn blij dat we je eindelijk gevonden hebben! Onze hele familie heeft eronder geleden. We hebben jou nodig in ons leven", zei Carlisle die anders nooit zo recht door zee was. Ik moest dit even verwerken. Ze hadden het telkens over hun 'hele' familie, maar dat was inclusief Edward. En die had mij duidelijk verteld dat hij mij niet wilde. Het was heel verwarrend.
"Ook Edward! Hij misschien nog wel het meeste van allemaal. Hij dacht immers dat hij zijn soulmate verloren was", zei Carlisle alsof hij mijn gedachten kon lezen. Ik keek naar hem op en voor de tweede keer in korte tijd stond er hoop in mijn ogen te lezen. Ik wist dat want Carlisle's en Esme's ogen stonden ook hoopvol.
Ik stond op en vertelde ze dat ik het huis even ging bekijken, want daar had ik nog niet zoveel tijd voor gehad en ik wilde even alleen zijn. Ze begrepen me en ze bekenden dat ze nog moesten jagen en gingen naar buiten. Daarna liep ik naar de kamer waar ik gelogeerd had en nam een douche. Toen ik dat gedaan had pakte ik mijn autosleutels om mijn ipod uit de auto te halen.
Ik ging op het balkon zitten met mijn ipod in. Ik voelde me wat vrolijker en draaide het liedje Love story van Taylor Swift. Zonder dat ik het door had ik mijn ogen gesloten en begon ik mee te zingen.
We were both young when I first saw you
I close my eyes and the flashback starts
I'm standing there On a balcony in summer air
See the lights, see the party, the ballgowns
See you make your way through the crowd
And say hello
Little did I know
That you were Romeo
You were throwing pebbles
And my daddy said, "Stay away from Juliet,"
And I was crying on the staircase
Begging you, "Please don't go"
And I said
Romeo, take me
Somewhere we can be alone
I'll be waiting
All there's left to do is run
You'll be the prince
And I'll be the princess
It's a love story
Baby, just say yes
So I sneak out to the garden to see you
We keep quiet 'cause we're dead if they knew
So close your eyes
Escape this town for a little while
'Cause you were Romeo
I was a scarlet letter
And my daddy said, "Stay away from Juliet,"
But you were everything to me
I was begging you, "Please don't go,"
And I said
Romeo, take me
Somewhere we can be alone
I'll be waiting
All there's left to do is run
You'll be the prince
And I'll be the princess
It's a love story
Baby, just say yes
Romeo, save me
They're trying to tell me how to feel
This love is difficult, but it's real
Don't be afraid
We'll make it out of this mess
It's a love story
Baby, just say yes
I got tired of waiting
Wondering if you were ever coming around
My faith in you is fading
When I met you on the outskirts of town
And I said
Romeo, save me
I've been feeling so alone
I keep waiting for you
But you never come
Is this in my head?
I don't know what to think
He knelt to the ground and pulled out a ring
And said
Marry me, Juliet
You'll never have to be alone
I love you and that's all there is to know
I talked to your dad
You'll pick out a white dress
It's a love story
Baby, just say yes
We were both young when I first saw you
Opeens schoten mijn ogen open en ik zag daar Emmett, Alice, Rosalie, Edward, Carmen en Jasper staan. Huh? Waar kwamen ze vandaan? Hoe lang stonden ze hier? Hadden ze me horen zingen? Het voelde alsof ik door de grond kon zakken van schaamte. Jasper grinnikte. Ugh, dat kon er nog wel bij! Dat hij zou voelen wat ik nu voelde.
Emmett begon te klappen en iedereen deed mee. Ik bedacht me dat ik maar mee moest spelen en boog glimlachend in een buiging. En ik voelde hoe zijn ogen elke beweging van mij volgden en ik voelde me er een beetje ongemakkelijk onder en Jasper keek gelijk geïrriteerd naar Edward voor het verbreken van moment.
"Uhm.. Jullie mogen wel naar binnen gaan", zei ik plagend.
"Je kan goed zingen", zei Rosalie. Huh? Zei Rosalie dat? Ze had me nooit aardig gevonden en nu opeens wel? Opeens drong het tot me door, ze hadden me dus toch gehoord en ik voelde dat ik weer in de grond kon zakken van schaamte. Ik draaide me om en liep gauw naar binnen. Dit was wel genoeg voor vandaag en ik ging op het bed liggen met mijn ipod in.

Reacties: