FanFic.nl

What is love? [Twilight]

1. La Push.

1. La Push.
We waren onderweg naar ons nieuwe huis. Hoe hard Jenn en ik ook geprotesteerd hadden, we gingen toch. Ik keek boos door mijn raampje naar buiten. Het landschap flitste voorbij. Ik probeerde het, zo goed als dat ging, in me op te nemen. Ik wilde op deze manier afscheid nemen van mijn vertrouwde omgeving. Nadat we twintig kilometer van huis waren, zette ik met een zucht mijn muziek op mijn iPhone op. Ik was moe en wilde dat ik in slaap kon vallen. Als ik wakker zou worden, dan zou ik in mijn eigen bed liggen. In mijn oude kamer. Dan zou ik weten dat dit allemaal een - slechte - droom was.
Ik moest in slaap zijn gevallen, want toen ik mijn ogen weer opendeed was de omgeving veranderd. We reden ook langzamer, ik constateerde dat we niet meer op de snelweg waren. Ik keek uit mijn raampje en zag dat ik gelijk had, de omgeving was bosrijk. Het zag er mooi uit. Maar dat zou ik nooit hardop toegeven. Hoe mooi het ook was, ik zat liever thuis, in San Francisco. Daar scheen de zon tenminste wel.
‘Jenn, wakker worden,’ zei mijn moeder vrolijk tegen mijn zusje. ‘We zijn er!’
Jenn werd wakker en keek mijn moeder geërgerd aan.
Ik zuchtte. We stapten de auto uit en liepen achter mijn vrolijke ouders aan naar ons nieuw huis. Ik moest toegeven; het zag er van buiten gezellig uit. Dat zou ik natuurlijk ook nooit hardop zeggen. Want ik wilde nog altijd het liefst terug naar ons oude huis. Ik hield van ons oude huis. Ik hield van San Francisco. Daar scheen de zon, hier was het bewolkt. Hier viel er jaarlijks zes keer zoveel regen als in San Francisco! Hoe zijn ze toch op het idee gekomen om hierheen te verhuizen?
‘Pretty nice, huh?’ vroeg mijn vader trots.
Ik keek hem aan met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Ons oude huis was mooier,’ antwoordde ik nors. Ik liep door de deur, die hij openhield, naar binnen. Het nieuw huis binnen. Mijn nieuwe huis binnen.
De hal was ruim en mooi geschilderd. Een gezellige, zachte kleur geel. Ik trok mijn jas uit en hing hem aan de houten kapstok die in de hal stond. Ik volgde mijn ouders en Jenn naar de woonkamer. De woonkamer zag er knus en gezellig uit, dezelfde zachte kleur geel geschilderd. De nieuwe meubels - ja, mijn ouders moesten per se nieuwe meubels hebben. Onze oude meubels pasten volgens hen niet bij het huis - stonden leuk bij de woonkamer. Het paste allemaal perfect bij elkaar.
De keuken zag er ook gezellig uit, - en hij was ruimer dan in ons oude huis - met een ouderwets fornuis. Mijn moeder keek trots naar de keuken. Ze had hem zelf ontworpen.
‘En, wat vinden jullie ervan?’ vroeg mijn moeder blij.
‘’t Gaat wel,’ mompelde Jenn.
Mijn moeder keek vragend naar mij.
‘Zelfde,’ mompelde ik.
‘Wat? Vinden jullie het niet mooi?’ vroeg ze beteuterd.
‘Laat ze maar, lieverd. Ze moeten gewoon nog even wennen,’ stelde mijn vader mijn moeder gerust. ‘Zullen we weer verder gaan?’
De rest van het huis was ook gezellig en mooi ingericht. Dat hadden mijn ouders goed gedaan. Maar mijn kamer, dat sloeg echt alles. Hij was mooier dan mijn vorige kamer. De muren hadden een lichtblauwe kleur en ik had een lichtbruine, houten vloer. Ik had ook een nieuw bed gekregen. Een groot tweepersoonsbed. Er lag een bij mijn muren passend lichtblauw dekbedovertrek op.
‘Vind je ’t mooi?’ vroeg mijn moeder voorzichtig. Zij had het ingericht, niet ik. Ik wilde niks met ons nieuwe huis hier te maken hebben. Ik zei dat het me niet boeide wat ze met mijn kamer deed. Maar nu boeide het me wel.
‘Ja,’ antwoordde ik simpel en ik glimlachte naar haar.
Ze glimlachte terug. ‘Mooi zo,’ zei ze. ‘Wat vind je van de rest van het huis?’
‘Het is gezellig ingericht, mam,’ antwoordde ik eerlijk. ‘Maar het is niet zoals thuis. Ons echte huis.’
‘Dat snap ik, lieverd,’ zei ze. ‘Dat heb ik ook. Maar het went vanzelf wel.’
‘Dat weet ik, mam,’ antwoordde ik met een zwakke glimlach.
‘Mooi zo,’ zei ze. Ze liep mijn kamer uit en bleef toen in de deuropening staan. ‘Wat zullen we eten, vanavond?’
‘Pizza?’ vroeg ik hoopvol.
‘Nou, vooruit dan,’ zei ze met een glimlach.
‘Yes!’ riep ik blij. Pizza was mijn lievelingseten. Jammer genoeg aten we het niet zo vaak. Mijn moeder vond het ongezond.
Ik plofte op mijn bed neer en ging liggen, genietend van het grote bed. Ik pakte mijn iPhone en zette Hey Soul Sister van Train op en begon keihard mee te zingen. Ik werd altijd vrolijk van dit nummer. Ik probeerde met mijn iPhone ook in te loggen op MSN, ik had nu echt de behoefte om even met Roxanne te praten. Roxanne was mijn aller beste vriendin. Het lukte alleen niet.
‘Oh ja, natuurlijk. Pap heeft het draadloos Internet nog niet geïnstalleerd,’ mompelde ik in mezelf. Ik zuchtte. Ik wilde Roxanne wel bellen, maar ik was door mijn belminuten heen.
‘Sophia!’ riep mijn moeder, ‘kom je eten?’
‘Kom eraan!’ riep ik terug. Ik liep de trap af naar de woonkamer. Ik ging naast mijn moeder aan tafel zitten en begon te eten.
‘Morgen jullie eerste dag op jullie nieuwe scholen,’ zei mijn vader blij.
Scholen, ja. Mijn zusje Jenn is twaalf jaar oud en gaat naar de laatste klas van de basisschool. Ik was veertien en ging naar Quileute Tribal School. Naar de tweede klas. Ik was zenuwachtig. Ik vroeg me af hoe de mensen in mijn nieuwe klas zouden zijn. En stiekem vroeg ik me ook af of er nog leuke jongens in zouden zitten.
‘Inderdaad,’ mompelde Jenn. Zo te horen was ook zij zenuwachtig.
‘Hebben jullie er zin in?’ vroeg mijn vader enthousiast.
‘Eerlijk gezegd ben ik nogal zenuwachtig,’ zei ik tegen hem.
‘Ik ook,’ mompelde Jenn.
‘Het komt vast allemaal wel goed,’ zei mijn moeder lief.
Ze had vast wel gelijk, dacht ik toen. Toen nog wel...

Reacties met kritiek, tips, ideeën?

Reacties: