FanFic.nl

Humanoid

In your shadow (I can shine)

Ven wenstte enkel dat Bill haar nooit los ging laten. Ze had haar lichaam tegen de zijne aangedrukt, ze was helemaal bedekt met bloed - en hij trouwens ook - en ze was gewoon zo gelukkig.
Maar na een tijd moest Bill haar gewoon terug meenemen naar zijn huis. Ze moest zich opmaken, douchen, aankleden... zolang ze maar niet zó bij Thomas en Willie aankwam. Bill leidde haar na een tijdje dus ook naar buiten. Ven liet hem doen, hield zijn hand vast, en weigerde hem los te laten. Toen ze buiten waren, waren er ook al mensen verbaasd aan het kijken. Toen Ven zich omdraaide om te kijken waarom iedereen zo verbaasd was, merkte ze de zwarte rook dat in de lucht omhoog kwam. Ook Bill merkte het op. Hij haalde enkel zijn schouders op en stapte verder.
Er waren ook journalisten aangekomen om te kijken wat er allemaal gebeurd was hier. Ven vroeg zich af of alles wat er hier allemaal gebeurd was ook echt bekend ging worden. Ze hoopte van niet eigenlijk.
Toch leek één van de camera’s hun op te merken. Ven keek niet weg, maar staarde eerder geërgerd in de lens. Bill daarintegen draaide zijn hoofd om niet herkend te worden. Helaas was het daarvoor al te laat. Er kwamen mensen naar hen toegerend, microfonen werden in zijn richting gezet, en duizende vragen werden er hem gesteld. Ven wist dat hij hier allemaal te moe voor was. Ze kneep even in zijn hand om hem moed in te spreken. Bill glimlachte even naar haar, en bleef toen staan. Het begon op dat moment weer te sneeuwen.
‘Ik heb hier allemaal niets mee te maken, ik was hier gewoon toevallig met een vriendin,’ verklaarde hij waarmee hij duidelijk maakte dat hij er niets meer over wilde zeggen. Ven glimlachte vermoeid terwijl ze zich uit de menigte probeerden te krijgen. Samen stapten ze naar de brommer, en samen reden ze in vliegstand terug naar huis. Ven was niet eens bang geweest.
Eenmaal bij Bill aangekomen, dook Ven in de douche, terwijl Bill kleren voor haar klaarzette. Hij ging ook snel naar beneden om eten te maken voor haar, en Ven appreciëerde dat wel. Toen ze gewassen en wel naast elkaar op het bed van een bord lasagna genoten, probeerde Ven uit te leggen wat er allemaal gebeurd was. Ze vertelde heel het verhaal vanuit haar kant, en toen was Bill aan de beurt. Na het eten legde Bill het bord weg, en ging hij naast Ven neerliggen. Hij sloeg zijn arm rond haar buik, en drukte haar tegen zich aan. Ven brandde helemaal van binnen. Haar hart sloeg als een gek, en haar ademhaling werd ook al wat onrustiger. Bill moest er duidelijk mee lachen.
‘Wat?’ vroeg ze geïrriteerd. Bill schudde enkel zijn hoofd.
‘Ik vraag me af wanneer de dag komt dat je niet steeds hartversnellingen krijgt wanneer ik je aanraak,’ verklaarde hij. Ven glimlachte even.
‘Dat zal zijn wanneer ik je beu ben, maar dat gaat nooit gebeuren,’ fluisterde ze. Ze voelde zijn warme lippen tegen haar kaak, en wreef met haar hand over zijn wang voor zover dat lukte.
‘Nou, dan hoop ik dat ik geen hartaanval voor jou beteken,’ fluisterde hij terug. Ven grinnikte, draaide zich om, en staarde in zijn bruine ogen.
‘Dan zul jí­j me wel reanimeren,’ antwoordde ze. Bill schudde zijn hoofd.
‘Ik denk dat ik hoogstwaarschijnlijk mee zou sterven.’ Dat vond Ven niet grappig, maar ze was te moe om boos te zijn. Langzaam streek ze over zijn wang, neuriede ze een liedje en drukte ze haar lippen weer tegen ze zijne. Bill zuchtte enkel.
‘Is dit ware liefde, Bill?’ vroeg Ven toen ze klaar was met hem te kussen. Bill schudde zijn hoofd.
‘Ik weet het niet, Ven,’ was zijn antwoord. ‘Ik heb nog nooit eerder een ware liefde gehad.’ Het was typisch dat hij er humor bij moest halen. Ven grijnsde breed naar hem. Bill glimlachte enkel terug, en kuste haar daarna terug op de mond. Zijn lippen streken over de hare, en zijn handen wreven in haar haar. Langzaam ging hij over haar heen leunen. Hij brak de kus niet af, zoende haar eerder heftiger dan voordien. Ven deed gewillig mee. Ze knoopte langzaam de knoopjes van zijn pyjamahemd open, en trok het ding van zijn lichaam af. Bill kuste haar enkel nóg heftiger. Ven probeerde hem om te draaien zodat zí­j nu over hem heen leunde. Haar lippen drukten tegen zijn hals, over het lidteken dat meestal verborgen was onder zijn dreadlocks. Dit lidteken viel minder hard op dan dat op zijn gezicht. Door de een of andere manier was die veel lichter van kleur dan de anderen.
Bill trok ook langzaam haar pyjamahemd omhoog. Deze had geen knopjes, waardoor Ven haar kus even moest onderbreken. Ze hielp Bill even, trok het ding zelf uit, en smeet hem naast de zijne op de grond.
‘Dit móét gewoon ware liefde zijn,’ fluisterde Ven zachtjes. Ze streek met haar handpalmen over zijn hele bovenlichaam, gaf het een kleine massage, en lag uiteindelijk voor ze het werkelijk besefte terug onder Bill. Hij had zijn lippen tegen haar nek.
‘Ik hou van je, Ven,’ was zijn enige antwoord. Vens hart kreeg een warme golf toen hij dat zei. Ze keek hem even smekend aan, en Bill zag het.
‘Wat?’ vroeg hij. Ven schudde enkel haar hoofd.
‘Ik vind het gewoon zo zalig wanneer je me dat zegt,’ verklaarde ze. Bill grinnikte luid. Deze keer drukte hij zijn lip tegen haar schouderblad.
‘Ik hou van je,’ zei hij weer. Ven glimlachte nog eens, en streek met haar handen in zijn rug.
‘Ik hou ook van jou,’ fluisterde ze terug, waarna Bill het lintje van haar pyjamabroek lostrok. Langzaam maar zeker schoof hij het ding van haar benen af. Ven deed hetzelfde met hem. Ze had een hand in zijn nek, en een andere op zijn rug, en wilde hem niet meer loslaten. Ze beet op haar lip toen Bill zich dichter tegen haar aandrukte. Haar hart sloeg op hol, en ze probeerde weer op haar ademhaling te letten.
Maar het was gewoon zo moeilijk om te denken wanneer ze zo lagen. Zijn handen in haar haar, de hare op zijn rug, hun lippen tegen elkaar. Ze waren duidelijk voor elkaar gemaakt, en daar was denken niet bij nodig.
En nu was blij dat dit allemala gebeurd was. Ze was blij dat alles begonnen was met die code. Ze was blij dat ze achtervolgd was geweest, dat ze Bill had leren kennen. Ze was blij met alles wat dit haar had opgeleverd.
Behalve natuurlijk Georg zijn dood.
Er stroomde een traan over haar wang, en Bill zag het. Hij wilde van haar af gaan, maar Ven hield hem tegen.
‘Wat doe je?’ vroeg ze verbaasd. Bill schudde zijn hoofd.
‘Je huilt, Ven, ik doe je pijn.’ Zijn stem klonk duidelijk gepijnigd. Ven zuchtte enkel terwijl ze over zijn wang wreef. Ze glimlachte even naar hem.
‘Hoe zou jí­j me pijn kunnen doen,’ fluisterde ze, waardoor Bill zachtjes glimlachte. Ven kuste hem weer op zijn lippen, en ze gingen verder waar ze gestopt waren.
Niet veel later zaten ze tegen elkaar aan, Bill zijn handen rond haar buik en zijn kin op haar schouder. Zo vielen ze in slaap.

Ze waren laat in de voormiddag vertokken. Bill had een ontbijt klaargemaakt nadat ze laat waren opgestaan, en zag er volgens Ven ietwat verdrietig uit. Toen ze vroeg wat er scheelde, zei hij enkel dat hij Tom mistte. Ven snapte het wel. Zij mistte Willie ook. En nu zou ze hem eindelijk terugzien, zoals Bill zijn zoontje Tom ook. Vens hart klopte daar sneller door. Ze kon niet stoppen met glimlachen.
Ze hadden nog voor Bill een nieuwe huid kunnen regelen. Bill had het goedje gemaakt, en Ven had het over de open delen gegoten, waardoor Bill er weer zoals voordien uitzag. Zijn gezicht was gewoon om te kussen, vond Ven.
De rit naar haar huis was stil. Ven had zich zoals altijd tegen Bill zijn rug aangedrukt, en Bill staarde zoals altijd voor zich uit. Ven kon zich niet herinneren wanneer ze iets tegen elkaar gezegd hadden tijdens het rijden. Waarschijnlijk was dat nooit.
Na een tijdje kwamen ze in Vens straat aan. Willie zat waarschijnlijk thuis, misschien in de tuin een sneeuwman te maken. Ven probeerde zich in te beelden hoe ze ging reageren. Waarschijnlijk zou ze hem half dood knuffelen. Dat was zeker wel de meest voorkomende reactie in dit geval, niet dat die er nog waren...
Vens huis zag er nog steeds hetzelfde uit. Buiten dat de sneeuw bijna alles bedekt had, waren de bruine muren nog steeds aanwezig. Twee struiken in haar voortuintje, waarin in het midden een klein paadje naar haar voordeur ging. Deze ging ze meteen bewandelen.
‘Bedankt voor alles, Bill,’ fluisterde Ven. Ze omhelsde hem nog een keer, waarna ze haar hoofd tegen zijn borst aandrukte, zoekend naar een hartslag dat er niet was.
‘Ja,’ was zijn enige antwoord. Ven hoorde niets anders dan verdriet in zijn stem, waardoor ze verbaasd opkeek. Waren zijn ogen nou werkelijk betraand?
‘Lieverd, gaat het wel?’ vroeg ze, waarna ze haar hand op zijn wang legde. Bill knikte zachtjes, probeerde te glimlachen. Hij haalde diep adem, en liet zijn vingers over Vens gezicht glijden.
‘Schat, dit is geen definitieve afscheid hé,’ zei ze, in een poging hem op te beuren. ‘We zullen toch bij elkaar blijven? Dat is toch logisch?’
Maar Bill schudde enkel zijn hoofd. Hij ademde zwaar uit, waardoor Ven wist dat hij tegen de tranen vocht.
‘Ik kan niet bij je blijven, Ven,’ fluisterde Bill zachtjes. Ven schudde langzaam haar hoofd, en hoopte dat dat al zijn woorden kon ongedaan maken.
‘Hoe bedoel je, Bill? Je hebt Tom hier toch nog? Je kunt toch niet zomaar weglopen?’ Ze greep zijn armen vast, bang dat hij weg ging lopen. ‘Bill, ik hou van je, ga niet weg!’
‘Weet je nog die ene keer dat je me vertelde dat je maar niet kon geloven dat ik echt was?’ vroeg Bill. Ven herinnerde zich hun eerste nacht samen. Ze kon zich zijn gepijnigde blik nog zo voor zich halen toen ze dat had gevraagd.
‘Ik kan niet echt zijn, Ven,’ fluisterde Bill in haar oor. Zijn wang voelde vochtig aan tegen de hare, waardoor ze wist dat hun tranen zich vermengd hadden.
‘Bill, doe me dit niet aan,’ smeekte ze. ‘We horen bij elkaar!’
Ven probeerde zich los te maken, maar Bill greep haar twee handen vast, en zijn ogen stonden vol angst.
‘Laat me niet alleen,’ voegde ze er uiteindelijk nog aan toe. Bill schudde zijn hoofd enkel opnieuw.
‘Het gaat niet, lieverd,’ zei hij. Hij trok haar weer tegen zich aan, en streek over haar wang, haalde een lok haar uit haar ogen. ‘Hoeveel ik ook wil, iemand anders heeft mij nu nodig.’
Ven wist niet meer wat te zeggen. Ze had al begrepen dat wat ze ook ging bovenhalen, niets hem overtuigt kreeg om te blijven. Ze liet haar schouders toegevend zakken, en staarde verslagen in zijn ogen.
‘In jouw schaduw zal ik schijnen,’ fluisterde Bill in haar oor. Beiden begonnen ze weer te huilen, en natuurlijk ging net op dat moment de voordeur open.
‘Ven?’ vroeg Thomas opgelucht, maar Ven hoorde al hoe hij zijn adem inhield toen hij ze samen zag. Ze draaide zich om in zijn richting, en zag zijn verbaasde, gekwetst gezicht. Zijn mond was opengevallen, en Ven voelde bijna zijn hart breken. Zijn ogen zonden de pijn uit.
‘Ik kom haar enkel terugbrengen, Thomas,’ riep Bill hem even na. Toen hij schreeuwde, kon je niet horen dat hij gehuild had. Hij omhelsde Ven nog één laatste keer, drukte een aflsuitende kus op haar lippen, en stapte op zijn brommer. Misschien was het wel de laatste keer dat Ven die nog ging zien.
‘Niet vergeten dat je van me houdt,’ zei Bill terwijl hij aan zijn koppeling draaide. Ven glimlachte lichtjes.
‘Niet vergeten dat jij ook van mij houdt,’ reageerde ze terug.
Toen reed hij weg.
Vechtend tegen haar tranen ging ze terug bij Thomas staan. Ze kon het niet laten zich in zijn armen te werpen, en het uit te huilen tegen zijn borst. Thomas zei niets, maar probeerde haar enkel te kalmeren door over haar schouders te wrijven. Af en toe suste hij, maar grotendeels leek het alsof hijzelf ook tegen de tranen vocht.
‘Waarom moest hij vertrekken?’ vroeg Ven snikkend. Thomas schudde zijn hoofd.
‘Ik weet het niet, Ven,’ fluisterde hij. Pas na enkele minuten kon Ven hem loslaten. Ze zag zijn gezicht dat vol vragen zat, en wilde weten wat voor vragen hij zich allemaal stelde.
‘Waar is Willie?’ vroeg Ven. Thomas deed een stap naar achteren, hield zijn hoofd richting de trap, en riep hun zoontje na.
Twee jongetjes kwamen naar beneden. De tweede was Tom. Hij had kort blond haar, en een gezicht dat identiek op zijn vader leek. Ven kon er niet naar kijken.
Maar het tweede kindje was haar bloedeigen kleine Willie, die ze al dagen niet meer gezien had. Willie schreeuwde het uit van plezier toen hij zijn moeder zag, en Ven zelf opende haar armen breed om hem op te vangen toen hij van de trap sprong. Ze drukte haar gezicht tegen zijn zwarte krullen, en snikte stilletjes.
‘Ik hou van je, Willie,’ fluisterde ze. Daarna liet ze hem los, en gaf ze de kleine Tom ook een knuffel. Met de maanden was ze ook goed bevriend geraakt met hem. Met een hand op de twee kinderen hun haren, keek ze naar Thomas.
‘Wat scheelt er, Thomas?’ vroeg Ven, hoewel ze wel wist dat zijn hart verscheurd was. Hij verdiende dit niet.
‘Die man buiten,’ begon hij, en Ven wist al wat voor een verklaring ze moest gebruiken. Ze had er absoluut geen zin in.
‘Bill, ja, wat is er met hem?’ vroeg Ven, met pijn in het hart toen ze zijn naam zei.
‘Die man was mijn tweelingbroer,’ zei Thomas. Vens mond viel enkel open van verbazing. Er was een ijselijke stilte in de kamer.

Reacties:

xNadezhda zei op 26 juni 2010 - 22:10:
BILL LIKE WHUT O.O
- ja, ik overreageer. MAAR DUDE.
Wat doe je me aan! *slaat hand tegen voorhoofd en valt dramatisch flauw*

Ik heb nu zo'n misselijk gevoel in mijn maag. Bill & Ven mogen niet van elkaar gescheiden worden. En Tom & Bill ook niet nog eens. En... Dude, ik ben nu echt diep geschokt o.o

Ook al is het volgende hoofdstuk het laatste, ik wil het hebben. SNEL. Want nou. Je weet me zelfs tot en met het laatste hoofdstuk in diepe spanning te houden, Emma! Echt fantastisch. Ik houd van Humanoid <3

Kayley zei op 26 juni 2010 - 19:42:
Ik zei het toch! Ik zei het toch! Ik zei het toch! Ik zei het toch!
Ik zei dat Thomas eigenlijk Tom was? Of zei ik dat niet? Ik dacht het iig wel. Ik weet niet of ik dat gezegd heb? Maar ik wist het wel.
En waarom gaat die Arschloch weg? :'(
En Willie<3 Eindelijk weer Willie.
En
Buh
Nee
Het was zo schattig, Bill en Ven.
Buh.
En ik kan niet geloven dat het volgende stuk al het laatste is. ;x

Eliros zei op 26 juni 2010 - 1:17:
Ten eerste: wat zeik je nou, dit stuk kort? Pfha, laat me niet lachen. Ik vond hem lang genoeg, hoor.
Ten tweede: waarom gaat die stomme eikel nou weg? Na al de dingen die ze hebben meegemaakt! Chickenshit die hij is.
En dan nog ten derde: OMG! Ik wí­st gewoon ergens dat ze broers waren! Ik dacht het vanaf het begin al! En nu klopt het dus ook nog!
En trouwens... als Bill hem smeert, wat gebeurt er dan met zijn zoon? Laat hij die gewoon achter?

Ik wil meer. En, like, zo snel mogelijk!
- Zucht - dit verhaal is heerlijk... <3