FanFic.nl

There's nothing like Love {Voor onbepaalde tijd gepauzeerd}

59. St. Julian's

Lena P.O.V.

Het was vroeg in de ochtend en het was Halloween. Dat hield in dat ik na het ontbijt, samen met Draco, naar Sophie mocht.
“Weet je zeker dat je mij niet mee wilt hebben?”� Vroeg Fred voor de derde keer die ochtend.
“Heel zeker. Misschien dat je een andere keer mee kunt, maar ik wil eerst weten hoe ze op Draco reageert.”�
“Hoorde ik mijn naam?”� Vroeg Draco, terwijl hij zich naast me op de bank liet ploffen. Hij hield verassend goed stand tussen alle opmerkingen die hij naar zijn hoofd geslingerd kreeg door de Zwadderaars.
“Ja, je hoorde inderdaad je naam.”�
“Mag ik ook weten waarom?”�
“Nee.”� Grinnikte ik. Hij haalde zijn schouders op en concentreerde zich op het vol laden van zijn bord.

Na het ontbijt nam ik afscheid van Fred en liep toen, samen met Draco, naar Perkamentus’ kantoor.
“Zijn jullie er klaar voor?”� Ik knikte en keek naar Draco, die er aan de ene kant zelfverzekerd, maar aan de andere kant doodnerveus uit zag. Ik legde geruststellend mijn hand op zijn schouder.
“Maak je maar niet druk.”� Zei ik, waarna ik wat brandstof pakte en het buideltje aan nam wat Perkamentus me aan reikte. “Het Nest.”� In een waas van groene vlammen werd ik naar het huis van de Wemels geslingerd, al snel gevolgd door Draco. Ik was eerst bang geweest voor Molly’s reactie, maar ze deed niet vreemd tegen Draco. We zouden samen met Molly naat St. Julian’s verschijnselen.
“Goed, zijn jullie er klaar voor?”� We knikten en grepen elk een van Molly’s armen, waarna we al snel in een steeg vlak bij St. Julian’s stonden. We spraken af dat ze ons om half vijf weer kwam halen, zodat we tijd genoeg hadden om terug naar het kasteel te gaan en ons nog even om te kleden voor het avondmaal. Ik liep voor Draco uit, door de hoofdingang van het gebouw, waar ik begroet werd door Tom. Ik kende Tom al jaren, al sinds de kleuterklas.
“Lena! Hoe is het er mee? Kom je voor Sophie?”� Ik knikte. “En wie is dit dan?”� Hij gebaarde naar Draco.
“Met mij gaat alles prima, dank je voor het vragen. Het spijt me dat ik geen afscheid van je kon nemen. En dit is Draco Malfidus. Ik ben er heilig van overtuigd dat het Sophie goed zal doen om hem weer terug te zien.”�
“Weer terug te zien? Ken je Sophie?”� Draco knikte. Ik nam afscheid van Tom, die beloofde straks wat te eten voor ons te komen brengen, en liep de oude, vertrouwde weg naar Sophie’s kamer.
“Goed, ik moet haar even voorbereiden op het feit dat jij er ook bent. Kun je hier heel even wachten?”� Hij knikte en ik klopte op de deur.
“Binnen.”� Klonk het vanuit de kamer met een grafstem. Ik deed de deur open en keek naar de gestalte die voor het raam zat. Langzaam liep ik naar Sophie toe, die zich nog steeds niet had omgedraaid. Ik legde mijn hand op haar schouder, waarna ze zich wel omdraaide en ik in haar blauwe ogen keek, die hun twinkeling kwijt waren. “Lena. Ik hoorde het van je ouders. Het spijt me.”� Ik glimlachte naar haar.
“Maak je daar maar niet druk om.”� Ik wachtte even voor ik mijn mond weer opende. “Sophie? Weet je nog dat je me vertelde over die jongen?”� Ik zag haar gezicht een beetje vertrekken en haar ogen werden waterig. Ze knikte. “Ik heb iemand voor je mee genomen.”� Ze keek me niet aan, maar sprak met een zachte, hese stem.
“Je neemt nooit iemand mee. Waarom nu wel? Waarom is deze persoon zo speciaal?”�
“Ik denk dat je dat voor jezelf moet zien.”� Ik liep naar de deur en gebaarde dat Draco binnen moest komen. Ik zag geen reactie, geen teken van herkenning. “Sophie, dit is een van mijn beste vrienden.. Draco Malfidus.”�

Draco P.O.V.

Ik bekeek haar van top tot teen. Haar haren waren langer dan ze ze normaal droeg en haar ogen hadden hun twinkeling verloren. Ik realiseerde me dat ik iets moest zeggen, maar ik wist niet wat.
“Draco? Draco, ben jij het echt?”� Ik knikte en zag hoe de tranen over haar wangen begonnen te stromen. “Het spijt me zo, Draco! Ik had niet willen stoppen met brieven sturen, echt niet.”� Ze stond op en ik begon naar haar toe te lopen. Vroeger was ze langer dan ik geweest, maar nu was ik degene die op haar neer moest kijken. Zonder er verder over na te denken stak ik mijn hand uit en veegde een traan van haar wang, waarna ik haar omhelsde. Haar schouders schokten, terwijl ze haar gezicht tegen mijn schouder drukte. Na een tijdje zorgde ik voor wat afstand tussen ons en glimlachte ik naar haar. Bijna op hetzelfde moment keken we naar Lena, die naar ons glimlachte.
“Hoe kan ik je ooit bedanken, Lena? Je bent een geweldige vriendin. Dat ben je altijd voor me geweest.”�
“Hoe je me kunt bedanken? Door eindelijk deze kamer eens te verlaten.”� Ik richtte mijn blik op Sophie, die een beetje angstig keek.
“Ik.. weet het niet.”� Haar blik verplaatste zich naar mij en ik streek een lok haar uit haar gezicht. Onze blikken haakten in elkaar en ik zag aan haar ogen dat ze haar besluit maakte. “Ja. Het heeft lang genoeg geduurd. Maar kunnen we alsjeblieft iets rustigs gaan doen?”� Lena knikte naar haar en zei dat ze even met Tom ging praten. Ik had meteen door dat dat haar manier was om ons even een beetje privacy te gunnen. Daar maakten we meteen gebruik van. We hadden het over vanalles, en uiteindelijk kwamen we bij de onvermijdelijke vraag.
“Hoe heeft Lena je gevonden?”�

Lena P.O.V.

“Tom, je gelooft het nooit!”� Tom keek verschrikt op, maar begon te glimlachen toen hij mijn enthousiasme zag. “We hebben Sophie zo ver gekregen dat ze mee naar buiten gaat.”� De blik op zijn gezicht was onbetaalbaar.
“Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?”� Ik haalde mijn schouders op. “Oké, ik wil even weten waar jullie heen gaan en wat jullie precies gaan doen.”�
“Ik denk dat we naar het park gaan, verder niet veel, want we moeten om half vijf weg.”� Tom knikte en ik liep weer terug naar boven.
“Hoe heeft Lena je gevonden?”� Hoorde ik Sophie vragen. Ik stapte de kamer binnen en zag dat Draco niet wist wat hij moest antwoorden.
“Hij zit op mijn nieuwe school.”� Draco draaide zich met een ruk om. “Kom, ik heb tegen Tom gezegd dat we naar het park gaan en we moeten om half vijf weg. Ik heb geen zin in problemen met Anderling.”� Draco knikte.
“Wie is Anderling?”� Ik grinnikte.
“Een van onze leraressen.”�
“O ja, van die kostschool waar je het over had.”�

We brachten onze middag ontspannen door en rond half vier liepen we terug naar St. Julian’s. Sophie zei dat ze zich schuldig voelde, omdat ze zo weinig tijd aan mij had besteed en ik grinnikte.
“Dat is niet erg, maar ik hoop dat je het goed vindt als ik Fred de volgende keer ook mee neem.”� Sophie bleef met een ruk staan en keek me doordringend aan.
“Wie is Fred?”� Ik grinnikte om haar dwingende toon.
“O, niemand.”� Ze trok sceptisch haar wenkbrauwen op en ik lachte nu voluit. “Mijn vriendje.”� Sophie’s mond viel open.
“Vertel!”� Ik keek veelbetekenend naar Draco en Sophie grinnikte. “O, ik snap het.”� Gelukkig voor Sophie, moest Draco naar het toilet en hadden we even tijd om te praten.
“Goed, alleen de vragen waarvan je de antwoorden echt wilt weten.”�
“Even denken.. Hoe oud is hij?”�
“Zeventien.”�
“Hoe ziet hij er uit?”�
“Lang, rood haar en knalblauwe ogen.”�
“Hoe ver zijn jullie al gegaan?”� Ik glimlachte. Ik had Sophie nog nooit zo vrolijk bezig gezien over het onderwerp jongens.
“Geen commentaar.”�
“Lena!”�
“Wat?”�
“Vertel op!”�
“Nee!”�
“Ja! Hebben jullie ‘het’ al gedaan?”� Ik hoefde geen antwoord meer te geven, want mijn rode wangen waren genoeg voor Sophie. “Nee! Echt? En?”� Ik was blij dat Draco net binnen kwam. Voor we het wisten was het half vijf en tijd om terug naar Zweinstein te gaan. We namen afscheid van Sophie en ik beloofde dat we zouden proberen om zo snel mogelijk weer naar haar toe te komen.

Fred P.O.V

Ik was bezig aan wat achterstallig huiswerk van bezweringen, toen het portret open zwaaide en Lena binnen kwam. Ik sprong meteen op, mijn werk compleet vergetend, wat er voor zorgde dat mijn potje inkt omviel. Ik vloekte en greep mompelde snel een spreuk om de troep op te ruimen. Lena kwam lachend naar me toe en kuste me op mijn wang.
“Heb je me gemist?”� Vroeg ze, nog steeds lachend.
“Hmm.. een beetje.”� Ik probeerde onverschillig te klinken, maar wist dat dat jammerlijk mislukte. “Hoe is het gegaan?”� Ze glimlachte en vertelde me dat ze gelijk had gehad. Het feit dat ze Draco terug had gezien, had Sophie meteen opgevrolijkt.
“O ja, volgens mij zou Sophie het leuk vinden als jij volgende keer ook mee ging.”� Ik trok mijn wenkbrauwen op.
“Waarom?”�
“Zodat ik niet steeds alleen zit. En volgens mij is ze behoorlijk benieuwd naar de jongen die mijn hart gestolen heeft.”� Ik glimlachte.
“In dat geval ga ik zeker mee.”� Ze stond op en zei dat ze zich ging douchen. Ik twijfelde geen moment en liep achter haar aan de badkamer in.

Reacties: