FanFic.nl

Lily Evers 7th year

Hoofdstuk 3.

De eerste sneeuwvlokken vielen uit de hemel en Lily keek toen van uit het raam van de leerlingenkamer. Ze slaakte een diepe zucht en legde haar hand tegen het raam dat koud aan voelden. ‘Hoi Lil,’ zei Marie vrolijk en bekeek haar goed van top tot teen. Er verscheen een frons op haar gezicht. ‘Wat is er?’ Weer slaakte Lily een diepe zucht. ‘Dit is het laatste jaar, Marie. Weet je nog in het eerste jaar dat er overal sneeuw lag en dat we met z’n vieren een reuze sneeuwgevecht hadden?’ Marie kreeg een glimlach op haar gezicht. ‘Natuurlijk herinner ik me dat nog! Ik kan ook niet geloven dat we volgend jaar niet meer hierheen zullen komen.’ En Marie ging naast Lily op de venster van het raam zitten. ‘Wat zitten jullie te treuren?’ zei Peggy die nu ook al op de venster kwam zitten, dat nu wel erg krap begon te worden. ‘Herinneringen ophalen samen met me metgezel mevrouw Evers ,’ zei Marie op een bekakte toon. Lachend zaten ze nu met z’n drieën op de krappe vensterbank. ‘ Lol aan het maken zonder mij hè,’ zei Rianne die net aan kwam gelopen ook zij propte zich er tussen. Nu zat iedereen hartstikke krap, Lily’s arme duwde zo hard tegen haar lichaam dat het bijna pijn deed. ‘Help,’ griffelde Marie . ‘Ik kan niet meer adem halen.’ Snel stond Lily op ze had echt het gevoel dat ze niet kon adem halen. ‘Snapte een van jullie wat van het Transfiguratie huiswerk? Ik dus echt niet!’ zuchtte ze. ‘Wat ben ik blij dat ik dat vak heb laten vallen,’lachte Marie. Marie was er nog slechter in dat Lily dus als zij er al niks van snapte. ‘Sorry Lil, ik heb me het uitlaten leggen,’biechtte Rianne op, die net haar diadeem weer goed in haar haar schoof. ‘Door wie?’ Lily trok een lief gezicht en lachte maar Rianne. ‘Dat wil je echt niet weten!’ zei Rianne hoofdschuddend. ‘Hoezo?’ Lily’s gezicht vertrok. Rianne was een hartstikke knap meisje en kon iedere jongen krijgen die ze wou. Wie had het haar uitgelegd dat ze het niet wou weten? Was het misschien iemand van Zwadderich die haar vaker pesten omdat ze dreuzelouders had? Misschien Arduin? Bij die gedacht trok ze een vies gezicht. ‘Bah! Was het Arduin?’ vroeg ze en keek Rianne ernstig aan. ‘Nee! Bah Arduin! Die lelijke aapmongool! Ieuwwhh!’ Rianne deed alsof ze moest overgeven en Marie deed vrolijk mee. ‘Gelukkig,’ zei Lily en haar gezicht klaarde op. ‘Wie was het dan wel?’ en Marie trok haar wenkbrauwen omhoog. ‘Okè , okè . Het was James Potter hij heeft me geholpen toen ik in de bieb was. Ik kreunde in mezelf dat het me nooit ging lukken en toen vroeg hij of ie me kon helpen, en ik heb ja gezegd. Ik ga hulp niet afslaan!’ verklaarde Rianne. Er verscheen een diepe frons op Lily’s gezicht. Vond Rianne James Potter misschien leuk? Of vond hij haar leuk? En waarom vroeg ze zich deze dingen in hemelsnaam af! Wat kon haar dat nou schelen! ‘Wil je het overschrijven?’ bood Rianne aan. ‘Nee, bedankt . Ik denk dat ik heb vanavond maakt als ik de wacht heb op de gang. Peggy slikte net als Lily waren haar ouders dreuzels (niet-magische mensen), in deze tijd was dat extra gevaarlijk nu HijDieNietGenoemdMagWorden (Voldemort) een groot deel van de magischewereld had veroverd. ‘Maak je niet druk Peggy, Zweinstein is de meest veilige plek in de hele magischewereld!’ stelde Lily haar vriendin gerust. ‘Ja Lily heeft gelijk. Het is niet zo dat Jeweetwel hier zo naar binnen komt wandelen,’ lachte Marie. ‘Ja, jullie hebben gelijk,’zei Peggy tenslotte.
Om half elf moest iedereen naar de slaapzalen, zoals Lily iedere week moest ze de wacht houden in hun gang en om het uur moest ze een rondje in de school lopen, en zoals gewoonlijk moest ze dit met de andere hoofdmonitor doen, James Potter. Met haar huiswerk Transfiguratie liep Lily de leerlingen kamer van Griffoendor uit, professor Anderling stond voor de leerlingen kamer te wachten. ‘Is menneer Potter der nog niet?’ vroeg ze en keek Lily over haar brilletje aan. Anderlings haar zat in een strakke knot en ze had wat rimpels op haar gezicht, maar ze was lang niet de oudste leraar of lerares of Zweinstein. ‘Nee, die is er nog niet,’ mompelde ze. ‘Aha. Nou ik denk dat jullie wel weten wat jullie moeten doen hè,’ zei ze streng. ‘Ja, mevrouw.’ Professor Anderling liep weg en haar groene gewaad zwierde achter haar aan. ‘Is Anderling der niet?’vroeg een bekende stem achter haar. James kwam net uit het (portret) gat geklommen. ‘Nee, die is net weg,’zei ze zonder James aan te kijken. ‘Okè.’ Uit een ooghoek zag Lily dat James haar goed bekeek. Net op het moment dat Lily er wat van wou zeggen was James haar voor: ‘Ik loop wel als eerst.’ Verbaast keek Lily hem na. Nou nu kon ze tenminste in alle rust aan het opstel van Transfiguratie werken. Na twintig slaakte Lily een diepe zucht. ‘Het gaat me nooit lukken,’ zei ze hardop tegen zichzelf. ‘Kan ik je misschien helpen?’ zei iemand uit het niets. Geschrokken keek Lily op. Opeens stond James zo wat voor haar. ‘Ik schrik me het kapot!’ lachte ze flauwtjes. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. ‘Ik help wel.’ Hij pakte het opstel uit Lily’s handen, pakte een veer en begon wat fouten door te krabbelen en wat dingen er bij te schrijven. Een frons verscheen op Lily’s gezicht. ‘Volgens mij is dat mijn werkstuk. En niet die van jouw.’ James werd rood. ‘Uhmm s-sorry,’ stotterde hij en gaf Lily haar werkstuk terug. Nauwkeurig las ze het na. Eigenlijk was het heel erg goed wat hij had opgeschreven. ‘B-bedankt, het is best-t goed,’ zei Lily en werd een beetje rood. ‘Bedankt,’ zei James en klonk verrast. Er viel een nogal ongemakkelijke stilte. Lily probeerde iets te bedenken om een gesprek te starten, maar kon niks verzinnen. Ze droomde een beetje weg naar wat Peggy die middag had gezegd. Dat ze bang was gepakt te worden door… Al bij de gedachte slikte Lily. Stiekem was ze ook bang, maar Zweinstein dat is toch de veiligste plek om vooral in deze tijd te zijn. ‘B-ben jij bang,’ zei ze zachtjes. James keek haar aan. Hij had hazelbruine ogen die haar bezorgd toe keken. ‘Jij wel?’ vroeg hij. ‘Ik-ik weet het niet,’ bekende ze, snel keek ze naar de halfvolle maan die door de ramen scheen. James zei niets meer en weer viel er een stilte. Haastig keek Lily op haar horloge, het was nu half een s’ nachts om een uur mochten ze naar bed want dan kwam een leraar in dat stuk van het kasteel de wacht houden. ‘Ik loop wel nu en daarna kunnen we naar de slaapzalen.’ James knikte. ‘Moet ik met je mee gaan?’ Lily schraapte haar keel. ‘Misschien is het beter dat je hier blijft.’ James knikte weer en ging zitten op een venster. Snel liep Lily de gang uit en de bocht om. Haar hard klopte in haar keel. Ze kreeg zo’n vreemd gevoel in haar buik. Waarom voelde ze zich toch zo?

Reacties: