FanFic.nl

Humanoid

Epiloog - Phantomrider

Twee maanden later

Het was donker buiten. De laatste dagen was het toch warmer geworden, en de sneeuw begon te smelten. In de Fürrcompany werd er hevig gevierd op een verjaardag, maar de jarige kwam maar niet opdagen.
In feite was de jarige nog steeds in haar bureau, dingen aan het onderzoeken. Ze zat al weken achter de computer, in de hoop iets te vinden over iemand.
De jarige heette Venus Aora.
Vanaf vandaag werd ze officiëel zevenentwintig jaar oud, maar het kon haar allemaal niet eens iets schelen. Als het van haar afhing, had ze deze dag liever overgeslagen.
Enkele dagen na de terugkeer van haar plotselinge verdwijning, had ze gegevens opgezocht over Georgs familie. Ze was naar zijn adoptieouders gegaan, wat moeilijk ging doordat ze gescheiden waren. Ze kwam hen het nieuws vertellen, en ze reageerden allebei erg geschokt. Daarna ging Ven naar Vittoria, Jeremy en de kinderen. Ze ging de kleintjes de boodschap geven die ze van Georg gekregen had, en ging dan vervolgens naar Jennifer. Ook zij moest weten dat Georg van haar hield.
De laatste dagen waren erg emotioneel geweest voor iedereen. Bill was zogezegd op zakenreis vertrokken, waardoor de kleine Tom bij Willie logeerde. Thomas - of Tom nu eigenlijk - had ook al een tijdje niets meer van zich laten weten (vanwege de “emotionele pijn”� die hij had gekregen door Ven en Bill samen te zien), maar kwam niet lang daarna terug opdagen met papieren over de officiële co-ouderschap over Willie Gaffer - intussen veranderd in Willie Kaulitz.
Ven had het er vooral moeilijk mee dat Willie eigenlijk Bills neefje was. Alsof het al niet moeilijk genoeg was om Bill zelf weg te hebben. Ven werd elke dag misschien wel weer opgebouwd, maar elke keer dat ze naar Willie en de twee Toms keek, werd ze steeds weer afgebroken door hun gelijkenis.
‘Ven, ik vind dat je te veel over die Bill van je aan het piekeren bent,’ zei Goody opeens, waardoor Ven, die op de computer vanalles aan het opzoeken was, opkeek. Goody stond aan de deurrand, en had zijn armen gekruisd. Op zijn gezicht stond er een speelse glimlach waardoor Ven wel begreep waarom hij hier was.
‘Ik moet hem vinden, Goods,’ zei Ven als antwoord, waarna ze verder ging met waar ze bezig was. Goody schudde zijn hoofd, en stapte naar binnen.
‘Luister Ven, je hebt hem al honderd brieven geschreven, je bent al vijfhonderd keer bij zijn thuis geweest, je hebt zijn vriend - Gustav, niet waar? - al twintig keer bezocht, en toch heb je hem niet gevonden. Het is tijd om het los te laten.’
‘Ik kan niet twee mensen zo snel achter elkaar loslaten, Goody, ik ben niet zo gemaakt,’ fluisterde Ven. Het begon koud te worden in de kamer doordat de deur open stond.
‘Ga uit, Ven. Zoek jezelf een nieuwe vent, ga op vakantie, ik weet het niet. Al die stress is niet goed voor jou en anderen die nog komen.’
Ven keek op, en fronste haar wenkbrauwen.
‘Hoe wist je dat...?’
‘Het is intussen wel duidelijk, Ven,’ zei Goody op een lachende toon. Ven zuchtte even met een vleugje plezier. Ze had het liever zelf verteld, maar blijkbaar had ze het te lang uitgesteld.
Een zachte kuch aan de deur maakte duidelijk dat Ven en Goody niet alleen waren. Ven keek op, en zag Jennifer met een enorme grijns op haar gezicht naar Ven staren.
‘Ben je mijn vriendje aan het inpalmen, Ven?’ vroeg ze met tonnen humor op haar stem. Goody sloeg zijn armen rond Ven heen, en drukte haar tegen zich aan.
‘Ja, sorry Jenn, ik kies toch maar voor Ven, denk ik,’ zei Goody spottend. Jennifer lachtte er alleen maar mee.
‘Hop, naar beneden jij, ik wil met Ven praten,’ beval Jennifer. Ze stapte naar binnen, en toen ze Goody kruisde, gaf ze hem een lichte kus op zijn lippen. Ven raakte geëmotioneerd door hun liefde. Toen Goody weg was, knielde Jenn naast Ven neer.
‘Luister Ven, ik wil niet dat je je verjaardag mist vanwege die man, vergeet hem enkel vanavond,’ smeekte ze. Ven haalde diep adem, en rolde met haar ogen.
‘Jenn, ik kan niet zomaar...’
‘Voor mij? We moeten het trouwens ook bekend maken! Iedereen gaat uit zijn dak gaan!’ Jenn leek opeens niet meer op Vens toestemming te kunnen wachten. Ven werd rechtgetrokken bij de arm door Jennifer, en kon niet eens tegenstribbelen, bang dat dat gevaarlijk kon zijn.
Beneden was er veel volk, en ze waren duidelijk allemaal op Ven aan het wachten. Vens gezicht kleurde rood toen ze merkte dat ze in het middelpunt van de belangstelling stond. Sommige mensen begonnen te juichen, anderen schreeuwden het uit.
‘Gelukkige verjaardag, baas!’
Doordat Ven het langste in dit bedrijf werkte, werd de voorlopige baas weggeschopt zodat Ven meneer Philips’ status kon overnemen. Eerst wilde ze dit niet, maar uiteindelijk had ze de baan toch maar aangenomen.
Jenn trok Ven mee naar het midden van de zaal, en werd op een bureau getrokken. Sommigen gaven haar cadeautjes aan, maar ze wilde die niet openen. Ze wilde ze zelfs niet aannemen. De mensen moesten het van haar op het bureau leggen, ze zou het later wel bekijken.
Slechts één brief werd er haar gegeven door Goody. Eén brief met een onbekend handschrift. Het was redelijk sierlijk, en haar naam was voluit geschreven. Hij was eigenlijk geadresseerd naar haar huisadres, maar blijkbaar had Goody het meegekregen van Tom.
Ven opende de brief zorgvuldig zonder de enveloppe te scheuren. Ze begreep maar niet waarom haar hart zo op hol sloeg.

Beste Ven,

Ik weet dat je het moeilijk hebt dit moment, en het is verschrikkelijk onverantwoordelijk van me om jou iets te sturen. Ik weet dat dit het enkel erger voor jou zal maken, maar ik moet toch wel even een update van me geven.
Ik zit ergens ver weg, kan zelf niet zeggen waar, en ben bezig met het redden van een schooljongen die met drugdealing wordt gevolgd door zijn kopers. Ik ben eigenlijk bijna klaar met die junkies, waardoor de jongen hopelijk wel terug naar school gaat gaan. Zijn naam is Robert, ik weet niet of je hem kent.
Normaal zou ik tegen volgende week terug moeten zijn, als dat je troost kan bieden. Toch kan ik het me niet veroorloven om bij je te zijn. Eigenlijk is het gewoon beter als je me vergeet, hoewel dat eigenlijk vreemd genoeg super zwaar bij me ligt. Daarom smeek ik je, wanneer ik terug in de stad ben, ga niet naar me op zoek. Je zult me nergens vinden, ook al ben ik er.
Ik hoop dat je je sterk houdt, en dat Thomas en Willie je voldoende steun geven in deze moeilijke tijden. Ze zullen snel voorbij zijn, waardoor jullie hopelijk weer een mooie familie worden.
En voordat ik deze brief afsluit, wil ik je natuurlijk een supergeweldige verjaardag wensen, mijn lief. Nu ben je tot september slecht vier jaar jonger dan me. Je kunt me toch niet inhalen.
En nu zal ik je moeten laten. Dit zal mijn laatste brief zijn, maar zweer me dat je deze brief nooit zult weggooien. Want in deze brief zit mijn liefde voor jou verwerkt. Kijk maar even in de eveloppe, en beloof me dat je hem zult dragen.
Vaarwel, mijn lief.
Ik hou met heel mijn hart van je

Bill Kaulitz.

Ven probeerde adem te halen, maar dat lukte enkel in schokken. Ze legde een hand op haar hart, en voelde toen dat de enveloppe zwaarder voelde dan nodig was. Snel keek ze erin.
Het was een ketting, en niet zomaar een. Het was waarschijnlijk van zilver, en schitterde in het licht van de kamer. In het midden van het cirkeltje was er iets gegraveerd, en daarna met diamantjes versierd.
Ik hou van je
B.K.
Ven deed het kettinkje snel aan, zuchtte even, en legde toen haar hand op haar al bolle buikje. Ze kreeg opeens weer dat gevoel dat alles goed ging komen.

Reacties: