FanFic.nl

If I were a boy. *Tom kaulitz*

Hoofdstuk 4: Hetzelfde liedje

Ik sliep die nacht slecht. Het bed was te leeg naar m’n goesting. Ik miste zijn warme lichaam langs me en telde de uren af naar morgen. Hoewel ik wist dat ik me daardoor niet echt beter door ging voelen.
Ik leefde al heel lang in zijn schaduw en was verdoofd door liefde.
Maar hij, ik snapte hem niet; waarom had hij me niet allang gedumpt als hij zijn handen toch niet kon thuis houden bij andere meisjes.
Toen ik voor de spiegel stond vanmorgen, rolde er een paar tranen over m’n wangen. Ik zag er vreselijk uit, hoeveel make-up ik ook gebruikte, je zag het eeuwige verdriet nog steeds op m’n gezicht. M’n wangen waren een beetje ingevallen en ik had wallen onder m’n ogen.
Ik snapte niet wat Tom zo mooi aan me vond.
Het was half 11 toen ik opstond. Omdat ik tegen half 6 in slaap was geraakt was het daarom zo laat geworden. Saskia was al lang op. Er lag een briefje op de keukentafel.
‘Ben lopen, om half 12 terug.
Heb je me nodig, bel me op m’n gsm.’
Ik glimlachte en neusde in de koelkast naar wat eetbaars. Uiteindelijk vond ik een flesje water en smeerde een krakot met smeerkaas.
Ik at het op voor de Tv. Kijkend naar domme Tv shows. Eentje ging over een meisje dat op haar zestiende zwanger was geraakt omdat ze geen condoom wilde aandoen. Het was te dom voor woorden. Vlug zapte ik naar een andere zender. Op Tmf was de dag top bezig en ik liet het staan terwijl ik nog een krakot ging smeren.
‘Life on TV
It's random, it means nothing to me
I'm writing down what I cannot see
Wanna wake up in a dream’
Er rolde weer een traan over m’n wang. Ze waren in Londen, zo ver weg. Maar de pijn was zo dichtbij.
Het verdriet om zijn verraad, elke dag weer het zelfde liedje. Elke dag weer dezelfde pijn.
Op een dag zou het teveel voor me worden, hoelang zou ik dit nog vol kunnen houden?
Steeds weer, elke ochtend dat ik met moeite opstond, voelde ik dezelfde stekende pijn ter hoogte van m’n hart. Was het een gebroken hart dat nog trachtte te kloppen. De drang om toch nog verder te leven? Of was het gewoon uit pure wanhoop? Mijn handen trilden toen ik dronk.
Het flesje rolde over de vloer. Het antwoord op al deze vragen was simpel. Tom.
Twee jaar geleden, alsof al het geluk van de hele wereld stapte Tom op je af. Het klikte meteen.
Het was meteen iets speciaals. Maar was het nu nog wel al je verdriet waard?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.