FanFic.nl

If I were a boy. *Tom kaulitz*

Hoofdstuk 5: de terugkeer

Het werd vier uur en we snelden ons naar de luchthaven. Met een onnozele grijns op m’n gezicht stapte ik uit de auto. Saskia en ik wachtte vol spanning af tot we ze zouden zien.
Daar waren ze, mijn hart ging wild tekeer. Als een op hol geslagen stier in een veel te kleine ruimte.
Ik glimlachte, maar ze zagen er vreselijk moe uit. Ik liep op hem af, maar voelde direct dat hij afstand wilde. Was hij weer…
Ik wilde er niet aan denken en pakte de koffers van hem over. Ik liep voor hen uit om niet naar zijn gezicht te kijken, een gezicht waar zoveel verraad op was te lezen dat het pijn deed om naar hem te moeten kijken.
Het was gewoon niet eerlijk, dit leven had nog maar weinig zin. Het splinterdunne draadje hoop stond op breken, maar ik hield me er angstvallig aan vast. Niet wetend wat zonder.
Mijn ogen werden weer natter dan ze moesten zijn, maar toen we ons allemaal in de overvolle auto propten dwong ik mezelf om sterk te zijn.
Ik wilde niet zwak zijn, niet in zijn bijzijn.
Maar ik moest echt veel moeite doen om niet in huilen uit te barsten. Na elkaar een dag niet te hebben gezien, had ik echt verwacht, zoals hij zei, dat hij me gemist had.
In de auto was het heel stil. Alsof iedereen bang was om iets te zeggen. Ik had verwacht dat ze ons alles zouden vertellen, wie er allemaal daar was, ter welke gelegenheid het was. Maar niemand durfde de breekbare stilte te verbreken.
De bomen zoefde voorbij en nog steeds was het stil in de auto.
‘Gaan jullie nog vertellen hoe het was?’ Vroeg Saskia na een tijdje, ik hoorde hoe geïrriteerd ze was.
‘Het was wel leuk, maar duurde veel te lang.’
De andere stemden daar zwijgend mee in. Ik vond het net zo frustrerend dat ze niets wilde zeggen als Saskia, maar aan de ene kant was ik blij. Het gaf me ruimte om na te denken.
Ik was superblij dat Tom terug was en dat ik hem weer bij had. Maar aan de andere kant maakte het me ook bang, bang voor weer een ruzie. Ik wist dat er vanavond ruzie zou komen.
Ik probeerde te glimlachen toen Tom naar me keek, maar het zag er niet uit.
Een boer met kiespijn. Hij keek direct naar iets anders. Eindelijk waren we thuis en ik hielp Tom bij het uitladen van zijn koffers. Het duurde niet zo heel lang. Ze hadden niet veel nodig gehad.
‘Vertel nou, hoe was het geweest?’ We zaten alleen op onze kamers. Hij zag er zo vreselijk moe uit, dat ik niet begreep hoe hij nog recht kon staan.
‘Wil je alsjeblieft zwijgen, ik heb zo’n hoofdpijn.’ Het kwam als een klap in m’n gezicht, en toch hield ik mijn mond. ‘Wil je een aspirientje?’ Hij knikte dankbaar.
Ik liep naar de keuken en zocht in de medicijnen box naar een dafalgan.
Ik deed hem in een glas water en liep Bill tegen het lijf. Ik keek naar hem maar zijn gezicht werd droevig toen hij m’n ogen ontmoette.
Ik werd onzeker en droevig, omdat ik perfect wist wat die blik betekende, het was een stille vertaling voor, onenightstand. Ik begreep direct waarom Tom zo moe was, en natuurlijk zijn hoofdpijn.
Een kater. Toen ik de deur opendeed, lag Tom met alleen zijn boxer aan op bed, maar hij was er deze keer echt wel te moe voor en ik had er geen zin in.
Niet nu.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.