FanFic.nl

[Doujinshi] Zwarte Hemel

Juu

Juu

“Hoe kan dit?”� Vroeg ik verwonderd. De dikke agent lag ineengedoken voor me op de vloer. “Ik ben toch geen Volbloed?”�
“Bijt hem.”� Beval Juro. Hij negeerde mijn vorige vraag.
“Ik…”� Aarzelde ik terwijl ik naar de woorden zocht.
“Je hebt nog nooit iemand gebeten?”� Zei Juro glimlachend op een manier die niet spottend bedoeld was, maar eerder begrijpend. And he was right. In Ankoku had je namelijk geen eetbare mensen, dus ik knikte beschaamd.
“Laat hem dan je eerste maal zijn. Hij is arrogant genoeg.”� Zei Juro. Ik aarzelde en knielde voor hem neer. Ik tilde hem op -goh, wat was hij zwaar!- en zette mijn tanden in zijn dikke hals. Ik zoog en proefde het bloed heerlijk op mijn tong. ’t Was lekkerder dan uit een glas moest ik toegeven! Veel lekkerder eigenlijk!
“Genoeg, Ellen.”� Zei Juro na een minuut. Ik hield niet op, tot hij me wegtrok. Pas toen besefte ik dat ik niet kon ophouden. Bloed liep uit mijn mondhoeken.
“Sorry.”� Mompelde ik beschaamd.
“Maakt niet uit.”� Zei Juri glimlachend en hij stak zijn hand uit. “We gaan terug naar het hotel.”�
“En die agenten?”� Vroeg ik berzorgd.
“Niemand zal hen geloven.”� Zei hij met een knipoog, maar ik geloofde hem niet echt. Moesten wij nu mensen met bruin haar zijn, dan vielen we niet op, maar twee mensen met wit haar? Hoe opvallend is dat wel niet? Ik liet het zo tot ik plots sirenes hoorde.
“Shit, die man heeft het ziekenhuis echt gebeld!”� Hoorde ik Juro voor de eerste keer in mijn leven vloeken.
We zochten een nooduitgang en vonden die gelukkig zonder de aandacht te trekken op andere mensen. Na een kwartier kwamen we al weer bij het hotel aan, waar de mensen in de lobby ons raar aankeken.
“Juro… Je kin.”� Ik wees naar mijn eigen mond en fluisterde zachtjes: “bloed.”�
Hij wreef met zijn witte mouw over zijn mond die nu vol korstjes opgedroogd bloed hing.
“Slim!”� Zei ik lachend en Juro wreef onverwacht met zijn andere mouw ook over mijn kin. Zijn beide mouwen waren vuil
“Ellen… Je kin.”� Hij wees net zoals ik naar zijn mond en fluisterde zachtjes: “er hing bloed.”�
Ik gierde het uit van het lachen en Juro lachte vrolijk mee. Ik zag hem zelden zoals hij echt was.. Zoals hij nu was..
“Ga maar naar je kamer. De dag voor de mensen is voorbij.”� Zei hij toen we uitgelachen waren.
“Noo, ik ben geen mens!”� Zei ik gespeeld beledigd, maar ik voelde me eigenlijk wel menselijk sinds we plots op Aarde waren gestrand en nu in de dag leefden en s’ nachts sliepen. Hij glimlachte en verliet het hotel.

Dromend liep ik de trap van het hotel op. Niet dromen alsof je een verliefd-zijn gevoel hebt, maar eerder een gevoel dat je hebt na een geweldige avond stappen. Ik voelde me voldaan na eens vers bloed geproefd te hebben en die beet van Juro en het feit dat ik was flauwgevallen was ik eigenlijk al vergeten tot Dorako de deur van de kamer opendeed en me binnenliet.
“Wat is er met jou gebeurd?”� Vroeg hij geschrokken.
“Wat een leuke welkom.”� Zei ik sarcastisch.
“Ellen, je zit onder het bloed!”�
“Ik weet het, dus ik ga nog even snel in bad voor ik ga slapen.”� Hij verstoorde mijn goede humeur. Ik liet hem verbijsterd achter en douchte mij snel. Het water vloeide samen met het bloed van mijn hals. Ik schrok er eigenlijk van dat het zoveel was.

Toen ik fris uit de badkamer verscheen, merkte ik op dat Dorako me negeerde. Hij lag op bed een boek te lezen en keek niet eens op toen ik in het andere bed dat tegen het zijne geschoven was ging liggen.
“Dorako?”�
“Hmhm?”� Mompelde hij vragend zonder op te kijken.
Ik kroop onder de dekens en knipte het licht uit, waarna hij geïrriteerd het nachtlampje aanknipte.
“Sorry.”� Zei ik zacht en ik viel in slaap vooraleer ik wist of hij het wel gehoord had…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.