FanFic.nl

What is love? [Twilight]

3. French Lesson.

3. French Lesson.
‘Bedankt, mevrouw,’ zei ik beleefd tegen haar. Ik pakte de briefjes aan.
‘Hier is je kluissleutel,’ ratelde ze. Ze trok de plattegrond uit mijn hand, wierp er een blik op en markeerde een bepaald deel. ‘Daar is je kluisje. En dit zijn je boeken.’ Ze duwde me een stapel boeken in mijn armen.
Ik bedankte haar nog een laatste keer en liep weg, naar mijn kluisje. Ik dumpte alle boeken die ik niet nodig had tot de kleine pauze en deed de rest - twee boeken en twee werkboeken - in mijn schoudertas. Ik pakte mijn iPhone, zette hem op stil en keek hoe laat het was. Nog dertien minuten voor de les. Ik besloot om vast uit te gaan zoeken hoe ik vanaf het Frans lokaal naar het lokaal Engels moest, tot ik Embry zag. Ik hoorde aan zijn stem dat hij eraan kwam, dus ik keek op. Ik herkende hem eerst nauwelijks, omdat zijn haar kort was. Het zag er een stuk beter uit. Hij zag er ook veel ouder uit én langer. Hij was minstens dertig centimeter gegroeid in de twee maanden dat ik hem niet gezien heb. Niet normaal!
‘Embry!’ riep ik.
De eerste bel ging.
Hij keek wie er riep en zag me staan. Hij liep grijnzend op me af, met twee jongens die ik kende als zijn vrienden Jacob en Quil. Het viel me op dat Jacob zijn haar veel korter was. Dat was eerst twee keer zo lang als dat van Embry.
‘Hé Sophia!’ riep hij grijnzend terug. ‘M’n moeder zei al dat je bij mij op school zou komen. Wat vind je van onze mooie school?’
‘Geweldig,’ antwoordde ik droog. ‘Ik weet zeker dat ik een paar keer de weg kwijt ga raken.’
‘’t Is hier allemaal heel makkelijk te vinden hoor,’ zei Jacob met een lach.
Het viel me nu pas op dat hij heel knap is. Jammer dat hij zestien was. Zo zag hij er trouwens niet uit, veel ouder! Zou hij een knap jonger broertje hebben toevallig?
‘Dat zou ik ook zeggen als ik hier al een paar jaar op school zat,’ antwoordde ik en ik lachte ook.
‘In welke klas zit je?’ vroeg Quil. Voor Quil gold hetzelfde. Ook hij leek knapper, ouder en langer dan eerst. Wat hadden die jongens opeens? Een gezamenlijke groeistuip?
‘Eh,’ mompelde ik. Ik pakte het briefje met mijn rooster uit mijn tas. ‘In 2c.’
‘Dan zit je bij Seth in de klas,’ zei Quil.
‘Wie is Seth?’ vroeg ik geïnteresseerd. Misschien was dat wel Jacobs kleine broertje, ofzo.
‘Seth is een vriend van ons,’ antwoordde Embry. ‘Maar hij is nu ziek.’
‘Oh,’ antwoordde ik een klein beetje teleurgesteld. Ik wilde nog vragen wat hij had, maar voordat ik dat kon vragen ging de tweede bel.
‘Shit, we moeten maar eens naar ons lokaal gaan, denk ik,’ zei Embry snel. ‘Voordat de derde bel gaat. Anders mag je nablijven!’
‘Great,’ mompelde ik. ‘Nou, ik zie jullie nog wel, denk ik.’
‘Natuurlijk,’ antwoordde Embry met een lach. ‘Doeg, nichtje van me.’
‘Doeg, neefje van me,’ zei ik plagend, met de nadruk op het je in neefje.
‘Doei!’ riepen ook Jacob en Quil.
‘Doeg!’ riep ik glimlachend naar hen.
Ik ging op weg naar lokaal 103, waar ik Frans had. Het was, zoals Jacob al zei, makkelijk te vinden. Makkelijker dan ik gedacht had. Ik moest gewoon de gang in waar een bordje met een 1 boven hing en dan daarvan het derde lokaal.
Ik stapte over de drempel en toen ging de derde bel. Het was eerst nog rumoerig in de klas, mensen zaten in groepjes bij elkaar te praten, en toen ging iedereen op zijn of haar plek zitten en keek naar de leraar. Ik liep naar de leraar toe en voelde dat alle ogen op mij gericht waren. Ze vroegen zich waarschijnlijk af wie ik was en wat ik hier deed.
‘Meneer, ik ben nieuw hier,’ zei ik tegen de leraar, meneer Lefèvre. Die duidelijk zelf Frans was. ‘En de receptioniste vertelde me dat ik u dit moest geven en of u dit wil ondertekenen.’ Ik gaf hem het briefje.
‘Ah, natuurlijk,’ mompelde hij in zichzelf. ‘Goed, jij bent dus Sophia Abercrombie?’
‘Ja, meneer,’ antwoordde ik beleefd.
‘Goed. Wil je jezelf voorstellen of zal ik dat doen?’ vroeg hij.
‘Ik doe het zelf wel, meneer,’ antwoordde ik met een glimlach. Ik richtte me tot de klas. ‘Ik ben Sophia Abercrombie en ik ben nieuw hier. Ik ben verhuisd uit San Francisco met mijn ouders en zusje,’ sprak ik zelfverzekerd. Daarna ging ik aarzelen. ‘En eh, dat was het wel, denk ik?’
‘Waarom ben je verhuisd?’ vroeg een jongen achter in de klas. Hij zag er Italiaans uit. Hij had zwart, krullend, kort haar en een getinte huid. Zijn broek hing op een ‘coole’ manier laag en hij had een T-shirt aan waar heel groot Italia opstond. Hij was best knap.
‘Matteo Ricci!’ riep Lefèvre. ‘Wat beleefder kan ook wel!’
Matteo keek hem spottend aan. ‘Sorry, meneer. Ik was vergeten dat we elkaar onderling ook met u moesten aanspreken,’ zei hij spottend.
‘Dat bedoel ik niet, Matteo,’ zei Lefèvre. Hij zuchtte vermoeid. ‘Ik bedoel dat je niet zo door de klas moet schreeuwen. Je kunt best je vinger opsteken.’ Hij richtte zich tot mij. ‘Vind je het erg als de klas je wat dingen vraagt?’
‘Nee hoor, meneer,’ zei ik. Ik richtte me tot Matteo. ‘Ik ben verhuisd omdat mijn moeder een baan aangeboden kreeg in het ziekenhuis van Forks.’
Meteen ging Matteo’s vinger weer omhoog.
‘Ja?’ vroeg ik met een lach toen ik dat zag.
‘Waarom woon je dan niet in Forks?’ vroeg Matteo.
‘Omdat mijn moeder een Quileute is. Ze wilde liever in La Push wonen, omdat ze daar is opgegroeid. En Forks is toch dichtbij genoeg om elke dag heen en weer te rijden.’ Ik keek de klas in. ‘Nog meer vragen?’ vroeg ik lachend.
‘Zo te zien niet,’ zei Lefèvre. ‘Goed, ga maar naast Farrah zitten.’ Hij wees naar een meisje op de vierde rij die alleen zat.
Ik liep naar haar toe en ging naast haar zitten. Ze had lang lichtbruin stijl haar en een redelijk lichte huid. Ze zag er Arabisch uit. Ze had een beetje mascara op en ze was redelijk mooi. Ze was ongeveer 1.60 lang. Kleiner dan ik dus, want ik was ongeveer 1.70.
Lefèvre begon met een herhaling van het werkwoord aller. Het boeide me niet, want dat rijtje ken ik nou wel uit mijn hoofd. Je vais, tu vas, il va, elle va, on va, nous allons, vous allez, ils vont, elles vont.

Ik ga pas verder als ik minstens 7 reacties heb

Reacties: