Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » A lost world » Chapter 1; He rules, we live
A lost world
Chapter 1; He rules, we live
De coupé was koel, en ik liet mijn voorhoofd tegen het raam rusten. Mijn lange, slanke vingers lagen ineen gestrengeld op mijn schoot, en ik keek naar de verte, naar de bomen die voorbij flitste in het donker. Het rommelen van de trein was als een automatisme voor me. Het was vertrouwd, en het voelde alsof het bij me hoorde. Ik was opnieuw alleen naar het perron gegaan, alleen de trein in gegaan en alleen moeten kijken hoe ouders angstig afscheid namen van hun kinderen, en hun op het hart drukte zich niet in de problemen te werken. Ik slikte. Ze hadden mij nooit verteld dat ik moest oppassen. Ze hadden nooit tegen mij gezegd dat ik voorzichtig moest doen. Ze hadden nooit op het perron gestaan om me uit te zwaaien. Ik fronste mijn voorhoofd, alsof ik streng voor mezelf wou zijn. Ik moest niet zo zielig doen. Wat nooit gebeurd was kon ik ook niet missen.
Een achtjarige Emia stondt voor het grote huis, met naast haar een iets ouder meisje met lange vlechten in haar haar. "Moet ik echt gaan?" Vroeg het kleine meisje. Het grote meisje glimlachte triest. "Ja." Er verschenen tranen in de grote ogen van het kind. "Waarom mag jij niet mee?" Vroeg ze met trillende stem. Het grote meisje hurkte voor haar zusje neer. "Ik mag niet van hen, ik moet naar een ander huis." Er biggelde een kleine traan over de wang van het meisje dat vocht tegen het huilen. De zus tilde haar zusje op. "Het komt wel goed, je gaat het er vast leuk vinden." Zei ze geruststellend. "Nee! Ik wil niet, niet zonder jou!" Snikte Emia. Haar grote zus duwde het ijzeren hek open en liep samen met haar over het grindpad, niet wetend dat het de laatste keer zou zijn dat ze haar zusje zou zien.
De schemering verdween en de nacht verscheen. De maan stond niet aan de hemel en het leek donkerder dan ooit buiten. Het maakte me niet uit, het was altijd donker voor mij, al kon ik niet ontkennen dat het beter was op school. Het was altijd beter op Zweinstein. En heel even verscheen er een glimlach op het uitdrukkingsloze gezicht van Emia Jones.
Je beschrijft die gevoelens echt heel goed. (:
Snel verder gaan!
Wil je me laten weten als je een nieuw stuk hebt?