FanFic.nl

If I were a boy. *Tom kaulitz*

Hoofdstuk 6: frisse lucht

Een week later, stond alles nog zo onstabiel als daarvoor. Mijn vermoeidheid was toegenomen omdat ik maar niet kon slapen en ik was angstvallig vermagerd.
Gustav stelde voor dat ik naar een dokter ging, maar ik weigerde steevast. Ik wist toch al wat de diagnose ging zijn.
Ik zat doelloos te staren in de zetel, langs Tom die zijn hoofd op m’n schouders had gelegd. De voetbal stond op, maar ik keek niet echt.
‘Wc.’ Zei ik zonder enig verdere uitleg. Ik ging naar de wc, maar moest niet. Ik wilde gewoon weg uit deze verstikkende sfeer.
Ik wist dat ik naar buiten moest, maar het maakte me angstig. Ik was al een hele week niet meer buiten geweest. Hoe zouden de mensen reageren op het zien van zo’n gezicht? Zo troosteloos en vermoeid.
‘Sas, gaan we naar buiten?’ Vroeg ik toen ik weer bij hen kwam. Ze knikte en stond op.
‘Waar gaan jullie heen?’ Vroeg Tom.
Ik kon hem niet geloven. ‘Gewoon ergens.’
‘Ik ga mee.’ Dat was niet wat ik wilde, ik wilde met Saskia alleen zijn.
‘Nee, ik wil even met Sas praten.’ Hij leek teleurgesteld, maar bleef uiteindelijk zitten.
Toen ik buiten op de stoeprand stond, vulde de fris m’n longen met nieuwe lucht en leek het of ik alles aan kon. We begonnen te wandelen, en zonder het met al teveel bewustzijn te beseffen brachten mijn voeten ons naar het park.
‘Wat is er, je lijkt alsof je elk moment kan instorten. Vertel toch iets. Ik maak me zorgen.’
Ik haalde diep adem en voelde hoe de frisse lucht me verkoelde. ‘Het is Tom, het is hem altijd geweest. Ik hou van hem, maar hij doet me zoveel pijn. Ik vraag me telkens af hoelang ik dit nog kan volhouden.’
Ze keek me lange tijd aan en ik werd ongemakkelijk van haar priemende blauwe ogen. Haar krullen wapperde in de wind.
‘Ik zei toch dat hij geen goed voor je is. Hij is net als drugs. Snel uitgewerkt en super slecht voor je lichaam. Het is verslavend en abnormaal hoeveel herkansingen je hem geeft.’ Ik zuchtte en tranen rolden over m’n wangen omdat ik wist dat ze maar weer eens gelijk had. Ze kwam dichter tegen me aan zitten en sloeg een arm over m’n schouder. Ik legde mijn hoofd op de hare.
Ze troostte me. Zoals ze zo vaak had gedaan.
Ik vroeg me af hoe vaak ze dit nog moest doen. Ze deed het al anderhalf jaar. Haast elke week hadden we ruzie. Tom en ik. Voor iemand anders zou het misschien onuitstaanbaar zijn, zou ze misschien allang bij hem zijn weg gegaan, maar ik hield daarvoor te veel van hem.
‘Heeft hij je ooit bedankt voor iets?’ Ik keek op.
‘Wat heeft dat er mee te maken?’
‘Is dat een nee.’ Ik knikte en staarde droef voor me uit. Hij had me inderdaad zelden bedankt als ik iets voor hem deed, vandaag bijvoorbeeld toen ik zijn koffers had gedragen of toen ik hem een aspirientje had gebracht. Geen dank je.

Reacties: