FanFic.nl

Humanoid

Proloog - Final Day

20 februari 2381

Het lijkt zo vreemd om zo verder te gaan. Het is net alsof na vandaag ik opeens weet dat ik het gewoon moet opgeven, ook al doet het zo’n pijn. Mijn zevenentwintigste verjaardag doet me geloven dat niets meer is zoals het moet zijn. Maar dat is ergens niet erg. Het is gewoon ook zo raar dat dat gevoel van “alles komt goed”� steeds naar boven kom, elke keer dat ik aan Bills afwezigheid denk. Het is net alsof... hij gewoon uit zichzelf terug komt.
Maar toch kan ik het niet loslaten dat hij me verlaten heeft, en zeker niet nu. Nu heb ik hem eigenlijk het meeste nodig, en de kleine Tom eigenlijk ook. Ik weet dat zijn zoontje nog tot het einde van de week zal blijven, en daarna terug naar zijn vader gaat. Zo gaat dat meestal. Tom blijft elke maand wel een week slapen door zijn vader zijn zakenreizen. Ik weet wel dat Bill hem niet wilt vertellen wat hij werkelijk aan het doen is.
Maar het enige waar ik me zorgen om maak, is wí¡t er kan gebeuren tijdens Bills afwezigheid. Met mij gaat het prima, ik red me wel, zolang ik weet dat hij wel van me houd. Ik ben alleen bang dat hij tijdens een van zijn missies een andere vrouw vindt, dat hij daar verliefd op gaat worden, en mij gaat vergeten.
Ik weet het, ik maak me te veel zorgen. Bill zou zoiets niet doen, dat weet ik wel.
Misschien moet ik hem volgende week maar eens opzoeken bij hem thuis. Ik zal hem wel vinden, ook al beweert hij van niet. Misschien schrijft hij dat enkel opdat ik niet zou komen. Ik weet wel beter.
Ik denk dat ik weer eens een slapeloze nacht ga hebben, maar om de slaap te pakken te krijgen, moet ik wel even moeite doen. Daarom ga ik dit tekstje nu afronden, en uiteindelijk mijn boekje wegleggen.
En ook nu denk ik nog steeds; Alles komt goed...

30 juni 2382 - Heden

‘Wat is uw idee, mevrouw Aora,’ vroeg meneer Kauls. Hij had een hele lage stem die iedereen wel zou herkennen. Toen Ven naar hem keek, zag ze zijn witte haren op zijn hoofd. Onder zijn neus had hij een snorretje met dezelfde witte kleur. Zijn ogen waren felgrijs, en vielen erg hard op. Ven wist dat hij vroeger een hele mooie man was geweest. Hij had een rustige uitstraling op zijn perfecte gezicht. Hij had een rechte neus, niet té dikke wenkbrauwen, en zijn ogen stonden precies op de juiste plaats. Zijn lippen zaten meestal in een smalle streep, maar als ze glimlachten, was het wel duidelijk dat hij een rustige man was.
‘Ik denk... dat we het moeten aannemen,’ antwoordde Ven op zijn vraag. Meneer Kauls trok zijn wenkbrauwen verbaasd op.
‘Zij klagen ons aan zonder enige reden, en dan vind jij dat we moeten schikken?’ vroeg hij. Ven haalde enkel haar schouders op.
‘Als we het niet accepteren, moeten we later waarschijnlijk nog meer betalen, en ik zie niet in hoe ik aan dí¡t geld zou moeten geraken,’ zei Ven enkel, terwijl ze zuchtte van overgave. Ze greep de papieren van de tafel, en bundelde ze samen.
‘Ik heb geen zin in een heel proces, Jög,’ zuchtte Ven terwijl ze ging neerzitten. Ze keek de man vermoeid aan, en hoopte dat hij haar begreep. ‘En ze hadden best wel een reden om ons aan te klagen, wij hebben het verkeerd aangepakt.’
‘Eén van onze werknemers heeft een klant bedot, en die is onslagen, en zelfs daarna moeten we allemí¡í¡l nog boeten?’
‘Ik weet dat het verwarrend is, Jög, maar we moeten het beste doen voor het bedrijf. De schikking weigeren kan heel het bureau ten onder brengen. Als we nu betalen, kunnen we ons verlies later nog oppakken.’
‘Als we het proces aangaan kunnen we ook nog winnen,’ probeerde meneer Kauls, maar Ven zuchtte enkel opnieuw, en schudde haar hoofd.
‘Ik neem geen risico’s, Jög,’ zei ze. Ze keek naar de grond, en hoopte dat alles wat onlangs gebeurd was, niet had plaatsgevonden. Ze vond het verschrikkelijk dat ze Blinky Mikeson moest onslaan, maar hij had een onomkeerbare fout gemaakt. Zijn klant haar huis was haar ontnomen, en nu maakte ze nog kans om haar kinderen te verliezen. Ze had er alle reden toe om hun aan te klagen. Maar het was ook weer niet Goody’s schuld geweest. Ven herinnerde zich nog hoe hij haar vertelde dat de vrouw niet voldoende gegevens van haar had gegeven, waardoor haar papieren verkeerd waren uitgekomen.
‘Dat God ons dan verder moge helpen,’ zei meneer Kauls terwijl hij opstond. Ven wist dat de man gescheiden was, en twee kinderen had. Hij had ze al lang niet meer gezien, maar kreeg het niet over zijn hart om ze op te zoeken. Ven had wel medelijden met hem gehad.
Meneer Kauls klopte even op Vens schouder, en keek haar even aan.
‘Hoe is het met Bill?’ vroeg hij. Ven keek op. Haar gezicht staarde de man verbaasd aan.
‘Ik heb hem nog steeds niet gehoord,’ zei ze dan uiteindelijk. Meneer Kauls leek verrast van haar antwoord.
‘Ik bedoel het kleintje, of was het Billie?’
Ven moest daar enkel lichtjes van glimlachen. Haar hart, dat dubbel was beginnen kloppen, kalmeerde weer.
‘Het gaat goed met Billie, ik ga hí¡í¡r straks komen ophalen uit de críªche, en dan gaan we proberen écht van onze vakantie te genieten,’ zei ze. Meneer Kauls dacht even na.
‘Ik dacht dat het meisje Will heette?’ Hij was duidelijk in de war.
‘Neen, mijn zoontje heet Willem, hoewel iedereen hem Willie noemt. Zijn zusje heet Billie,’ verklaarde ze. Meneer Kauls knikte begrijpelijk.
‘Billie is wel een rare naam voor een meisje, niet?’ vroeg hij. Ven haalde enkel haar schouders op, en glimlachte.
‘Ze is naar haar vader vernoemd,’ was haar antwoord. Weer knikte Kauls, en toen stapte hij naar de deur.
‘Jög, ik vind dat je je kinderen eens moet opzoeken,’ zei Ven voor hij de kamer uit was. Kauls bleef twee seconden staan, en stapte daarna terug verder. Ven trok even haar wenkbrauwen op, ademde diep uit, en keek in het rond. Toen ze de telefoon zag, greep ze ernaar om haar advocaat op te bellen. Ze moest hem vertellen wat haar beslissing was.

Om vier uur kwamen Willie en Tommie terug van school. Sinds kort hadden Ven en Tom het kindje Tommie genoemd om verwarring te vermeiden. Op de weg was het druk - iedereen was klaar met werken - maar Ven wist zich een manier te vinden om zonder probleem op school te komen. Sinds vorig jaar was ze beginnen autorijden. Mélanie had haar alle nodige dingen aangeleerd, waardoor Ven na haar werk altijd Willie, Tommie en Billie kon gaan afhalen. Ze vroeg zich af of het niet belachelijk klonk... Willie, Tommie, Billie? Kon ze niets beters verzinnen? Mensen zouden haar vast vreemd aankijken als ze het hoorden?
Hoewel ze de laatste dagen Tommie niet meer móést gaan halen, wat natuurlijk betekende dat Bill terug in de stad was. Daar kon Ven al wat troost uit pakken; Bill was in de buurt.
Ven dacht onderweg naar school na over meneer Kauls. Ze vroeg zich af wat zijn hele geschiedenis was. Die toestand met zijn ex-vrouw, zijn twee zonen... Ven wilde hem helpen. Ze besloot dat ze het ook ging doen.
Ook deze keer was Tommie al naar huis vlak nadat de schoolbel ging. Willie stapte met klasgenootjes op haar auto af. Ven kon niet geloven dat hij al bijna zeven jaar oud werd. Ze zuchtte even, en probeerde voor zich te halen hoe hij er vroeger uitzag, als kleine baby.
Onderweg naar de críªche, kreeg ze te horen wat Willie allemaal had geleerd op school. Op de juiste momenten verbeterde ze hem, en soms vulde ze zijn zinnen aan als hij iets niet meer wist. In de críªche zelf waren de meeste kinderen al weg. De verzorgster bracht haar naar Billie, die vrolijk aan het spelen was met een enorme beer, en wenstte hun vervolgens een goede rit naar huis. Met Billie in de armen stapte Ven terug naar de auto, maar in haar ooghoek zag ze iets vreemds, iets zwarts...
Een brommer.
Zo snel ze kon draaide ze haar hoofd ernaar toe, maar tot haar verbazing was er niets. Ven lachte kort vanwege die verbeelding, drukte Billie harder tegen zich aan, en haastte ze zich naar de auto. Ze wilde gewoon zo snel mogelijk weg.

Reacties: