Stacey McConnor

Hoofdcategorieën

[complete lijst]

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » Twilight » Stacey McConnor » Proloog

Stacey McConnor

Geschreven door:

Evelynn

Onderdeel van:

Stacey McConnor

Laatst bijgewerkt:

28 juni 2010 - 19:57

Aantal woorden:

380

Aantal reacties:

Aantal keer gelezen:

228

Proloog

You want happiness without any pain but you can't get a rainbow without any rain

Met een bonkend hoofd werd Stacey McConnor wakker. Verbaasd staarde ze naar het plafond. Het witte, hoge plafond kwam haar absoluut niet bekend voor. Ze groef in haar gedachten, zoekend naar een antwoord, en kreunde toen ze het na een paar minuten eindelijk begreep: ze was, waarschijnlijk door die drankpartij van gisteren, op het vliegveld in slaap gevallen. Ze hoopte vurig dat Lenny haar ouders nog niet had gebeld om te vragen waar ze bleef. Stacey zuchtte. Tot haar verbazing deed dat pijn aan haar borstkas. Haar rug protesteerde toen ze voorzichtig probeerde rechtop te gaan zitten en een steek van pijn schoot door haar hoofd. Ze voelde haar kleding aan haar bezwete lichaam plakken en vroeg zich af wat er in hemelsnaam was gebeurd.
Verward keek ze om zich heen toen de omgeving tot haar doordrong. Deze kamer leek in de verste verte niet op een vliegveld. Ze lag op een kapot matras op iets dat waarschijnlijk een tafel was in een donker hoekje van een kamer - zonder ramen, merkte ze nadat ze de gehele ruimte had bekeken.
Kreunend tilde ze haar ene been over de rand van haar geïmproviseerde bed. Het klamme zweet brak haar uit. Waarom kostte dit zoveel moeite? Zo verrot voelde ze zich nooit, zelfs niet als ze te veel had gedronken. Misschien was ze dit keer echt te ver gegaan. Ze onderdrukte een kreet van pijn toen ze haar andere been probeerde te bewegen. Hijgend viel ze achterover op het oude matras. Ze bleef een aantal seconden liggen met een door pijn vertrokken gezicht, terwijl ze zich uit alle macht probeerde te herinneren of ze gisteren nou wel of niet met het groepje was meegegaan. Haar hersenen werkten niet mee. Plotseling werd de deur ruw open gesmeten. Stacey slikte en schoof zo ver mogelijk tegen de muur aan.
Eén van de jongens die ze op het vliegveld had ontmoet, liep haar kamer binnen. Vol afschuw bekeek Stacey hem. Zijn ogen. Gisteren had hij de hele avond een zonnebril opgehad. Ze had er niet naar gevraagd, maar nu begreep ze het. Even werd ze verlamd door de angst. Toen slaakte ze een keiharde gil.
Zijn donkere, rode ogen stonden moordlustig. Stacey drukte zich nog verder tegen de muur, terwijl hij grijzend op haar af kwam lopen.