FanFic.nl

A lost world

Chapter 2; The Loner

Langzaam minderde de trein vaart, en ik keek naar de lichtjes die je vanaf hier al kon zien. We kwamen in de buurt van Zweinsveld. Het zag er altijd zo gezellig uit, als alle lantarens aan waren, en je de lichtpuntjes duidelijk kon zien in het donker. Ik was vaak gefocust op deze dingen, vooral als ik aan kwam. Het was voor het eerst sinds tijden dat ik me weer een beetje welkom voelde, en dat ik zeker wist dat er niet zomaar naar me gesnauwd werd. Er leken tralies voor mijn ogen te staan, om de tranen die wilde ontsnappen niet door te laten. Ik stond op en pakte mijn hutkoffer uit het bagagerek. Ik griste het boek dat op het tafeltje had gelegen mee en schoof de coupé deur open. Het gang pad was nog verlaten, en zoals altijd was ik de eerste die weer buiten stond, al regende het dat het goot. Het maakte me niet uit. Straks zou ik binnen zijn, en me weer laten opdrogen door het warme gevoel dat nu al binnen in me kriebelde. Ik zag de eerste jaars angstig op Hagrid toelopen, en ik glimlachte weer even, in mezelf. De modder van het normaal droge zandpad spatte op toen ik eroverheen naar de koetsen liep. De terzielers stonden er, zoals altijd, en ik keek een van hen even aan, in hun donkere ogen. Mijn hutkoffer zette ik naast me neer, en ik streek een verdwaalde haarlok uit mijn gezicht.

De elf jarige Emia sjorde aan haar hutkoffer, die niet uit het bagagerek wou komen. Boos keek ze ernaar toen hij uiteindelijk voor haar op de grond viel. Ze zuchtte en trok hem mee, naar het al overvolle gangpad. De volgende keer moet ik er eerder uit. Nam ik me voor, terwijl ik me liet meevoeren door de stroom aan leerlingen. "Eerste jaars, hierheen!" Riep een bulderende stem boven alles uit. Ik liet de schrik niet op mijn gezicht zien, zoals de meeste anderen, maar van draaide mijn maag om. Een enorme man met een jas van mollenvel keek de eerste jaars vrolijk grijnzend aan, terwijl hij opnieuw zijn zinnetje riep. Zijn blik kruiste de mijne even, en er verscheen een vrolijk twinkelingetje in zijn zwarte ogen. Ik glimlachte zwakjes, en wachtte in een hoekje tot we het meer over mochten, terwijl ik naar het water keek, en de lantarens die erin werden weerspiegeld.

Terwijl ik weg droomde in mijn eigen herinnering, ging de tijd een stuk sneller dan normaal, en al veel sneller dan ik gewild had, stond Vilder klaar met zijn hypocrietspriet. Ik gaf geen kik toen hij me hard in mijn zij en als straf kreeg ik een extra harde tik op mijn schouder toen ik verder wou laten. Nog steeds stond mijn gezicht uitdrukkingsloos. Ik liep door de grote, rumoerige hal naar de Grote Zaal, die begon vol te stromen met kledder natte leerlingen. Ik liep naar de tafel van Griffoendor. Mijn tafel, al had ik destijds niet begrepen waarom ik daar werd ingedeeld. Nu nog steeds niet. Ik was nooit dapper geweest, ik was altijd alleen geweest, maar daar leek ging afdeling voor te bestaan. Ik ging zitten, een stukje van de andere kinderen af. Proffesor Anderling kwam aan, met de oude, met lappen bedekte sorteerhoed en het wiebelende krukje waarop de eerste jaars straks mochten plaatsnemen.

Ik was nat en verkleumd, maar ik stond, samen met de andere eerste jaars goed en wel voor de enorme deuren van de Grote Zaal. Ik trilde een beetje, al was dat niet van de kou, en ik was zeker niet de enige. Maar voor ik meer van de andere leerlingen in me kon opnemen gingen de deuren van de Grote Zaal piepend en krakend open. Iedereen staarde ons aan terwijl we langs liepen, maar dat zal wel normaal geweest zijn. Toch hield ik er niet van als er naar me gekeken werd, en ik hield mijn blik naar beneden gericht. De namen werden opgeroepen, en langzaamaan werd de rij rillende kinderen kleiner en kleiner. "Jones, Emia." Ik keek niet op terwijl ik naar het gammele krukje liep. De sorteerhoed werd op mijn kleine hoofdje gezet, en hij gleed over mijn ogen, zodat ik niets meer kon zien, afgezien van het kleine streepje licht dat onder de rand vandaan kwam. Hmm, genoeg wilskracht en een grote wil om te leren. Je hebt al veel doorgemaakt, en je hebt het allemaal doorstaan. Knap werk... Het was even stil, terwijl ik angstig afwachtte, en hoopte dat ik niet al te erg de aandacht op me liet richten. Knap knap, mooi mooi... Murmelde de sorteerhoed. En zonder verder nog iets te zeggen of uit te leggen schalde er een woord door de zaal. Een woord waarvan ik na zijn woorden totaal niet verwacht had dat de sorteerhoed hem zou zeggen. "Griffoendor!"

Ik keek naar de laatste leerlingen die werden ingedeeld voor het feestmaal begon. "Wikkan, Ricci" werd bij Ravenklauw ingedeeld, en "Zoris, Voman." Bij Zwadderich. Ik keek hoe de jongen vlug de hoed af zette en naar de tafel van Zwadderich snelde. Perkamentus stond op en glimlachte. "Er is een tijd voor toespraken, maar dat is niet nu, eet smakelijk." Zei hij, en meteen nadat hij dat gezegd had, verscheen al het eten dat een persoon zich maar kon wensen op tafel. Het schoojaar, was begonnen.

Reacties: