FanFic.nl

Walk into passion.

Hoofdstuk 4.

‘Isalie, wat doet hij hier?’ vroeg Cameron ijzig. Ik keek van Cameron naar Edward, die opeens ook emotieloos keek. ‘Eh, hij bracht me thuis?’
‘En waarom mocht je naar huis?’ vroeg Cameron met zijn blik nog steeds op Edward, die zijn blik afwendde en naar mij keek. ‘Misschien een andere keer?’ vroeg hij.
Ik knikte en keek naar Cameron, deze keer kwaad. ‘Dankzij jouw geweldige gerecht van gisteren, stond ik kotsend over de struiken en moest ik mijn lievelings vest weggooien. Ik kwam Edward tegen en hij adviseerde me om naar huis te gaan. Daarnaast wilde hij voor mij spijbelen zodat ik veilig thuiskwam. Het toppunt van beleefdheid, vind je ook niet?’ Ik keek weer naar de deur, maar Edward was al weg.
Cameron keek me streng aan. ‘Ik ben misschien niet je biologische ouder, maar wel je wettelijk voogd en ik verbied het je om met hem óf zijn familie om te gaan!’ zei hij kwaad.
‘Waarom?’ vroeg ik geïrriteerd. ‘Hij is aardig, en bovendien, al mocht ik hem niet, ik doe het BEV-project met hem.’
Cameron vloekte. ‘Ik verbied het je om buiten school met hem om te gaan! Jullie zullen het op school moeten regelen.’
‘Waar slaat dat nou weer op!’ schreeuwde ik kwaad. Ik stampte langs hem naar mijn kamer. ‘Maak maar eten voor jezelf,’ riep ik nog. ‘Van je eigen voedsel kun je toch ook vergiftiging krijgen?’ mompelde ik erachteraan. ‘Jezus.’ Ik liep nog drie trappen op naar mijn zolderkamer en hamerde de deur achter me dicht. Geschokt keek ik hoe hij half uit zijn scharnieren viel. Ik keek naar mijn handen en beet op mijn lip. Mijn spierkracht was veel groter geworden dan ik het wilde. Ik zette de deur netjes terug en plofte op mijn bed. Zachtjes drukte ik mijn neus in mijn kussen en snoof de geur van mijn shampoo van gisteren op. Er was niets waar ik nog zin in had.

De volgende dag moest ik weer naar school, en ik ontliep Cameron bij het ontbijt. Hij probeerde tegen me te praten, maar ik wilde er niets van horen. Het enige nadeel was dat als ik zo koppig deed, ik zijn lift niet kon aannemen.
Cameron kwam een minuut nadat ik besloten had aardig tegen hem te doen met de mededeling dat hij me niet kon brengen omdat hij naar een bespreking in Seattle moest. Toen hij weg was, besloot ik Amanda te bellen of ze een omweg wilde maken. Maar net toen ik haar nummer in had getoetst, klonk er buiten getoeter van een auto. Ik liep naar het raam en schoof de bijna doorzichtige gordijnen opzij. Er stond een zilveren Volvo naast de struik waar ik gisteren in gekotst had. Ik grinnikte donker, pakte mijn jas en tas en liep naar buiten. Edward stapte uit. ‘Goedemorgen.’
‘Hoi,’ zei ik grijnzend. ‘Weet je, ik geloof dat Cameron je niet mag. Gisteren heeft hij tegen me staan schreeuwen en zo.’
Zijn blik werd strak. ‘Ja, de Saurette’s en de Cullens zijn niet bepaald… vrienden.’ Hij keek me even aan en toverde weer een beeldschone lach op zijn gezicht. ‘Rijd je mee?’
Ik knikte en stapte aan de passagierskant in. Toen we wegreden, keek ik naar zijn gezicht. ‘Wat bedoelde je daar eigenlijk mee?’
‘Waarmee?’ vroeg hij niet-begrijpend. Zijn geheugen was blijkbaar slecht, constateerde ik.
‘Dat onze families elkaar niet mogen,’ antwoordde ik. Ik keek weer voor me uit. Het begon hard te regenen. En ik natuurlijk had ik mijn paraplu vergeten.
‘Oh, dat is een lang verhaal. En ik ken het niet goed. Je zou het Cameron moeten vragen.’ Hij maakte een vreemd geluid; het klonk als een grom.
Ik keek hem fronsend aan, maar haalde toen mijn schouders op. ‘Ach ja, dat zal dan wel. Het punt alleen is dat Cameron me vermoordt als hij ons samen ziet.’
‘Hoe kan hij jou nou vermoorden? Dat kan hij niet letterlijk, niet figuurlijk. Daar ben je veel te aardig voor.’ Hij keek terug in mijn ogen.
‘Eh, bedankt.’ Ik keek snel weg en voelde mijn wangen branden. Ik kreeg vroeger nooit vaak complimentjes. Mijn verleden was… duister. Voordat ik wist dat ik onsterfelijk was, was ik een domme, egoïstische en rebelse dochter van de beste ouders die iemand zich kan voorstellen. Ik spijbelde, blowde, en was vaak high. Ik zat in een band met mijn lesbische vriendinnen die allemaal op mijn vielen. Gelukkig was ik nog net genoeg bij zinnen om ze te slaan als ze iets probeerden.
Isalie, hou daarmee op, beval ik mezelf. Vergeet die tijden.
‘Isalie?’ vroeg Edward. Hij trok zachtjes aan mijn schouder. ‘We zijn er.’
Ik draaide me om en glimlachte. ‘Bedankt voor je lift.’ Ik stapte uit en liep snel weg.
Alles veranderde toen ik me slechter ging voelen. Ik was vaak misselijk, en ik herinnerde me alles veel te precies. Ik liet een test afnemen, gewoon voor de zekerheid. Maar alleen al doordat ik die test deed, veranderde alles. Ik stopte met de band, waste mijn diepzwarte haar net zo lang totdat mijn originele warme karamelkleurige weer terug was en begon hard te leren om alle onvoldoendes op te halen.
Toen kwam te uitslag van de test. Ik had dus wel degelijk ASL. Ik vertelde het aan mijn ouders, en samen gingen we naar de archieven om familie te zoeken. We vonden Cameron’s papieren in een van de geheime dossiers. Zonder dat mijn ouders wisten, zocht ik zijn adres op en plande ik om tegen ze te zeggen dat ik op kamp ging om extra af te kicken. In plaats daarvan pakte ik de trein, reed naar een haven en pakte de boot naar Forks.
Ik botste tegen Amanda op toen ik het lokaal inliep. Ze keek me aan. ‘Isalie, alles goed? Je verdween gisteren.’
‘Ja, alles is weer goed. Voedselvergiftiging. Cameron kan niet koken.’ Ik ging zitten en keek haar glimlachend aan.
‘Hoe ben je thuis gekomen?’ vroeg Amanda toen ze naast me ging zitten.
‘Eh, ik kreeg een lift.’ Ik wilde er niet verder op in gaan, maar Amanda was niet te stoppen. ‘Van wie?’ vroeg ze enthousiast.
‘Edward Cullen,’ antwoordde ik kortaf. Ik klapte mijn boek open op de pagina die op het bord stond geschreven.
Amanda keek me smeulend aan. ‘Dat meen je niet!’
‘Jawel, dat meen ik wel.’ Ik keek haar vragend aan. ‘Waarom geloof je het niet?’
Amanda wilde een heel verhaal beginnen, maar Mrs. Holmes begon met de les. Ik haalde opgelucht adem en luisterde naar de uitleg. Amanda hield haar mond.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.