FanFic.nl

Prophecy

5 [Again]

“EXPELLIARMUS!”� gilde Hermelien door het hoge lokaal heen terwijl ze hoogstwaarschijnlijk haar toverstok op mij gericht had, hoewel ik dat kon zien aangezien ik mijn ogen dichtgeknepen had.
“PROTEGO!”�
Het drong tot me door dat mijn stem de ruimte had gevuld en dat een magisch halfdoorzichtig roze schild nu haar ontwapeningsspreuk van mij weg hield. Mijn ogen waren nu juist wijd open gesperd terwijl de spreuk van Hermelien verdween, net als mijn roze schild even later.
“Mooie v-verdediging, Potter, m-maar laat mevrouw G-Griffel je d-deze keer g-gewoon ontwapenen.”�
Ik knikte en Hermelien ging weer in aanvalspositie staan.
“EXPELLIARMUS!”� schreeuwde ze opnieuw, en deze keer deed ik sterk mijn best om het reflex te onderdrukken, wat lukte, waardoor mijn toverstok niet veel later aan de andere kant van het lokaal lag.
“G-goed werk, mevrouw G-Griffel. Vijf punten voor G-Griffoendor!”�
Ik glimlachte en liep weer naar mijn stok toe om hem op te rapen.
“N-nu mogen jullie allemaal z-zelf gaan oef-fenen. M-maak paren en s-spreek te spreuk op elkaar uit.”�
Ron stootte mij direct aan. Ik twijfelde even. Zou er niets fout gaan als ik met hem zou gaan? Ik bedacht me dat zijn hele familie uit tovenaars bestond en dat hij het talent waarschijnlijk zou moeten hebben overgeërfd.
De rest van de les bleven we ontwapeningsspreuken op elkaar uitspreken. De hele tijd renden mensen heen en weer om toverstokken op te rapen, en naarmate de les vorderde, naarmate het aantal rennende mensen toenam.
Na de les liep ik met Ron en Hermelien het lokaal uit naar de leerlingenkamer van Griffoendor. Hermelien was vrolijk en moest haar best doen om niet te gaan huppelen. Ron had net een kleine glimlach op zijn gezicht gekregen toen zijn spreuk voor de derde keer was gelukt, maar toen hij Hermelien’s resultaten hoorde verdween zijn glimlach als sneeuw voor de zon. Toen we er waren aangekomen plofte ik op een rode sofa neer. Ik was moe, al wist ik niet waarom. Hermelien pakte meteen het huiswerk erbij en probeerde mij over te halen dat ook te doen. Ik bedacht me dat ik nog strafregels moest schrijven voor Sneep en begon daar met tegenzin aan.
Aan het eind van de vijftig regels had ik kramp in mijn handen, wat ik een goed excuus vond om de rest van mijn huiswerk te laten zitten.
’s Avonds speelde ik nog een potje toverschaak met Ron, die natuurlijk won. Hij speelde al jaren toverschaak, en ik had het net een paar weken geleden geleerd. Uitgeput gleed ik die avond mijn bed in. Hoe kon het toch dat ik de laatste tijd zo moe was geweest? Zo uitputtend waren mijn lessen op Zweinstein toch ook weer niet? Daarbij zou ik zeggen dat ik door Dirk wel wat gewend was. Zelfs de straf die Sneep me bijna wekelijks uitdeelde zou niet de reden voor mijn moeheid kunnen zijn.
Ik hield het erop dat ik gewoon te weinig had geslapen de laatste tijd en deed mijn ogen dicht om dat in te halen. Al snel viel ik in slaap.
Ik droomde over een lange man, met lang blond, bijna wit haar. Hij droeg een zwarte mantel en had een zilveren stok in zijn hand. Zij gezichtsuitdrukking stond kwaad.
“Hoe kan dat, jongen. Hoe kan dat?”� Het drong tot me door dat de man tegen mij aan het praten was. “Ik dacht dat ik je goed had opgevoed, maar blijkbaar ben jij nog steeds in staat ons te verraden.”� Hij richtte zijn stok op mij en er schoot een groene lichtflits uit.
Ik werd wakker badend in het zweet en zat gelijk rechtop, waardoor ik me licht in mijn hoofd voelde. Ik keek om me heen en zag dat Ron nog steeds lag te snurken. Zijn rechterduim stak in zijn mond en met de andere hand drukte hij het kussen tegen zich aan.
Ik besloot dat ik niet meer kon slapen en gooide dekens van me af. Ik liep naar beneden, naar de leerlingenkamer, waar het net zo donker was. Natuurlijk brandde het haardvuur niet meer, waardoor er een kille gloed over de stenen muren hing. Ik stapte de deur door en kreeg een opmerking van de Dikke Dame naar mijn hoofd geslingerd, maar negeerde die.
Op mijn hoede sloop ik door het kasteel heen. De stenen vloeren waren koud en ik kreeg spijt dat ik niet even de moeite had genomen sokken aan te doen. Misschien is het waar dat deze nachtelijke wandelingen een soort verslaving voor mij zijn geworden. Er waren nog steeds gangen die ik niet kende, maar dat kon toch niet voor altijd zo blijven? Er moest toch een moment komen, waarop ik alle gangen kende? Of was het echt zo dat kasteel steeds bleef veranderen, en dat gangen, net zoals de trappen, konden verplaatsen, veranderen, of zelfs in zijn geheel verdwijnen? Dan zou ik toch nooit mijn lokalen kunnen vinden? Nee, als dat zou was, dan had ik het wel eerder gemerkt.
Diep in gedachten verzonken stapte ik hoek om en botste - letterlijk - tegen Draco op, alweer.
“Kun je weer niet slapen, Potter? Of ben je nu aan het slaapwandelen?”�
Ik vroeg me af hoe het kon dat hij even zo vriendelijk was geweest. Even had het er bijna op geleken dat we zelfs vrienden konden worden, maar blijkbaar lag dat aan mij. Of Draco was gewoon veranderd. Misschien was even betoverd geweest, waardoor hij zichzelf niet was.
“Geef antwoord als ik je iets vraag!”� drong Draco aan, terwijl hij me in mijn schouder stompte.
“Ik kon niet slapen,”� antwoordde ik eerlijk, en alweer vroeg ik me af waarom. Misschien was ik zo moe dat ik niet helder meer na kon denken. “Ik had een vreemde droom.”� Het was eruit voor ik er erg in had. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond, maar zag dat de uitdrukking op Draco’s gezicht ook veranderd was.

Reacties: