FanFic.nl

What's true love?II (AFGEWERKT!!!)

Een tweede keer

“Nog zo’n paar matchen de werel draagt ons op handen”� Zei Ned, twee dagen later. “Engeland doet dat nu al”� vulde Ron aan. We lachten er mee, het team was weer ontspannen en vrolijk, we hadden een rustige training, om de dag erna weer steenhard te trainen. Er volgde nog twee dagen waarin we hard trainde en noch de tweeling noch ik in de winkel kwam.
Zondag morgend kwamen we samen aan Dracon Flights’ stadion, waar Kruml een viavia had geprepareerd. Iets later verschenen we zo aan het stadion van de rowling cocoons, die ons harelijke bergoette. “Die zijn hartstikke bang!”� zei Ned in de kleedkamers. “Daar hebben ze ook redenen toe.”� Ze ik. “Maar, zoals altijd, concentreer je toch maar op de match en laat je niet verrassen!”� Ik wist dat ik niet meer nodig had om het team te motiveren, ze storten zich in het veld als hongerige wolven. Dit team was echt niet tegen ons opgewassen. In een match die slechts tien minuten duurde was de score 240-0.
“Vernederd en door de grond zakkend van schaamte, verliest Rowling cocoons”� zei de ochtendprofeet. “de cocoons, met een gepaste naam kunnen zich gaan verstoppen”� maar wat verder in het artikel bleek de reporter ervan overtuigd dat ze zich niet hoorden te schamen, verliezen tegen Dracon Flichts is alles behalve een schande.
“We hebben nog maar twee matchen gespeeld en zijn al topfavoriet voor de derdeklasse”� melde Kruml ons de dag na de match. Twee weken later speelden we tegen Komb Jang, een chinese ploeg, die op hun beurt overmeesterd werden. Zoals overal verwacht vlogen we door het seizoen, dat vier maanden duurde. Met nog een aantal matchen te spelen was onze eerste plaats al zeker. Na die viermaanden was er een stop van twee maanden en dan begon er opnieuw een stopen enz. Door de ongeloofelijke opmars die we trokken en het groeiend aantal fans, verhoogde de druk, Zwerkbal begon onze levens op te eisen en ik stond niet meer stil bij de gedachte dat ik mogelijk oit Draco nog zou zien. Ik vergat het niet, de man in de toiletten had me daarvoor te hard doen schrkken. Ik was er van overtuigd dat hij inderdaad zou opduiken.
Toen we laatste wedstrijd van het seizoen moesten spelen zei ik:”� We gaan door daar tweedeklasse, dat is al duidelijk. En dat we vandaag gaan winnen, weet ook iedereen in dit stadion. We hoeven hier niet bescheiden om te zijn. En we verdienen een mooie afronding van het seizoen in ons eigen stadion! We hebben nog geen enkele goal tegen, het zou zonde zijn moest die nu wel vallen! Maar we mogen ons publiek wel nog eens vewennen”� zei ik. Ik knipoogde en enkele minuten later smulde het publie van onze nieuwe tactiek. We hadden een nieuwe manier gevonden om onze tegenstander de verederen. We hielden de slurk, maar gooide niet op doel. Leo kon op de duur niet ander dan weetjes over de spelers en Dracon Flights te vertellen, nadat hij vijftien minuten lang schreeuwde hoe fantastisch dit was. Harry ving een uur later de snaai en het werd de ongewonlijke score 150-0. De ochtendprofeetreporter werd gek. De dagen daarna zuden er artkels verschijnen over een team, zoals er nooit een geweest was. “ok”� zei ik toen enkel onze vrenden en de spelers zelf nog in de cafetaria zaten. “We zijn misscien wat grof geweest, maar ze zijn dan toch van ons af! Want er bestaat geen twijfel over dat we graderen,toch Victor?”�
“ik denk eerlijkgezegd dat we hier een aantal records breken.”�
“het is wel zot he?”�
“een beetje toch”�
“Joan?”� ik keek naar Harry’s oudste zoon. Perkamentus had verteld dat hij ook zoeker was, net al Harry. Ik had hem beloofd dat zodra de ploeg een ‘jeugd’ kreeg hij er meteen zoeker werd. “Er zit iemand om de tribune”� Ik keek naar Harry en Ginny, maar keek meteen terug toen de jongen zei: “hij vroeg naar je”� Ik keek nu naar Perkamentus en voelde de gespannen stilte om me heen. Hermelien stelde voor dat ze de kinderen weer naar school bracht en daar was ik haar dankbaar voor. Ik durfde niet naar Fred kijken dit keer, maar liep naar de deur van de cafetaria. Ik liep het stadion binnen en liet mij blik over de tribune glijden. Ik zag niemand en liep naar de kleedkamers. Ik haalde diep adem en opende de deur. Het was er schemerig en ik kon een figuur tegen de muur onderscheiden. Er was iemand, maar ik kon het gezicht niet zien. “heb je niks beter te doen dan kinderen bang te maken?”� voeg ik. De kap bewoog omhoog, maar verberdge nog steeds het gezicht. Zijn handen gingen nu naar de kap, die hij traag ophief. De kan viel over zijn schouders en maakte zijn bleke huid zichtbaar. Met een uitdrukking, die wel eens beschreven wordt bij engelen en een zwakke stem sprak hij. Zijn stem was scherp, scherp voor mij. “Je ziet er goed it, Joan.”� Hij hapte schokkerig naar adem toen hij mijn naam uitspraak. Ik gleed mijn voet traag naar achter. Ik voelde niks, ik voelde niet hoe een traan uit mijn oog bolde, ik voelde geen pijn of besef toen ik tegen de muur aan bonste en niet meer naar achteren kon. “Joan, ik denk dat ik een paar dingetjes moet uitleggen.”� Ik schudde heftig mijn hoofd, maar kreeg geen geluid uit mijn keel. Hij kwam nar me toe en ik panikeerde, op een of de andere manier kreeg ik er piepend “nee, nee nee”� uit. Hij fronste zijn wenkbrauwen en kantelde een beetje smekend zijn hoofd. “Joan, ik weet dat dit vreemd is, maar ik heb naar dit moment toegeleefd.”� Zijn hand lag nu op mijn kaak, zijn pink gleed over mijn hals. “Je zag er zo gelukkig uit zonder me, ik durfde niet nar je toekomen, bang om je geluk te verpesten. Vergeef me, Joan. Vergeef me dat ik bezweek onder de gedachte om je nog eens te zien.”�
“Tien jaar”� fluisterde ik waarop hij traag knikkend herhaalde “tien jaar”� Zijn hand lag nog steeds op mijn kaak en zijn ogen speurden mijn gezicht af. Ik probeerde over de schok te komen. “Toen ik ja verliet aan je huisje was je zo op jezelf, alleen..”�
“Je deed me er vertekken!”� hij lachte, wetende dat ik hem zelfs toen hij geen lichaam had kon begrijpen. “weet ik”� zei hij. Ik durfde hem even in zijn ogen kijken, een fractie van een seconde mar was voor hem genoeg. Hij drukte zijn lippen op de mijne. Er volgde een kus die zoveel meer was dan een gewone kus tussen geliefde. Het was een strijd in emoties, emotie die de krachten van de natuur overwonnen hadden. Hij trok me naar zich toe en hield zijn lippen rond de mijne. Tranen bolden over onze wangen, tranen niet van verdriet of vreugde maar van hereniging, waarin onze eigen gevoelens moeilijk om te plaatsen waren. “Ik heb je zo hard gemist”� fluisterde Draco zwaar ademend en met zijn voorhoofd tegn het mijne. “Je moest eens weten”� antwoordde ik zacht. “maar..”� luidop kwam ik tot het besef, dat me deed opschrikken. “Ik kan dit niet maken.”�
“wa..”�
“Fred”� antwoordde k al en ik liet me tegen de muur naar de grond schuiven. Draco liep weer naar de andere kant van de kleedkamer en zakte daar op de bank. In gedachten verzonken staarde hij naar me. Ik had mijn hoofd in mijn handen, wetende dat Fred even verdeerop aan dezelfde dingen dacht. Ik herinnerde mezelf aan de laatste brief die ik hem schreef en hoe ik elk woord dat ik geschreven had, gemeend had. Hoe ik toen vastberaden was geweest en goed beseft had dat we nooit meer samen zouden zijn.
“Joan, onze liefde heeft me terug tot leven gebracht, dat betekent toch wat?”� zei hij na een lange stlte waarin ik besefte dat Draco niemand anders had, niemand geen vrienden of familie, zoals het vroeger ook altijd geweest was.
“Weet je Draco, ik heb je oit een brief geschreven. De dag da we..je…Waarin k je vertelde dat ik op de hoogte was van het plan. En hoe ook ik er mijn rol in speelde. En hoe erg ik het ook vond, we nooit meer samen zouden zijn.”� Hij keek geschrokken op. “Jij wist ervan?”�
Ik knikte zonder op te kijken. “Joan, ik wou niet..”�
“Weet ik, Het was ook niet meteen je plan om vermoord te worden ofwel?”�
“niet echt nee”� Er volgde weer een lange stilte waarin we beiden onze eigen en elkaars gedachen overliepen. “We zijn beiden gebruikt al pionnen in iets dat groter was dan onszelf, Draco. Elk voor de andere kant en niet in staat daaraan te onstsnappen.”�
“Joan, dat is niet waar..”�
“Als het ooit al mogelijk was, Draco dan is het dat niet meer.”�
“Joan! Onze liefde heeft het hele gebeuren overwonnen!”�
“Je bent jonger dan ik nu”�
“vijf jaar!”� zei hij op een licht ontgoochelde toon. “Mijn liefde is daarom niet minder.”�
“Ik heb een leven opgebouwd met Fred nu, Draco”� Nogmaals keek hij me geschrokken aan, de teleurstelling viel makkelijk van zijn gezicht te lezen.
“Snap je wel dat tien jaar een lange tijd is Draco?”�
“uh duhhuu!! Dat is hoe lang ik geworsteld en gevochten heb om weer terug te raken. Om weer bij jou te zijn!”�
“Neem je mij dat kwalijk, Draco?”�
“ik zeg allen mar dat ik, zelf naar niemand keek, jij was de enige die bestond voor me!”�
“Dat is omdat er niemand is.”�
“inderdaad”�
Ik stond op en keek hem even verwijtend aan, ik draaide me om en liep naar de cafetaria. Ik hoorde hoe mijn naam me na geroepen werd. Ik kwam binnen in de cafetaria en iedereen keek op, ik besloot dat ik geen tijd had om het uit te leggen en liep naar de andere kant van de groep. Toen Draco enkele seconden later binnen kwam, stonden mijn vrienden tussen ons in. Iedereen eek van de een naar de ander, behalve Fred die van mijn gezicht probeerde te lezen wat er gebeurd was. “uhm”� stamelde Draco een beetje ongemakkelijk.

Reacties: