Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Forever Slytherin » Hoofdstuk 6: Het zwerkbalveld
Forever Slytherin
Hoofdstuk 6: Het zwerkbalveld
Verzorging van Fabeldieren was die dag vroeg afgelopen. Lucy veegde snel de spetters bloed en kwijl van haar gewaad en snelde terug naar het kasteel. Ze vond het vak erg leuk en was er goed in, maar iedereen werd er altijd zo verschrikkelijk smerig van. De jongen waar ze vandaag mee moest samenwerken, werd gegrepen door een schroeistaartige skreeft en moest met een bloedende arm naar de ziekenboeg worden afgevoerd. Zijn bloed zat overal, op Lucy’s kleren, haar gezicht en haar haar. Ze walgde ervan. Snel rende ze naar de kerkers van Zwadderich en nam een douche om al het vuil uit en af te spoelen.
Plotseling sloegen de zenuwen toe. Het was bijna etenstijd, en ze was uitgenodigd om te komen eten aan de tafel van Griffoendor. Wat moest ze aantrekken? Haar Zwadderich gewaad leek geen goede keuze, zo zou iedereen van Griffoendor zien dat ze een Zwadderaar was, en iedereen van Zwadderich zou zien dat ze aan de Griffoendor tafel zat te eten.
Voor het eerst dat jaar trok ze haar hutkoffer onder haar bed vandaan om haar outfit voor die avond samen te stellen. Normaal droeg ze haar Zwadderich gewaad altijd, en ’s nachts sliep ze in haar Zwadderich pyjama… Waar ze die vandaan had wist ze niet meer.
Ze trok een aantal kledingstukken uit haar koffer. Van de meeste wist ze niet eens meer dat ze ze had. Uiteindelijk koos ze voor een zwarte skinny met een zwart wit gestreept T-shirt. Tevreden keek ze in de spiegel. Alleen nog wat zwarte eye liner en ze kon prima aankomen bij de Griffoendor tafel.
Eenmaal in de Grote Zaal wierp ze een snelle blik op de Zwadderich tafel, waar niemand haar op leek te merken. Mooi, die vermomming werkte dus. Op dat moment tikte er iemand op haar schouder. Het was Hermelien.
‘Hoi, je bent er!’ riep ze vrolijk. ‘Je ziet er leuk uit, ik herkende je haast niet. Kom maar mee!’
Ze trok Lucy aan haar hand mee, en die was te overdonderd om te protesteren. Ergens halverwege de lange tafel wurmde Hermelien zich tussen een paar afdelingsgenoten en maakte een plek vrij voor Lucy. En van het ene op het andere moment keek ze in de groene ogen van Harry, en ze voelde het schaamrood naar haar kaken stijgen.
‘Ron, Harry, dit is Lucy,’ zei Hermelien. ‘Ze is mijn studiemaatje bij Oude Runen.’
Harry knikte naar haar en trok een grimas die je als glimlach op kon vatten, en Ron, een jongen met vuurrood haar en een lange neus grijnsde naar haar. Lucy lachte verlegen, en er kwam niet veel meer uit haar mond dan een schaapachtig “hallo”ť. Ze was blij dat op dat moment het eten vanuit het niets verscheen en ze tenminste een excuus had niet te hoeven praten. Ze merkte dat Harry haar af en toe aankeek vanonder zijn pikzwarte haar, maar ze ontweek zijn blik zorgvuldig. Ze had hem nou niet bepaald aardig behandeld de laatste keer dat ze hem had gezien, en hij haar ook niet. En nu zat ze tegenover hem aan tafel en ze voelde zich maar wat ongemakkelijk.
‘Zullen we zo nog een rondje vliegen, Ron?’ vroeg Harry aan de rood harige jongen. Die moest eerst even zijn mond leegeten voor hij kon antwoorden.
‘Lijkt me leuk. Ga je mee, Hermelien?’ vroeg Ron aan Hermelien. Ze knikte, ze had net een heet stuk aardappel in haar mond. En zodra ze het had doorgeslikt, vroeg ze Lucy mee naar het zwerkbalveld. Lucy voelde er weinig voor, maar Hermelien kennende had ze weinig keus. En verder had ze weinig te doen die avond.
De rest van de maaltijd verliep rustig. Hermelien, Ron en Harry praatten wat over koetjes, kalfjes en school, en Lucy hield vooral haar mond en observeerde. Zo af en toe wierp Harry haar een blik toe, en Lucy ving het oogcontact. Het zweet brak haar uit. Wat moest ze in godsnaam tegen hem zeggen?
Maar Harry zei niets tegen haar, hij keek haar alleen af en toe aan. Toen ieders bord leeg was, stonden ze met zijn vieren op en verlieten het kasteel. Toen was het al donker buiten. De hoge doelpalen stonden er eenzaam bij onder de sterrenhemel.
‘Harry, je bent je bezem vergeten,’ merkte Ron op. ‘Ga je nu een Helleveeg lenen of zo?’
Harry snoof. ‘Een Helleveeg? Maak je een grapje? Ik ga mijn Vuurflits halen.’ En hij draaide zich om en liep weg.
‘En jou bezem dan, Ron?’ vroeg Hermelien verbaasd.
‘Ik ga die Helleveeg in de kleedkamer pakken,’ zei Ron. ‘Ga je mee?’ Zijn wenkbrauwen wiebelden, en Hermelien giechelde. Samen verdwenen ze in de kleedkamers, Lucy alleen achterlatend.
Terwijl ze stond te wachten tot Ron z’n Helleveeg had gevonden, kwam Harry aangelopen, met zijn Vuurflits in zijn hand.
‘Hey,’ zei hij verbaasd. ‘Waar zijn Ron en Hermelien?’
Lucy wees naar de kleedkamer, en Harry grinnikte.
‘Ik denk niet dat die snel terug komen,’ lachte hij.
‘Hoezo?’ vroeg Lucy verbaasd.
‘Och, zomaar,’ zei Harry. Hij zwaaide één been over zijn Vuurflits en schoot de lucht in. Lucy keek hem na. Zijn stijl van vliegen was werkelijk indrukwekkend. Hoewel ze er niet veel van wist, vond ze het prachtig om naar te kijken.
Harry vloog een paar rondjes rond de doelpalen en landde toen weer naast haar. Zijn zwarte haar zat door de wind en zijn wangen hadden in het maanlicht een lichte blos. Met de bezem in zijn hand zag hij er woest aantrekkelijk uit. Lucy deed haar mond open, en toen weer dicht. Ze wilde iets zeggen, maar ze durfde het niet, bang voor zijn reactie.
‘Wat zit je me raar aan te kijken,’ zei Harry met één opgetrokken wenkbrauw.
‘Sorry,’ zei Lucy, en ze sloeg snel haar ogen neer. ‘Je kunt gewoon goed vliegen.’
‘Oh… dank je wel.’ Harry leek gevleid. ‘Maar ik doe het al jaren, dus zo bijzonder is het niet hoor.’
‘Hoe lang al dan?’
‘Al sinds het eerste jaar, en zo lang speel ik ook al voor het team van Griffoendor.’
Lucy knikte. Ze had een gesprek aangeknoopt, ze stond er zelf van te kijken.
‘Zal ik het je anders leren?’ vroeg Harry voorzichtig.
‘Oh… Ik weet niet… Straks val ik,’ zei Lucy bezorgd.
‘Welnee, we zullen gewoon niet zo hoog gaan,’ wuifde Harry haar bezorgdheid weg. ‘Kom, we gaan die oude Helleveeg pakken in de kleedkamer.’
‘Gingen Ron en Hermelien die niet halen?’ vroeg Lucy verbaasd. Harry begon te lachen. ‘Wat is er zo grappig?’ Lucy werd steeds verbaasder.
‘Ach, Ron en Hermelien zijn voor elkaar gemaakt, als je begrijpt wat ik bedoel,’ zei Harry veel betekenend. Lucy schudde haar hoofd. Ze had geen idee. Harry zuchtte.
‘Kom maar, we pakken die Helleveeg.’ En hij ging haar voor naar de kleedkamers.
Reacties:
Mhihi, ik wil ook wel leren vliegen (:
Dat lijkt me echt zeer cool.
En zeer onmogelijk.
Maar dat doet er niet toe
Ik ben blij dat je weer een stuk hebt geschreven.
Xx
Leuk