Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Tom Will Never Change » Hoofdstuk 1: Smoking Hot Arrival
Tom Will Never Change
Hoofdstuk 1: Smoking Hot Arrival
Bill Pov
Toen ik uit het raampje keek zag ik niets, enkel donkergrijs. Het vliegtuig was het wolkendek ingevlogen, het zou niet lang meer duren voordat we zouden landen. Ik drukte mijn hoofd tegen de rugleuning en greep de armleuningen beet. Vliegen was een eitje, zeker als je het drie keer per week deed, maar de landing was altijd vervelend. Ik slikte, en mijn oren plopten open. Ze zaten constant dicht door het hoogteverschil. Ik begon al te denken dat ik permanente gehoorbeschadiging op had gelopen door al die concerten.
Naast me zat Tom in zijn rugzak te rommelen, op zoek naar zijn pakje shag. Zonder gordel natuurlijk. Ik stootte hem aan en Tom keek verstoord op.
‘Wat?’
‘Je riem, idioot,’ siste ik.
‘Dus?’ siste Tom uitdagend terug.
‘Het lampje voor riemen vast staat aan,’ en ik wees priemend naar het lampje boven zijn hoofd. Tom volgde mijn blik en haalde zijn schouders op.
‘Er gebeurt toch nooit iets,’ zei hij onverschillig. Op dat moment schudde het vliegtuig heen en weer door het slechte weer waar we in vlogen. Tom’s tas viel op de grond en hijzelf belandde bijna op mijn schoot. We schoten luidruchtig in de lach, en zowat heel het vliegtuig keek naar ons. Terwijl Tom weer op zijn eigen stoel kroop, kwam er een stewardess bij onze rij staan.
‘Pardon, meneer,’ zei ze zenuwachtig. ‘U hebt uw riem niet om.’ Tom en ik staarden haar aan. Het was een blonde jonge vrouw, en haar rok spande strak om haar heupen. Leuk ding om te zien.
‘Ach, lieverd,’ zei Tom zwoel tegen de vrouw. ‘Zelfs met riem om zakt mijn broek nog af. Ik denk niet dat het helpt. Maar misschien als jij erbij komt zitten, dat ie dan wel blijft zitten.’
De stewardess liep hevig blozend weg, en Tom en ik proestten het opnieuw uit.
Buiten leek de grond in zich te komen. De grijze lucht werd hier en daar onderbroken, zodat je flarden van de grond kon zien. Nog even en we zouden aan de grond staan in Londen, om morgenavond een groot concert te hebben. Naast me had Tom eindelijk zijn pakte shag in zijn rugtas gevonden. Gretig maakte hij het open en begon alvast een vloeitje te vullen.
‘Het niet roken lampje brandt,’ zei ik tegen hem, en ik wees naar het lampje. Tom keek me verveelt aan, en ik wist hoe verschrikkelijk bazig ik weer had geklonken.
‘Dat brand al de hele vlucht,’ zei Tom zuchtend. ‘Ik maak er gewoon alvast één voor zo meteen. Mijn handen trillen als een gek, man!’ En met een hoop moeite vouwde hij het vloeitje dicht en draaide de punt rond. Ik staarde vermoeid naar het hele proces. Mijn handen trilden ook van het gebrek aan nicotine en teer, maar gelukkig had ik hapklare sigaretten in mijn tas zitten en hoefde niets in elkaar te knutselen. Als ik m’n aansteker nou maar niet kwijt was…
Op dat moment raakte het vliegtuig de grond. Door de schok vloog Tom de lucht in en liet zijn vers geknutselde sigaret vallen, die wegrolde onder de stoelen.
‘Verdomme!’ vloekte Tom hard. Hij dook voorover om zijn peuk te redden, maar op dat moment reed het vliegtuig door een kuil en stootte Tom zijn hoofd tegen de stoel voor hem. Er kwam een gedempte grom van pijn uit zijn keel, en hij kwam met een verkrampt gezicht weer overeind. Ik barstte in lachen uit en hield niet meer op tot het vliegtuig volledig tot stilstand was gekomen. En zelfs toen we even later op de bagage stonden te wachten had ik nog binnenpretjes. Ik bleef die hele actie maar voor m’n ogen afspelen, en iedere keer werd het grappiger. En iedere keer als ik lachte stond Tom’s gezicht op onweer, waardoor ik weer harder moest lachen. Het hield niet op op die manier.
Ik keek om me heen. De aankomsthal was bijna leeg. Ik stond samen met Tom, Georg en Gustav bij een band, te wachten op onze koffers, en de mensen van de crew stonden even verderop, tevens te wachten op de koffers. We stonden er inmiddels al bijna een kwartier, en Tom naast me begon onsubtiel tegen de grond te schoppen. Ik stootte hem aan. Hij stootte me terug in mijn ribben en wees naar een rookzuil even verderop. Die zag er toch wel erg aanlokkelijk uit.
‘Kom, we gaan er snel eentje doen,’ stelde Tom voor, en hij gebaarde met zijn hoofd naar de zuil. Ik keek naar de band, waar onze koffers nog steeds niet op lagen, en naar de crew, die ook naar het plafond stond te staren.
‘Oké, nu!’ riep ik, en met z’n vieren renden we op top snelheid naar de rookzuil, waar Tom zenuwachtig een peuk begon te draaien en Georg en Gustav een sigaret van mij wilden lenen. De eerste teug was heerlijk, daar was ik aan toe.
Reacties:
verderr