FanFic.nl

Verbeelding [Afgelopen]

3.

Iedereen had toegegeven en nu zaten ze Brüno te kijken. Bill was zo geconcentreerd aan het kijken dat hij nog geen geluiden had gehoord of mensen had gezien. Het was na middernacht toen iedereen ging slapen. Al lachend liep het viertal naar hun slaapkamers. “Slaapwel!”� gilde ze door de gangen. Bill plofte op zijn bed. De stilte bekroop hem. Ergens maakte het hem bang. Hij trok al liggend zijn kleren uit en kroop dan onder zijn lakens. Hij sloot zijn ogen en probeerde te slapen. Vijf minuten was het stil, tot er zacht gehuil in zijn oor klonk. Het bleef een kwartier aanhouden. Bill kneep zijn ogen nog meer toe. Hij durfde niet meer rond kijken, al helemaal niet toen er een hand op zijn schouder gelegd werd. Hij wist dat het niet echt was. Hij wilde het geloven, maar waarom lukte het hem dan niet? Zijn linkeroog moest er aan geloven. Hij zag lichtgevende ogen in het donker. Bill wilde gillen tot zijn stembanden kapot waren, maar er kwam geen geluid uit. De hand kneep steeds harder in zijn schouder. Bill begon daardoor te trillen. Een andere hand kwam uit het donker. Het was een vieze, vuile hand met lange scherpe gele nagels. Die nagels konden zo iemand zijn huid doorboren. “Ga weg!”� gilde Bill zo hard hij kon. En in twee seconden was het beest weg. Bill snakte naar adem. Het licht werd nu aangeknipt. Tom stond in enkel zijn boxer gekleed in de deuropening. “Wat is er?”� vroeg hij. Bill kwam niet uit zijn woorden. Het enige wat hij kon uitbrengen waren geluiden. “Rustig maar, had je weer een nachtmerrie?”� vroeg Tom. Bill schudde zijn hoofd. “Wat was er dan?”� vroeg Tom. “Niets, ga maar weer slapen,”� mompelde Bill. “Weet je het zeker?”� vroeg hij. Bill knikte. “Oké dan.”� Bill wachtte tien minuten en sloop dan naar de zitkamer. Daar zette hij de tv aan. Meteen voelde Bill zich iets meer op zijn gemak. Hij hoorde enkel het gezeur van het journaal op tv. Langzaam dommelde Bill in. Dit was de perfecte plek voor hem om voorlopig te slapen, dacht hij.

“Bill, wat doe jij nu hier?”� Georg was wakker. Bill wreef door zijn ogen en was nog niet in staat om te reageren. “Wat doe je hier?”� vroeg Georg. “Ik kon niet slapen en ben tv komen kijken, waarschijnlijk ben ik hier inslaap gevallen,”� loog Bill. Georg trok een wenkbrauw op en liet Bill voor wat hij was. Eten was belangrijker op het moment. Bill rekte zich eens goed uit. Zijn hele lichaam voelde stijf en verkrampt aan. Zo een zetel lag dan toch slechter als hij dacht. Hij besloot zich te gaan douchen en omkleden. Vandaag zou David niet weer willen verliezen aan slecht gehumeurde mensen. Alles verliep rustig tot hij vijf minuten onder de douche stond. De geluiden waren vreselijk luid. Het leek alsof zijn trommelvlies zo kon ontploffen. Met zijn handen op zijn oren ging Bill zitten. Toen het ondragelijk werd begon hij te gillen. Zo hard dat binnen de vijf seconden iedereen in zijn badkamer stond. Bill bleef gillen omdat het vreselijke geluid aanhield. Met drie moesten ze Bill uit zijn douchecabine bevrijden. Een handdoek werd rond zijn middel geslaan. Op de koude vloer bleef hij gillen met zijn handen tegen zijn oren. David belde in alle paniek een ambulance omdat hij dacht dat Bill hevige oorpijn had. Tom was ook een beetje in paniek, maar hij kon zich nog beheersen. “Help hem in zijn kleren, er is een ambulance onderweg!”� zei David. Georg en Gustav verlieten nu de badkamer, dit was meer iets voor Tom. “Bill werk even mee,”� bromde Tom zachtjes. Toen Bill eens zijn boxer aan had, ging het al iets gemakkelijker voor Tom. Bill zat nog steeds met zijn handen voor zijn oren. Af en toe gilde hij nog eens luid, maar op sommige momenten was hij stil. Net toen Bill zijn schoenen aan had was de ambulance er. Tom nam een shirt mee omdat het hem niet was gelukt Bill een shirt aan te doen omdat hij zijn handen niet van zijn oren wilde halen.

Gespannen zaten Georg, Gustav, Tom en David in de wachtruimte te wachten. Tom had Bill zijn shirt al helemaal gekreukt. Een dokter kwam op hen af. Meteen sprong iedereen recht. “Euhm, het was nogal vreemd, er was niets mis met zijn oren,”� zei de dokter. Iedereen keek elkaar vreemd aan. “Echt, hij zat schreeuwend met zijn handen voor zijn oren op de vloer van zijn douche,”� zei David. De dokter plukte aan zijn baardje. “Het moet verbeelding zijn geweest,”� zei de dokter. “Hij is toch niet gek aan het worden,”� zei David ongerust. “Heeft hij vaker zulke uitbarstingen?”� vroeg de dokter. “De laatste tijd doet hij rare dingen ja,”� zei Georg. “Wat voor soort rare dingen?”� vroeg de dokter geïnteresseerd. “Hij viel eens plots van een stoel, hij praat vaak tegen zichzelf en soms slaat hij rond zich als bezetene en van die dingen,”� vertelde Tom. “Hmm, hier valt over na te denken, ik hou hem hier tot morgen middag,”� zei de dokter. “Mogen we hem zien?”� vroeg Gustav. “Natuurlijk,”� zei de dokter. Hij wees hen de weg naar Bill zijn kamer. De dokter liet hen alleen met hem. Bill had zich opgerold tot een klein bolletje. Niemand wist de gepaste manier om de stilte te verbreken. “Ik ben gek hè.”� Het was Bill die de stilte durfde te verbreken. “Nee, je bent niet gek!”� kaatste Tom terug. Bill lachte even. “Geef maar toe dat je het wel zo vind,”� zei hij. “Tom zou dat nooit vinden.”� En dat kwam uit de mond van David. “Maar jullie wel, en ga er niet tegenin, iedereen weet dat het waar is, laat me nu alleen.”� Iedereen wist dat Bill nu huilde, dus ze verlieten de kamer, behalve Tom. Hij wilde Bill niet alleen laten, dat kon hij gewoon niet. “Bill, doe niet zo gek, je weet..”� verder kwam Tom niet want Bill onderbrak hem. “Zie je, nu zeg je het zelf!”� Bill was recht gaan staan en wees met zijn wijsvinger naar Tom. Zijn ogen stonden groot. “Bill, kalm,”� zei Tom. “Ga naar de rest Tom,”� mompelde Bill. Hij ging weer zijn ziekenhuis bed zitten. “Morgen zie je me terug,”� zei Bill.

Reacties: