FanFic.nl

We've found what we need. 2

chapter 3:

Sarah:
Verdooft zat ik naar mijn plafond te kijken, in mijn ene hand hield ik een fotolijstje vast van mij en Zoé. het was laat, erg laat. Ik rekende snel, het was nu 10 uur 's avonds in Los Angeles....
verkramping, die dag had ik Zoé nooit meer willen zien, maar je beseft altijd te laat hoeveel iemand voor je betekende, als het uit je vingers wegglipt. Het goeie contact wat vroeger elke dag beter werd, was in een minuut weg, alles.
Ik bleef naar mijn witte plafond kijken, ik had het gevoel dat als ik mijn blik ook maar 1 seconden wenden, dat ik dan alles kwijt zou raken. Ik keek naar mijn basgitaar in de hoek, die had ik ook lang niet meer angeraakt, ik wou de tram niet meer in. Overal leek wel een spoor te zijn van herrineringen, en hoe meer tijd er vertreek hoe meer er naar voren kwamen. Ik telde schapen, ik moest slapen, 1..2...8..10. Kramp in mijn benen, maar ik bleef verstijfd liggen. Langzaam viel een oog dicht, ik zou spoedig terugkeren naar mijn dromen, weg van hier.

Jared:
Ik lag op mijn bed in een suf moteletje. Shannon was terug naar Zoé gegaan voor een nacht. Ik keek naar mijn blackberry, ,vroeger checkte ik dat ding altijd, tegenwoordig keek ik snel of het Sarah was, en gooide hem daarna terug op het bed. Bij de tour was het ook niet fijn, vroeger vond ik het geweldig, fans hadden niets door tot nu toe. Maar ik had mijn oude energie niet meer, ontweek Shannon en deed mijn plicht.
Een keer, in een roddelblad hadden ze pijnlijk in de roos geschoten. "Jared in de steek gelaten" die titel sneed diep in mijn hart, in een interview had ik het weggepraat, maar ze zaten eindelijk een keer goed...
Shannon had me die dagen na dat artikel goed in de gaten gehouden, op een dag wou ik zelfs hem opbellen, maar ik kon het niet, niet na al die woorden.
ik ging naar mijn telefoon lijst, Daar tussen al die mensen die alleen belangrijk waren voor de band stond ze, Sarah.
mijn vingers gleden over de toetsen, ik had dit elke avon herhaald, en het eindigde altijd met dat ik mijn telefoon weer zuchtend liet neervallen en huilend in slaap viel. Ik keek, haar naam, mijn vingers bleven nu bij het groene telefoontje hangen, voorzichtig, bang om mijn telefoon te laten ontploffen drukten ik erop. De telefoon ging over, geen reactie.
Ik besefte niet dat het daar veel later was... en huilend liet ik mij in mijn kussen terugvallen.

Reacties: