FanFic.nl

Instrumental

Hysterical

Tom
Lui, alleen en etend, zit ik op de bank met de flatscreen voor mijn neus. De een naar de andere reclame vliegt voorbij. Is dit van te voren met elkaar afgesproken? Echt elke zender staat op zijn standaard reclameblok, of schiet er net op wanneer ik er ben.
Een wervelwind met lang, zwart haar komt de woonkamer inwaaien en stopt dan precies voor het beeld, wat toevallig.
“Arsch! Ga met je lompe lijf uit mijn beeld!”� Hij lijkt het minst van mijn vervloekingen op te kijken, maar behoudt wel zijn panische gezicht. “Dude, heb je je sigaret ingeslikt tijdens het inhaleren? Je ziet er niet uit.”�
“Jij wel wil je zeggen?!”� En dat doet hem wel wat. Zeg nooit wat negatiefs over zijn uiterlijk, dan bega je een gevaarlijk pad, een heel gevaarlijk pad..
“Chill. Zeg nou maar wat er is..”� Alles beter dan die klote reclames. Gelukkig is hij het hier ook mee eens en zet zijn mond wagenwijd open om zijn geratel er in één keer eruit te krijgen, zoals altijd.
“Ik was buiten aan het roken en na een tijdje zag iemand lopen, ik dacht dat jij het was, maar kwam er dan achter dat jij het helemaal niet was, want diegene had bruine dreadlocks, en wie heeft er bruine dreadlocks? Juist, Sky Walker, en het was hem ook echt, met dezelfde kleding die jij altijd hebt en en, ik riep naar hem, maar hij negeerde mij gewoon en je weet hoe ik dat haat, dus ik werd weer boos en schreeuwde naar hem, dat hoorde hij wel en zette dan op het lopen, dat kon ik dus niet hebben, want hij was zonder masker, en ik kon gewoon de kans krijgen om hem eens te zien, dus dat wilde ik niet laten schieten, ik rennen als een gek en maar roepen, uiteindelijk stond hij dus stil en kwam met een hele speech die mij niet boeide over dat ik moest begrijpen hoe kut het is om altijd achterna gezeten te worden en blabla, hij was gewoon eng! Het niet kunnen zien hoe hij eruit zag en mij maar aanstaren, en ik durfde uiteindelijk weer op hem af te gaan, omdat hij er weer vandoor rende, maar ik heb hem na al dat rennen - en mijn laarzen waren niet zo blij met mij - niet kunnen pakken, want hij sprong een langsrijdende auto in, ik denk dat dat zijn band was.”�
Met een diepe rimpel in mijn voorhoofd laat ik even alles bezinken. “Dus je kwam gewoon Sky Walker tegen zonder masker en je hebt hem niet kunnen zien?”� Hij knikt hier - ietwat nahijgend - op. “Dipshit! Dit was je kans, onze kans, om hem eindelijk te kunnen ontmaskeren! Ga eens vaker naar de gym om die spiertjes van jou te trainen, dan was het je gelukt!”� Boos grijp ik naar mijn cornrows en trek er een paar keer hard aan. “Aah!”� komt er dan hopeloos uit.
“Niet mij de schuld geven, maar die gast die zo ongelooflijk hard kan rennen in die kut broeken! Ik was onvoorbereid!”� Met zwaaiende armen verdwijnt hij eindelijk voor mijn beeld weg en zoekt dan zijn kamer op. Alleen mijn gedachte zit allang niet meer bij de televisie en zijn rot reclames, maar bij die klote gozer van een Sky.
Hoe kan een horde fans schreeuwend naar mij niets doen en één zo’n miezerig onderkruipsel die denkt gitaar te kunnen spelen wel? Ik kan alleen maar doemscenario’s bedenken. Hoe ik dat masker van zijn hoofd af ruk wanneer hij een award aanneemt, of tijdens zo’n diner die we laatst hadden. Het gaat er in ieder geval allemaal om dat ik die witte verberging van zijn gezicht afhaal, ik hem keihard uitlach en het grote publiek mij volgt. Hem vernederen, kleineren en pijnigen. Een kleine sadist is er geboren.


Na verrot geslapen te hebben - Sky paradeerde door elke droom die ik had - zijn we verzameld in onze studio. Aan Bill is ook te zien dat hij niet zo goed heeft geslapen, maar probeert het met extra make-up te verbergen. Georg is even lelijk als altijd en Gustav zit volgens mij op de pot.
“Wat moet dí­t voorstellen?!”� Bill heeft weer zijn typische gil geuit en wijst driftig naar onze computer. Zover ik zie aan de kleuren en logo staat Lime Wire op. “Wie heeft dit gedownload!”� Een toilet wordt doorgetrokken en niet veel daarna is ook de drummer aanwezig. Hij merkt op het eerste moment de hysterica van Bill niet op en loopt fluitend naar het keukenblok om zijn handen te wassen.
“Waarom zijn jullie zo stil?”� Met een handdoek droogt hij zijn handen en kijkt ons met een opgetrokken wenkbrauw aan. Hij ziet mij in de stoel zitten, Georg staat - probeert op zijn afstand het computerscherm af te lezen, en Bill staat nog steeds als uithangbord naar het scherm te wijzen. “Oh.”�
“Wat ‘oh’? Jij hebt dit dus gedaan!”� De zanger stampt twee keer met zijn voet op de houten vloer, zijn hak is duidelijk hoorbaar. “Wat dacht je in godsnaam?”�
“Ik was nieuwsgierig, that’s al.”�
Nu word ik ook nieuwsgierig en sta dan toch maar op. Ik moet mijn broertje opzij duwen om te kunnen kijken, gelijk zie rechts onderin een schermpje omhoog komen met de melding dat het downloaden is voltooid: Instrumental - primitive
“Je had nog meer gedownload?! Koop gelijk hun album!”� In geen tijden heb ik Bill zo boos gezien, ik kan alleen maar verdoofd naar het beeldscherm staren. Ik had de downloadlijst te voorschijn gehaald en zag enkele nummers van hen er tussen staan.
“Doe niet zo opgeblazen, ik ben nu wel benieuwd hoe ze spelen,”� mengt Georg zich erin en heeft net zoals ik de titels gelezen. “Klik die primitive eens aan.”� De bassist tikt mij aan en wijst dan naar het nummer. Nog steeds stil klik ik erop, Bill reageert hier nog eens fel op, maar stopt ons verder niet.
De bass drum is als een rustige hartslag de opening van het nummer. Het duurt zeker twintig seconde, de hartslag stijgt wel geleidelijk. Dan wordt de drum ondersteund door de basgitaar. Een stevige riedel, maar niet over done. Liefelijke klanken van een piano spelen op. De drum blijft zijn hartslag behouden, de bass is even sterk, de piano zweeft er tussen door. Maar dan met een harde slag op de bass drum is alles stil. Met harde, maar korte halen wordt de elektrische gitaar tot leven gebracht. Steeds één haal en dan stil, een haal en weer stil. De gitaar klinkt scherp, zeurderig, dominant. En dan komt eindelijk een reeks van noten uit, wordt bijgestaan door de hartslag, slagen op het crashbekken en toms, de pianoklanken zijn dit keer drukker en lager en de bas blijft even beheerst. Het klinkt primitief.
“Prut.”� Om er niet nog meer woorden aan vies te maken loopt Bill weg, waar dat dan ook mag zijn. Gustav, Georg en ik staren nog een beetje naar het scherm.
“Wat vinden we hiervan?”� vraagt Gustav zacht en kijkt ons beide aan. Georg kijkt weer naar mij, ik naar hem en dan naar Gustav.
“Wel leuk gevonden, denk ik,”� komt er mompelend uit en schokschouder doelloos.
“Ja,”� beaamt de bassist mij. “De bas was eigenlijk wel zuiver en goed onder controle, voor een meisje dan,”� zegt hij er vlug achteraan.
“De drums klonken wel.. ingewikkeld,”� praat Gustav dan zacht en gaat onwennig met een hand door zijn korte haar.
“De gitaar kon wel.”� Lime Wire klik ik weg, maar stiekem weet ik dat ik die vaker zal openen vandaag, of zeker deze week, en ik zal vast niet de enige zijn.

Reacties: