FanFic.nl

Calleigh & Ramay

23

'Heb jen ou je zin?'snauwde Legolas, en hij rende achter Ramay aan. Ik keek ze na. Ik voelde hoe Lindir zijn handen op mijn schouders legde. Ik snikte.
'Shht...' deed hij. 'Hoe kan ik je opvrolijken?'
'Door op te rotten, en me alleen te laten met een lading hout, een mesje en een stel haren. Begrepen? En een woordenboek elfs,'voegde ik erbij. 'Ik hou niet zo van die taal.'

Ik rende het hele eind terug, naar het beekje waar ik op mijn knieën viel. Ik zag mezelf, met blond haar, met die achterlijke witte lokken. Waarom kon niemand me vertellen waarom ik die dingen had, waarom ik groene ogen had?! Ik werd er soms niet goed van. Iedereen die me aanstaarde... 'Ramay...' hoorde ik achter me. 'Legolas, ga weg,' mompelde ik. 'Waarom? Wat heb ik nou weer gedaan?' Dat klonk zo onnozel, dat ik in de lach schoot.

Ik zat op mijn gemak een boog te snijden, toen er op de deur werd geklopt. Er kwam een jongen binnen. Een elf. Hij zag eruit als nog geen 150.
'En wie ben jij?'wilde ik weten.
'Ik ben Shemí­n. Ze noemen me altijd Shem.' Ik knikte.
'En wat doe jij hier?'
'Ik werk hier. Als assistent.'
'Mag dat wel? Ik bedoel, je mag toch pas op je 500ste met bogen en messen werken?' Hij keek beledigd.
'Ik ben al 1500.' Aha.

'Je kan weer lachen,' zei hij opgelucht. 'Sorry hoor, ik snap het soms gewoon ook niet meer. Waarom doet ze zo raar?' vroeg ik. 'Weet je wat? Ik ga met haar praten en dan zien we wel weer,' besloot hij. ik knikte en liep achter hem aan.

'Calleigh? Waar ben je?' Ik verstijfde. Shemí­n keek me vragend aan. Ik gebaarde dat hij even weg moest gaan. Hij haalde zijn schouders op, en liep weg.
'Wat is er?'vroeg ik, toen ik zag dat Legolas binnen kwam.
'Ik wil even met je praten.' Ik gromde zacht, en schudde mijn hoofd.
'Nee. Echt niet.'

Ik hoorde Calleigh wat grommen en zuchtte zachtjes. Als dit nou zo door ging... Ik bleef nog een hele tijd staan wachten, en wachten en wachten. Argh.

De blonde elf bleef op me in praten, terwijl ik koppig dingen in bogen bleef snijden.
Er verscheen een vogel die uit een roos vloog en wat stuifmeel met zich mee nam.
'Geef het nou amar op, Legolas,'zei ik een uur later. 'het lukt je toch niet.' Mijn stem brak b ijna, maar ik wist me groot te houden. Hij zuchtte.
'Je hebt gelijk, blijkbaar. Dan niet.' En hij verdween.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.