FanFic.nl

"Obsessie" [afgewerkt!]

Chapter 12.

Bill keek op van de grond. “Bill?”� Het was duidelijk Thomas zijn stem. Bill keek hem enkel vragend aan. “Ja, ik ben hier voor jou,”� mompelde Thomas. Het tweetal keek elkaar minutenlang aan. Bill voelde iets, iets bekends. Hij keek recht in Thomas zijn ogen. En toen, toen zag hij het. Hij wist het. Hij wist opeens alles. Een glimlach verscheen op Bill zijn lippen. Zijn haren gingen overeind staan, zijn lichaam begon te tintelen, zijn hart maakte overuren. Langzaam, maar zelfverzekerd opende Bill zijn mond. “Tom.”� bracht hij uit. Bill zijn stem klonk wat heser als verwacht, maar toch zoals hij het zich had voorgesteld. Er speelde nu ook een glimlach op Tom zijn mond. “Ik wist het wel dat jij het was,”� fluisterde hij. Bill vloog hem om de nek en huilde zoals hij nog nooit gehuild had. Marie had het allemaal zien en horen gebeuren. Ze liet het tweetal met rust en vluchtte naar haar kantoor. Ze moest en zou Simone hiervan inlichten. Ze moest weten dat haar zoon, gepraat had. Na al die jaren had iedereen eigenlijk de moed opgegeven. Men dacht dat hij nooit meer zou praten, men dacht dat hij het praten verleerd had. Men dacht zo veel over hem.

Nadat Bill en Tom uitgehuild waren gingen ze Bill zijn kamer binnen. Tom was onder de indruk van Bill zijn muur. Hij lachte en bloosde tegelijk. Hij had er nooit bij stil gestaan dat Bill hem zo zou missen. “En ik dacht dat ik jou zo hard miste,”� zei Tom nogal beschaamd. “Je miste me?”� vroeg Bill. “Natuurlijk, al vanaf de eerste seconde toen we uit elkaar waren. Het had nooit mogen gebeuren, het waren afschuwelijke jaren, ik heb niet echt geleefd,”� zei Tom. “Hetzelfde hier, ik heb jaren niet gepraat, vraag maar aan iedereen, ze kunnen het bevestigen,”� zei Bill. Tom keek nog steeds gefascineerd naar de papieren op de muur. “Je had echt een obsessie voor mij hè?”� vroeg Tom. “Een “Obsessie”� zo kun je het wel noemen,”� Bill deed een gebaar met zijn vingers. Tom lachte even en sloeg dan zijn arm om Bill’s schouder. “Ik heb je gemist,”� gaf hij eerlijk toe. “Ik heb niet geleefd zonder jou, ik miste iets,”� zei Bill.

Bill en Tom zaten nu tegenover elkaar op Bill’s bed. Ze vertelde elkaar over zichzelf, waarvan ze hielden en wat ze verafschuwde. Tom begon: “Spongebob is absoluut mijn favoriete tv-serie en blauw is mooi en spaghetti is lekker en pizza ook, maar broccoli en chocolade zijn absoluut goor!”� zei Tom met een grijns. Bill gniffelde. “Ik heb in geen tijden meer tv gekeken, rood is absoluut de mooiste kleur, samen met zwart en spaghetti vind ik ook lekker en broccoli en chocolade zijn niet te eten.”� zei Bill vast besloten. Tom lachte. “Wij vinden beide broccoli en chocolade vies.”� Bill lachte nu ook. Wat later kwam Marie binnen. “Tom, je moet nu echt gaan,”� zei ze. “Ik kom zo snel mogelijk weer terug,”� glimlachte Tom. Bill omhelsde Tom stevig en zei gedag.

Met een glimlach zat Bill aan tafel te eten. Hij was in geen jaren nog zo gelukkig geweest. Dit keer verliet hij de eetzaal zonder paniekgevoel en misselijkheid. Blij en gelukkig liep hij door de gangen naar zijn kamer. Toen kreeg hij de buitendeur in het oog en besloot toch even naar buiten te gaan. Het was duidelijk lente merkte Bill op. De maan was al te zien. Bill ging op een bankje zitten. Hij keek even rond. Er was hier veel veranderd dit jaar. Hij vond het er toch leuker uitzien toen hij jonger was. Bill zuchtte en glimlachte. Dit moest wel de gelukkigste dag van zijn leven zijn. Dat moest wel, het kon niet anders. Marie was naar buiten gekomen. Ze ging langs Bill zitten. “Hoe voel je je nu?”� vroeg ze. “Ik voel me meer dan geweldig,”� zei Bill. Marie schreef dat wat Bill zei op.
“Wat gaat er nu om in je hoofd?”�
“Ik weet niet goed, ik kan het nog steeds niet geloven dat ik hem terug heb.”�
Marie schreef Bill zijn antwoord weer op.
“Wat wil je nu?”�
“Weg hier!”�
Marie dacht even na en schreef dan op wat Bill zei. “Ik zal kijken wat er nu zal gebeuren, ik denk onderzoeken en gesprekken met een psycholoog. Wat je zeker niet mag verwachten is dat je hier morgen al weg bent,”� Zei Marie en ze stond recht om weg te gaan. “Wanneer mag ik dan wel hier weg?”� vroeg Bill. “Ik hoop voor jou zo snel mogelijk, ik laat wel wat weten,”� zei Marie. Nu ging ze naar binnen. Bill keek naar de lucht. Het schemerde al. Hij ging nu liggen op het bankje. Zo had hij een beter zicht op de lucht. Hij begon zich af te vragen wat hij zou wensen als hij een vallende ster zag. Hij besefte nu dat hij nog nooit iets had gewenst bij een vallende ster. Bill lachte. Hij was ook nog nooit buiten geweest als het donker was. Een voor een gingen de lichten in de instelling uit. De kleinste gingen slapen. Hij lag ook in de blok van de kinderen van 3 tot 15 jaar. Oh wat haatte hij het hier. Bill sloot even zijn ogen. Hij moest alles op een rijtje zetten. Hij had zijn tweelingbroer ontmoet, maar dat zou nog niet betekenen dat hij hier weg zou mogen. Misschien is hij nog steeds gestoord. Misschien is hij nog steeds ziek in zijn hoofd. Bill opende zijn ogen weer. Een vallende ster was er net boven zijn hoofd. Wat moest hij nu wensen? “Ik wens…Dat ik voor eeuwig bij Tom kan zijn zonder dat men hem nog ooit van mij kan afnemen.”�

Reacties: