FanFic.nl

Doubt

#7

Ik keek met mijn duim in mijn mond hoe mijn vader at. Mijn buik zat al lang vol, maar als ik het zo bekeek, zou mijn vader nog minstens drie borden lusten. Ik wist wat er zou gebeuren, als hij zoveel at, deed hij dat om nog sterker te worden. Wanneer hij zou vertrekken, wist ik niet, maar hij ging weer weg. Zonder mij.
"papa," vroeg ik zachtjes. Zijn ogen keken in de mijne, hij zei dat het dezelfde waren, die van ons. Maar hoe kunnen onze ogen hetzelfde zijn? Hij zei dat het komt omdat we zo van elkaar houden. Dat is denk ik wel juist, want de ogen van meneer Carlisle en zijn gezin zijn ook hetzelfde. En ik had al gemerkt dat ze erg van elkaar hielden.
"Ja, schat?"
"Kom je snel weer terug?" Gesprekken verstomden, alle zelfde ogen waren op mij en papa gericht.
"Hoe weet je dat hij weggaat?" vroeg Alice zachtjes.
"Ik weet het gewoon. Kom je nog ooit terug?" Mijn vader keek naar de grond, altijd als hij niet wist of hij nog terug zou komen.
"Ik weet het niet, Jasey." Ik liet mezelf van mijn stoel glijden en liep om de tafel heen om op zijn schoot te klauteren. Nog voor ik mijn kleine handjes had uitgestoken, had hij me al omhoog getild.
"Wees je wel voorzichtig, pap?" murmelde ik terwijl ik mijn gezicht in zijn shirt begroef.
"Ja, Jasey, ik beloof het."
"Zweer het! Met je pink." Hij haakte zijn vinger in de mijne en zei plechtig:
"Ik zweer het, Jasey." Ik keek naar Ewdard en Jasper, die me al heel de tijd zaten aan te staren.
"Wat is er?" vroeg ik nieuwsgierig.
"Niets, hoor," antwoordde Ewdard.
"Welles, van liegen word je groen!" waarschuwde ik.
"Ik kan je gedachten niet lezen."
"Nou en, ik de jouwe toch ook niet?"
"En Japser kan je gevoelens niet sturen." Ik herhaalde mijn antwoord, zag vanuit mijn oogheken hoe de anderen glimlachten.
"Maar wij kunnen dat wel bij andere mensen. Edward weet wat iemand denkt, en ik kan kiezen hoe iemand zich voelt. Maar bij jou lukt dat niet. Ik weet wel hoe je je voelt, maar ik kan het niet veranderen."
Eigenlijk vond ik dat zelf niet zo heel erg.

Reacties: