FanFic.nl

De Tijd [4-shot][TC]

De tijd van antwoorden

Bill had zijn deur gebarricadeerd door een stoel onder zijn deurklink te plaatsen. Zijn moeder had nog geprobeerd binnen te komen, maar zonder succes. Hij was op bed gaan liggen en staarde naar het plafond. De witte kleur was zo doorsnee dat niemand er ooit op lette. Zelfs de zeldzame keren dat het wel gebeurde, was er nog nooit iemand die had gezegd dat het plafond mooi was.
Bill voelde zich plotseling heel erg één met het witte materiaal dat hem tegen de regen beschermde. ‘Tom was je net een week voor,’ mompelde hij zachtjes voor zich uit. Voor zijn moeder betekenden de woorden misschien helemaal niets, maar voor hem was het de zoveelste keer dat Tom eerder was. Hij was eerder geboren, hij had eerder een vriendin, hij zat eerder aan de alcohol, hij was zelfs eerder geliefd. Dat deed misschien nog wel het meest pijn. ‘De oudste,’ herhaalde hij in zijn hoofd. Zijn moeder had hem alleen genomen omdat ze hem en zijn broer niet wilde scheiden. Hij had de neiging ergens heel hard tegenaan te slaan, maar dat zou voor zijn moeder een reden zijn om weer naar boven te komen, dus deed hij het niet.
Voetstappen op de trap maakten een einde aan Bills verdrietige gedachten. Het geluid voerde rechtstreeks naar zijn kamerdeur. Daar stopte het. Zachtjes werd er op de deur geklopt.
‘Ga weg,’ beval Bill.
‘Bill, alsjeblieft? Ik ben het.’ Op de één of andere manier deed het Bill goed Toms stem te horen. Zijn woede zakte een beetje en zuchtend stond hij op om de deur te openen. Daar stond Tom. Van de jongen die hij die ochtend was geweest was niets meer over. Hij rook niet meer naar drank, zijn schouders hingen mismoedig naar beneden en hij was doorweekt.
‘Wat heb jij gedaan?’ vroeg Bill verbaasd.
‘Naar huis gelopen,’ antwoordde Tom, ‘Is het je niet opgevallen hoe hard het regent?’
Bill had inderdaad niet gemerkt dat de regen keihard tegen zijn ramen roffelde.
‘Ik moet met je praten, maar als je het niet erg vindt, wil ik me eerst omkleden.’ Bill knikte en maakte aanstalten weer op bed te gaan liggen. Een vochtige hand sloot zich om zijn pols en twee bruine ogen boorden zich in de zijne.
‘Ga je mee, Bill? Ik had beloofd meer tijd met je door te brengen.’ Bill knikte verward, zonder enig enthousiasme. Gehoorzaam volgde hij zijn broer naar diens kamer. Daar aangekomen bleef hij een beetje ongemakkelijk in de deuropening staan.
‘Ga zitten, Bill.’ Tom gebaarde naar zijn bed. Terwijl de jongste broer plaatsnam op de plek waar hij eerder die dag ook gezeten had, kleedde Tom zich om.
‘Het is uit met Rosa,’ viel hij met de deur in huis, ‘Vlak nadat jij weg was gegaan kregen we ruzie, omdat het me niet aanstond hoe ze tegen jou deed.’
‘Moet je nu dan niet onder de dekens kruipen en de hele dag huilen, omdat je liefdesverdriet hebt?’
‘Nee, ik hield sowieso niet van haar.’
‘Waarom had je dan verkering met haar?’
‘Ik verveelde me dood. Ik moest iets doen in mijn vrije tijd.’ Tom had ondertussen een spijkerbroek aangetrokken. Zonder waarschuwing sloeg hij de kastdeur dicht en kroop hij bij zijn broer op schoot. Bill voelde zich er niet gemakkelijk bij, zeker niet omdat Toms ogen op dezelfde hoogte zaten als die van hem. Hij had de keuze tussen zijn broer aankijken of zijn eigen nek verdraaien. Voor beide punten voelde hij weinig.
‘Dat klinkt harteloos hè, Bill?’ vervolgde Tom zijn verhaal.
‘Maar ik ben niet harteloos. Ik weet hoe het is om van iemand te houden.’ Hij hield de blik van zijn broertje vast terwijl hij naar voren boog en hem kuste. Bill wist niet wat hem overkwam, maar hij liet het gebeuren. Hij betrapte zich er zelfs op dat hij teleurgesteld was toen Tom zich terugtrok.

Tegen de tijd dat het avond eten op tafel verscheen, zaten de jongens nog steeds samen op Toms bed. De oudste pakte zijn broertje bij de hand en samen begaven ze zich naar beneden. In de hal lieten ze elkaar los, zodat Simone en Gordon niets zouden merken. Bill en Tom namen plaats aan tafel, tegenover elkaar. De jongste keek strak naar zijn bord, waar een onidentificeerbare groente op lag. Hij had al geen trek, maar dit werkte niet mee. Voorzichtig gluurde hij naar zijn broer. Die keek hem recht aan, waardoor Bill zijn blik vluchtig weer op zijn bord richtte. Vlindertjes fladderden door zijn buik en het schaamrood stond op zijn kaken.
‘Is er iets?’ vroeg zijn moeder. Bill schudde automatisch zijn hoofd, dit viel toch niet uit te leggen. Lusteloos prikte hij in zijn voedsel. Moest hij dit werkelijk eten? Hij wierp nogmaals een blik op zijn broer en zag hoe die al kauwend nog steeds naar hem staarde. De kriebels werden weer opgeroepen en zijn wangen kleurden dieper rood. Dapper bracht hij een hap eten naar zijn mond en slikte het moeizaam door. Hij wilde niet langer onderdoen voor zijn broer. Uiteindelijk at hij, met die gedachte in zijn achterhoofd, zijn bord leeg.
‘Het spijt me, Bill,’ verbrak Simone de voortdurende stilte.
‘Wat spijt je?’
‘Wat ik vanmiddag zei. Ik hou van je, Bill, echt waar.’ Haar zoon reageerde niet.
‘Jongens, alsjeblieft, wat is er aan de hand?’ Wanhoop weerklonk in haar stem.
‘Het is uit met Rosa,’ vertelde Tom, om een punt achter te vraag te zetten. Zonder succes: het meisje werd het nieuwe gespreksonderwerp.
‘Ik ga maar eens douchen.’ Bills woorden waren een goede reden om van tafel te gaan, waardoor hij niet mee hoefde te praten over de ex van zijn broer. Hij bracht zijn bord naar de vaatwasser en slenterde naar boven. Uit zijn kamer haalde hij een pyjama, wat gelijk stond aan een onderbroek en een oud shirt. Vervolgens begaf hij zich naar de badkamer en stapte onder een warme douche. Zijn gedachten moesten nodig geordend worden. Was hij werkelijk verliefd op zijn tweelingbroer?
Veel kans om na te denken kreeg hij niet: een koude hand sloot zich om zijn schouder en Toms stem verklaarde: ‘Je had de deur niet op slot gedaan. Vind je het erg als ik je gezelschap kom houden?’ Zonder antwoord af te wachten stapte de jongen de douchecabine in.

Na het douchen besloot Bill weer een beetje afstand te houden, hij moest echt eerst zijn gedachten en gevoelens op orde zien te krijgen.
‘Ik ga slapen,’ zei hij en hij ging naar zijn kamer.
Uren lag hij daar. Eén maal had hij kerkklokken horen luiden, maar de harde regen maakte het onmogelijk om het een tweede keer te horen. Toen de hemel fel verlicht werd en er een donderslag achteraan klonk, verstarde Bill van schrik. Hij zuchtte geïrriteerd, zo kon hij natuurlijk nooit nadenken. Eigenlijk wist hij niet eens waar hij nog over moest denken. Het was toch wel duidelijk hoe hij zich voelde? Hij hakte de knoop door en stond op om naar Toms kamer te lopen. Zowel uit angst als omdat hij zich fijn voelde in zijn broertjes bijzijn.
Bill aarzelde nog een heel klein beetje, maar hij negeerde dat. Zwijgend opende hij de deur en liet zich door zijn voeten naar Toms bed voeren. Hij trok de dekens een stukje omhoog en ging eronder liggen.
‘Ik vind het onweer eng,’ legde hij uit. Tom antwoordde niet, maar kroop dicht tegen zijn broertje aan en sloeg een arm om diens middel. Stilte vulde de kamer. Bill kon de adem van zijn broer in zijn nek voelen. Onwillekeurig gingen alle haartjes op zijn lichaam overeind staan.

‘Bill?’ verbrak Tom het zwijgen met onzekere stem. Ze lagen al minstens een uur tegen elkaar aan, maar er was nog geen woord gezegd.
‘Ja?’ reageerde Bill. Hij voelde zich ongemakkelijk door de aarzelende toon van zijn broer.
‘Wat als ik homo ben?’
‘Dan val je op jongens,’ constateerde Bill, terwijl hij zijn hart in toom probeerde te houden.
‘Maar wat,’ Tom werd zich plotseling gevaarlijk bewust van de arm die hij om de middel van zijn broertje geslagen had, ‘Als ik op jou val?’
Bill tilde Toms arm een stukje op, zodat hij op zijn andere zij kon gaan liggen. Hij keek zijn broer aan. Toms bruine ogen keken angstig terug. Bill probeerde de te ontdekken waar de irissen overgingen in pupillen, maar hij kon de grens niet vinden. Zijn hart maakte overuren.
‘Bill?’ fluisterde Tom. De angst werd met de seconde duidelijker weerspiegeld in zijn ogen. Bill kon geen woorden vinden om te zeggen wat hij dacht, het ging allemaal te snel. Zijn brein kon het niet meer bijhouden en alles liep vast. Terwijl hij door het woordenboek in zijn hoofd spitte, ging Tom rechtop zitten, met zijn rug naar zijn broer toe. De stilte duurde voort, tot Tom de strijd met zichzelf verloor en een luide snik zijn mond verliet. Bill was verbijsterd. Zijn broer, die in alle opzichten boven hem gerangschikt werd, huilde? Langzaam kwam de jongste overeind, kroop over het bed en knielde tegenover zijn broer. Hij pakte zijn handen en keek in de verdrietige ogen, die ondertussen rood waren van het huilen.
‘Ik hou van je, Tom,’ sprak Bill rustig en oprecht. De woorden echoden door zijn hoofd. Ze klonken onwerkelijk, maar beschreven niets dan de waarheid. Bill boog zich een stukje naar voren en kuste zijn broer. Enkele seconden later trok hij zich een stukje terug en herhaalde zijn woorden: ‘Ik hou van je.’

Reacties: