FanFic.nl

What's true love?II (AFGEWERKT!!!)

Verwarring

“we weten ervan, Draco”� zei Perkamentus rustig. “juist”� antwoordde Draco een beetje overdonderd. Even leek het alsof hij na het zicht op iedereen in de ruimte, zich zou omdraaien en weer gewoon buiten zou lopen.Om dan weer voor eeuwig te verdwijnen. Maar hij veranderde van gedacht en keek naar me, de enige die niet naar hem keek. De anderen staarden hem nog een beetje ongelovig aan, ze hadden nooit getwijfeld aan Perkamentus’ theorie, maar dat Draco ook echt weer tot leven gekomen was, konden ze moeilijk vatten. Hij zuchtte en kwam naar me toe, de anderen wisten niet wat te doen en lieten hem passeren.”�Joan…”�
“Draco, ik vraag me..”� ik staarde uit het raam en hij stopte met stappen, me verbaasd aankijkend. “Wat hoor je te doen als je dode vriendje weer tot leven komt tien jaar na zijn dood…Doen alsof er niks gebeurd is?een gelukkig leventje gaan lijden? Iedereen die je lief is laten vallen en er maar voor gaan?”� Ik keek hem aan: “We hebben niet echt het sprookjesachtige liefdesleven gehad, Draco. Ik zou zelf zeggen dat er niks goed zat. Mijn vrienden haatten je, jouw familie leverde me uit aan de grooste, duistere tovernaar ooit en ik luisde jou erin toen ik deed alsof ik dat niet wist. Niet ideaal dus, daarbovenop werd je dan nog eens vermoord, je stierf in mijn fucking armen, Draco! Ik keek weer naar buiten en de tranen liepen nu subtiel over mijn wangen. Ik keek even buiten en keek hem dan weer aan. “Jaren heb ik gerouwd en als ik er eindelijk uitkwam en een beetje een normaal leven begin te leidden, kom je weer te voorschijn! Als ik een man heb waarvan ik hou, geliefd bij mijn vrienden en dit alles..”� ik opende mijn armen, doeldend op het stadion. “Dan, Draco, ja dan blijk je weer in leven te zijn. .. Dus, vertel jij me eens, Draco. Wat hoor je te doen als je dode vriendje weer tot leven komt?huh? Ik zal je alvast zeggen wat ik niet ga doen.”� Hij had zijn blik afgewend en keek nu weer op. “Ik ga me niet door mijn toch-niet-zo-dode-vriendje laten vertellen, dat wat ik in die tien jaar gedaan heb onrespectvol naar hem toe was!”�
“Joan, ik heb niet gezegd..”�
“ik hoorde wat je zei, Draco. Betekend het zelfde.”� Ik keek weer uit het raam. “Wat zou er gebeurd zijn als ik niet gestorven was, Joan?”� ik haalde mijn schouders op. “Nee ik wil het graag weten.”�
“Je zou door iedereen die me lief is gehaat zijn.”�
“Dat zou dus veel veranderd hebben”� zei hij licht sarcastisch en ik kon een klein glimlachje niet onderdrukken. “Het kon ook iemand anders geweest zijn, Draco”�
“wat?”�
“Iemand van ons kon vermoord zijn, iemand die ik lief had kon vermoord geweest zijn, door jou toedoen.”�
“Dus de juiste is gestorven dan?”�
“niemand had moete sterven, verdomme!”�
“Hij is ook voorgoed weg, dat is toch goed.”�
“Dat is onze verdienste, Draco niet die van jou.”� Hij keek me gekweld en gekwetst aan. Hij slikte en wendde zijn blik af. “Als je echt zo over me voelt, Joan. Hoe komt het dat ik hier sta…leef?”� ik haalde koppig mijn schouders op. “Joan..Ik hoorde je, ik kon niet antwoorden, maar ik hoorde, jou stem was mijn bestaan, snap je dat? Ik raad niet naar je gevoelens Joan.. Ik wéét dat je van me houdt.”�
“Vele jaren zijn gepasseerd.”� Zei ik zwak. Hij schudde zijn hoofd “Joan, je weet net zo goed als ik..”�
“dus?”� vroeg ik wat fel, in een poging te ontsnappen. “geen idee”� antwoordde hij. Ik keek op en zag mijn eigen reflectie in zijn natte ogen. Het bleef lang stil. Ik heb je ooit gezegd wat ik je aan ging doen als je haar ooit kwetste..Het is een beetje ongepast nu..”� iedereen keek de licht van zichzelf geschrokken George aan. “Kijk maat, dit is raar voor ons allemaal. Alles kan niet zomaar nu veranderen. Draco keek George een beetje stom aan, met een blik die weergaf dat George wat overbodigs gezegd had. Hij wou wat zeggen, maar ik onderbrak al.
“Ik wil naar huis”� Fred stond op “ok”� zei hij met eens schorre stem. “tot ziens, Draco”�
“Joan”� hij wou ons volgen maar George stopte hem. “Makker, je w..”�
“hou je kop, ja?”� Voor Fred en ik in groene vlammen verdwenen zag ik Draco me smekend aankijken. George kwam niet onmiddellijk achter ons aan en ik werd wat bang. “Ik hoop dat ze hem geen pijn doen.”�
“Doen ze niet”� verzekerde Fred me.
“het spijt me zo”�
“Doe dat nooit, Joan, ik weet hoe graag je hem ziet. Ik ben enkel bang dat ik je hoe dan ook aan hem verlies.”�
“Fred..”�
“Hij heeft gelijk me al die liefdesdingens enzo, maar ik had gewon gehoopt dat je voor mij ook zoveel zou voelen.”�
“Fred ik zie je ook ontzettend graag, het is gewoon..anders”�
“Ik zie maar iemand op deze verdomde bol graag, Joan en ik kan je niet uitleggen hoe blij ik ben dat ik met haar samenwoon, daardoor kan ik nog minder uitleggen hoe slecht ik me voel, wetende dat ik haar kwijtraak.”�
“Fred toe”�
“Iedereen weet het Joan. Niemand durft me aan te kijken, omdat ze het allemaal weten!”�
“maar..”�
“Je bent door heel wat slechte situaties geweest met hem, altijd zijn jullie weer bijeen geraakt. Jullie overkwamen het onmogelijke! We zouden idioten zijn moesten we denken dat dat gewoon overgaat.”�
“Maar..”�
“En aan gezien we dat niet zijn, weten we allemaal dat ik altijd een tweedeplaats geweest ben, daar kon ik zelfs meeleven.”� Ik schrok toen de tranen over zijn tranen liepen. Dit moest zowat de eerste keer zijn dat ik Fred zag huilen, hij was altijd sterk, mijn steun.
“Fred..”�
“Ik weet niet wat ik nu moet doen, ik was je al zo gewoon….”� Ging hij door.
“Fred, ik hou van je.”� Hij schrok op en keek me aan. Ik veegde zijn tranen weg en zei. “Fred, Je bent er altijd voor me geweest. Je bent de meest fantastische kerel die ik me kan voorstellen en ik zie je graag. Elk meisje zou verliefd op je zijn gewoon al door de liefde die je me geeft. Je bent altijd mijn beste vriend geweest, ik heb je altijd gemogen, Fred.”�
“Maar..”�
“Ja natuurlijk houd ik nog van hem, maar ik houd ook van jou nu, Fred. Echt waar.”� Hij keek me even twijfelend aan en knike dan. “ik ben gewoon zou bang.”�
“ik ook, Fred. Ik ook en ik weet niet wat ik moet of zal doen…Ik hoop gewoon dat alles goed komt.”�
“ik ook”� fluisterde hij en hij trok me naar zich toen. Zijn sterke armen omsloten mijn lichaam en gaven het warmte. Ik gooide mijn armen ook rond hem heen en begroef mijn gezicht in zijn nekholte. Zijn hoofd ruste tegen het mijne en we stonden zo voor een lange tijd, onzeker over de toekomst.

Reacties: