FanFic.nl

Stacey McConnor

Hoofdstuk 2

Stacey wreef vermoeid in haar ogen. De vliegreis was lang en saai geweest, maar desondanks was het het waard. “Los Angeles, here I am,”� mompelde ze tegen zichzelf, terwijl ze moeite moest doen om een gaap te onderdrukken. Ze strompelde naar het dichtstbijzijnde cafeetje, haar tas aan een hengsel meeslepend over de grond en plofte neer op de meest comfortabel uitziende stoel. Nadat de serveerster haar bestelling had opgenomen - een kop koffie, zodat ze wakker zou blijven (althans, dat hoopte ze) - zakte Stacey nog verder onderuit. Na een diepe zucht ging ze toch weer rechtop zitten. Het zou een beetje lullig zijn voor Lenny als hij haar hier straks slapend zou aantreffen. Ze zuchtte nogmaals en haalde haar mobieltje uit haar broekzak.
‘Kom iets later,’ had Lenny haar ge-sms’t, ‘moest ff met me moeder mee naar de dokter. Ben zo bij je, hvj.’
In elke andere situatie had ze het niet erg gevonden, maar op dit moment vond Stacey het juist vervelend dat het vliegtuig eerder was geland dan ze had gedacht. Nu moest ze nog langer wachten. Ze bladerde verveeld door al haar ontvangen berichten om wat te doen te hebben. Het viel haar nu pas op dat meer dan de helft van alle sms’jes van haar vriend kwam. Ze was net doelloos aan het berekenen hoeveel procent dat was om haar hersenen bezig te houden zodat ze niet in slaap zou vallen, toen haar drankje gebracht werd. Ze bedankte de serveerster, legde haar mobiel op tafel neer en snoof de heerlijke geur van de koffie op. Al meteen na de eerste slok verspreidde een aangename warmte zich door haar lichaam. Met haar handen om het kopje geklemd leunde ze achterover in haar stoel en langzaam doezelde ze een beetje weg.
Plotseling begon haar telefoon te trillen. Geschrokken vloog Stacey overeind. In de onverwachte beweging gutste alle koffie over de rand van de beker. “Shit, shit, shit,”� mompelde ze, terwijl ze verschrikt op haar lip beet. Het trillen van haar mobiel was inmiddels opgehouden. Ze probeerde het toestel nog uit de plas warme vloeistof te redden, maar na een aantal minuten gaf ze het op. Het ding gaf geen geluid meer en als ze op de knopjes drukte, gebeurde er niets. “Oh, fuck.”�
Verslagen leunde Stacey weer achterover. ‘Wat een geweldig begin van mijn vakantie,’ dacht ze sarcastisch, terwijl ze om zich heen keek. Ze zou natuurlijk een andere vakantieganger kunnen vragen of ze even mocht bellen, maar helaas was het vrijwel leeg in de ruimte waar ze zich nu bevond. Op een aantal jongens na, dan. Ze aarzelde even, maar stond toen op. Langzaam liep ze in de richting van het groepje. Al snel merkte ze dat het niet echt bepaald doorsnee types waren. Ze waren allemaal ongelooflijk knap en gespierd, maar vooral erg bleek. Dat laatste viel extra op doordat het hoogzomer was en de meeste mensen die hier rondliepen wel een beetje een kleurtje hadden. Stacey slikte. Hoewel het drietal zonnebrillen droeg, wist ze dat ze haar aanstaarden. Dat idee bezorgde haar rillingen. Even twijfelde of ze nu niet om moest draaien en weg moest lopen.
Het was één van de jongens die een besluit voor haar nam. Hij liep nonchalant op haar af. “Kan ik iets voor je doen?”�
Stacey was verrast door zijn stem. Hij klonk zacht en vriendelijk, helemaal niet zo arrogant en zwaar als ze had verwacht. Ze besefte dat ze hem aan stond te staren, kuchte en schraapte haar keel.
“Ik vroeg me af of ik iemands telefoon kan lenen om m’n vriend te bellen?”� Vragend keek ze de jongen die gesproken had aan. Hij trok geamuseerd een wenkbrauw op.
“Waarom zou je je vriend willen bellen? Blijf bij ons, dat is veel gezelliger.”�
Stacey schudde haar hoofd. “Ik moet zo echt weg.”�
“Eén gratis drankje kan er toch wel in?”� De jongen keek haar quasi-smekend aan met opgetrokken wenkbrauwen en getuite lippen. In combinatie met zijn lange, sterke lichaam zag het er nogal debiel uit.
Stacey grijnsde. “Goed dan. Eéntje.”�
“Cool,”� antwoordde hij lachend. “Ik ben Dave.”� Hij stak zijn hand uit. Glimlachend pakte Stacey deze aan. Ondanks dat zijn hand ijskoud was - iets waar ze niet lang genoeg de tijd voor had om zich over te verbazen - voelde de handdruk niet onaangenaam.
“Stacey,”� stelde ze zichzelf voor. “Stacey McConnor.”�

Reacties: