FanFic.nl

A alone Wolf

Gevlucht

Voorzichtig taste ik de grond af. Het was een nieuw gebied voor me en ik wist niet wat ik kon verwachten. Ik spitste mijn oren en luisterde. Regendruppels vielen zacht op de bladeren, maar door het dichtbegroeide gewas haalde ze de grond niet. Ergens klonk een vogel, maar de meeste dieren hadden zich veilig verscholen. Misschien voor mij.
Ik sprong over een omgevallen boom heen en kwam geruisloos neer, maar toen ik de grond raakte schoot er een pijnscheut door mijn voorpoten. Toch spoorde ik mijn poten aan om in beweging te komen en liep in een draf tussen de bomen door.
Niet wetend waar ik zou eindigen, liet ik me leidde door de maan, die helder door de bomen heen scheen.
Ik begon aan een klim de berg op, wat normaal geen probleem zou zijn, maar mijn voorpoten kregen het moeilijk. Mijn draf ging over van lopen, naar strompelen. Moeizaam ging ik verder, ik moest wel. Als ik ging liggen zou ik niet meer overeind kunnen komen, dat zou mijn dood betekenen.
Er schoot een konijn de bosjes in toen het mij zag naderen, niet dat ik hem zou kunnen volgen.
Eindelijk kwam ik boven aan. Treurend moest ik de waarheid onder ogen komen dat het maar een berg van niks was geweest en dat ik die amper aan kon.
Ik kneep mijn ogen dicht om even kort bij te komen. Ze hadden me verwond, maar ze hadden geen medelijden met me gehad toen ze me verwondde met een mes. Alleen maar omdat ik anders was dan de rest, ik was geen normaal mens.
Ik begon aan de afdaling, die makkelijker ging. Het was gestopt met regenen en de zon verscheen aan de horizon. Lichtstralen kwamen tussen het dichte bos door en zorgde voor een aparte gloed, bijna magisch.
Plots klonken er geweerschoten, vogels vlogen op en kleine dieren vluchtte weg. Ik ging op een rotsblok staan en zocht de omgeving af. Ik hield mijn snuit in de lucht, bewoog mijn oren heen en weer om een geluid op te pikken en tuurde met mijn ogen in de verte. En toen zag ik ze. De acht mannen hielden geweren in hun handen en zochten de omgeving af. Ze waren me helemaal gevolgd vanaf thuis. Ze waren nog niet klaar met me. Toen kreeg één van hen me in het vizier. Hij schreeuwde naar de andere.
Ik bedacht me geen moment en rende weg, zo hard als ik maar kon. Kogels vlogen me om de oren, maar ze miste me.
Ik keek over mijn schouder. Ze waren uit het zicht verdwenen, maar ik rook dat ze niet ver weg waren. Ik draaide me weer om. Het gebeurde heel snel, maar het leek voor mij in slow motion te gaan, ik zag een omgevallen boom op me afkomen en ik kon niet uitwijken. Met een klap raakte mijn voorpoten de stam. Ik sloeg over de kop en kwam met een doffe dreun op de grond terecht. Ik trilde over mijn hele lichaam, mijn voorpoten werden langzaam handen, mijn staart verdween en mijn twee benen kwamen terug. Ik greep met mijn handen mijn hoofd, het bonkte zo hard dat hij leek te ontploffen. Ik kneep mijn ogen dicht en krulde me op. Ik kon niet meer omhoog komen of vluchten, zij winnen en ik verlies. Nog even en ze zouden me vinden.
De angst sloeg me om het hart toen ik stappen hoorden die op me af kwamen. Voorzichtig keek ik op en keek recht in twee donkere ogen. Het wezen hield zijn kop scheef en kwam met zijn snuit dichterbij. Hij snoof mijn geur op en ik zag het wezen even nadenken. Een licht gepiep kwam uit zijn grote muil. Nu pas zag ik dat ik niet alleen was, maar met mijn mensenogen kon ik de wezens niet goed beoordelen.
Ik sloot mijn ogen weer en liet mijn hoofd op de vochtige grond rusten. Ik werd opgenomen in een wereld waar ik gelukkig was. Mijn fantasie.

Reacties: