FanFic.nl

Stacey McConnor

Hoofdstuk 3

Angstig kroop Stacey nog verder in de donkere hoek van de kamer. Ze trilde en de pijn aan haar linkerbeen schoot als pijlen door haar hele lichaam. Lucht verplaatste zich met hevige, pijnlijke stoten door haar longen. Nog nooit in haar leven was ze zo bang - of - verward geweest. Bang, omdat de jongen met nog steeds een bezeten blik in zijn angstaanjagende ogen op haar af liep en verward, omdat ze zich niet kon realiseren wat er nou precies was gebeurd, hoe hard ze het ook probeerde. Ze herinnerde zich wel weer dat de kennis had gemaakt met één van de jongens, die Dave heette, en dat ze, nadat de andere jongens zich aan haar voor hadden gesteld, een stuk of vier biertjes achter elkaar naar binnen had geschoven - tenzij het er zes of acht waren geweest. Daarna de zwarte leegte. De black-out. En de kater, toen ze twee minuten geleden wakker was geworden.
Stacey slikte en keek op. Ze staarde recht in twee rode ogen. Meteen wendde ze haar blik weer af. Uit haar ooghoeken zag ze nog net hoe de jongen in elkaar dook om op haar af te springen.
Wat daarna gebeurde, had ze nooit verwacht. De deur vloog open en met een woeste grom stortte Dave zich met ontzagwekkende snelheid op hem. Sneller dan Stacey ooit voor mogelijk had gehouden, vloog de jongen - of hij nou Michael was of die andere wist ze niet meer - tegen de muur, waarna Dave opnieuw op hem af sprong. Ditmaal was de ander hem te snel af. Hij leek te overwegen of hij alsnog zou proberen Stacey aan te vallen, maar na een waarschuwend gebrul van Dave vluchtte hij de ruimte uit.
Stacey’s adem stokte toen Dave zich tot haar richtte. “Wat… wie ben je?”� stootte ze moeizaam uit na een lange stilte. “Wat wil je van me?”� Op elke andere willekeurige dag was ze zonder twijfel in lachen uitgebarsten om deze cliché, maar aangezien haar huidige situatie alles behalve humoristisch was, wachtte ze gespannen op een antwoord. Dave nam haar van top tot teen op. Zijn ogen waren ook bloedrood. Zijn blik was echter vriendelijk, bijna zacht. Gecontroleerd.
Hij aarzelde even en gaf toen antwoord op haar vraag. “Wat ik van je wil…”� mompelde hij. Gezelschap,”� besloot hij. “Afwisseling. Plezier.”� Hij haalde zijn schouders op en grinnikte kort en duister. “Michael wilde je echter als maaltijd nuttigen, geloof ik.”� Stacey’s ogen werden groot. Dave lachte om haar verbijsterde blik en keek haar met half dichtgeknepen ogen aan. “Ik wilde je niet bang maken,”� bekende hij verontschuldigend.
“Ik denk dat het daar te laat voor is,”� mompelde ze met trillende stem.
“Nou ja,”� ging Dave verder, “wat denk je? Houd je ons gezelschap voor het komende aantal jaren?”�
“Ik geloof niet dat ik een keuze heb,”� kaatste Stacey terug. Haar poging om zelfverzekerd over te komen, mislukte.

Reacties: