FanFic.nl

Verbeelding [Afgelopen]

4.

Het was rond middernacht toen Bill wakker werd door een nachtmerrie. Het duurde even voor hij zijn ademhaling weer onder controle had. Toen Bill opkeek stond er een jong meisje voor zijn bed, ze zag er niet uit, en dat maakte Bill bang. Haar tanden waren scherp en lang, haar haren waren lang en zwart. Ze droeg een lange witte jurk, zo een die gestoorde mensen ook dragen in horror films. Haar nagels waren abnormaal lang en scherp. Ze kroop op Bill zijn bed. “Hoi Bill,”� siste ze. Bill was niet echt in staat om te reageren. “Gaan we onaardig doen?”� Ze lachte haar vlijmscherpe tanden bloot. Bill wilde iets zeggen, iets roepen, maar er kwam geen geluid uit. Het meisje zat nu op Bill zijn schoot. Ze bekeek hem langs alle kanten. Bill trilde over zijn hele lijf. “Ga weg!”� bracht Bill nu uit. Het meisje zuchtte en sloeg haar armen over elkaar. “Jij bent een dikke broekschijter weetje!”� Bill wist niet goed wat hij hier van moest denken. “Ga weg, je bent niet echt, dus laat me met rust, ik wil normaal leven, ga weg!”� tierde hij. “Kalm, kalm.”� suste het meisje. “Dus jij denkt dat wij niet echt zijn?”� Een grijns speelde op haar lippen. “Jullie horen samen?”� stamelde Bill. Het meisje lachte luid. “Natuurlijk horen wij samen, wij zijn de…Hoe heten wij ook al weer?”� Het meisje rolde een lange lok haar rond haar wijsvinger. “Maar goed, dat boeit niet,”� grijnsde ze. “Trouwens, wie ben jij?”� mompelde Bill. “Ik ben een meisje, ben al ongeveer 30 jaar dood, of was het nu 40? Ik weet het niet meer, maar je kan me Creep noemen, als je dat wilt,”� Het meisje dat dus Creep heette, lachte als een gestoorde. “Ben jij dood?”� Bill was geschokt. Zijn gezicht was lijkbleek geworden. “Ja, net zoals alles en iedereen wat jij ziet,”� lachte Creep. “Is iedereen die ik ken dood!”� Bill zijn stem schoot de hoogte in toen hij dat uitriep. Creep lachte. “Ik bedoel de mensen die jij ziet en de rest van je omgeving niet,”� stelde ze gerust. Bill haalde opgelucht adem. “Ik dacht even dat Tom dood was,”� mompelde hij. Creep klom weer op Bill, ze duwde hem plat en ging op zijn borst zitten. “Ik kan niet wachten tot je bij de club hoort.”� Ze siste net als een slang. “Ga weg!”� riep Bill. Hij nam het hoofdkussen onder zijn hoofd vandaan en begon Creep ermee te slaan. “Ga weg! Ga weg! Ga weg!”� tierde hij. “Dag Billie, tot weldra, in het kleine witte kamertje, ik zal je met plezier vergezellen, maar wees niet bang, we zullen je helpen om tot daar te komen.”� Creep kneep een keer in Bill zijn wang en verdween dan.

Bill zijn hoofd tolde. Hij moest even verwerken wat hij net had meegemaakt. Wilde Creep hem nu echt tot het uiterste drijven? Wilde ze hem nu echt gek maken? Of was dit allemaal maar verbeelding? Ja, dat was het! Het was verbeelding! Het was gewoon pure verbeelding! “En nu slapen…”� mompelde Bill tegen zichzelf. Met zijn vingers masseerde hij zijn slapen. Hij had felle hoofdpijn gekregen. Na een kwartier vatte hij dan toch de slaap, maar ook een vredige, rustige slaap was hem niet gegund. Hij had een vreselijke nachtmerrie dat hij in een witte ruimte zat en dat Creep hem tot het uiterste dreef. Toen hij gillend wakker werd besefte hij dat dit best een visioen kon zijn. Een dokter kwam binnen, want hij zat nog steeds in het ziekenhuis. “Is alles wel goed hier?”� vroeg hij. Bill staarde afwezig voor zich uit. De droom had hem totaal van de kaart gebracht. De dokter pulkte aan zijn baardje en keek Bill bedenkelijk aan. “Wat zag je?”� vroeg de dokter. “Een witte ruimte, ik zat daar, met een meisje, ze maakte me gek,”� mompelde Bill. De dokter legde zijn hand op het voorhoofd van Bill en dan op zijn hart. “Hoe heette dat meisje?”� vroeg de dokter na een stilte. “Creep.”� De dokter verstijfde. “Weet je het zeker?”� vroeg de dokter. Bill knikte overtuigd. De dokter fronste even en beende dan weg. De dokter wist er meer vanaf.

Bill probeerde nu nog wat te slapen aangezien de dokter maar niet terugkwam. Bill keek op zijn mobiel en zag dat het al drie uur in de ochtend was. Vermoeid sloot Bill zijn ogen. Dit keer was het slapen hem wel gegund. Hij had een droomloze slaap.
Het was amper tien uur toen de deur open vloog. Tom, Georg, Gustav en David kwamen binnen. Bill weigerde zijn ogen te openen, hij was véél te moe. “Dude, gaat het?”� vroeg Tom. Hij hing half over Bill. “Jah,”� mompelde hij. “Geef me wat ruimte, dan kleed ik me aan.”� Tom joeg iedereen de kamer uit en volgde dan zelf. Bill kroop vanonder de lakens en nam zijn kleren van de stoel langs hem. Hij ging het kleine badkamertje binnen en schrok zich rot toen hij in de spiegel zichzelf zag. Hij droeg net zo een witte jurk als Creep en zijn ogen zagen er even gestoord uit. Zo snel als hij nog nooit was geweest waste hij zijn gezicht en trok hij zijn gewone kleren aan. Hij wilde nooit meer zo een wit ding aanhebben. Nooit meer! Voor de spiegel zette hij een zelfzeker gezicht op en dan liep hij naar Tom en de rest. Ze zouden hem misschien wel kunnen afleiden van zijn gedachten. Of dat hoopte hij toch.

Reacties: