FanFic.nl

Goodbye. [SA]

Goodbye.

Goodbye.

'Je hebt kanker.'
Drie simpele woorden, die mijn leven ondersteboven hebben gezet. Het zou nooit meer weggaan, het was al verspreid. Ik zou nog maximaal drie jaar hebben, en in die drie jaar, heb ik alles gedaan wat ik wou doen. Het waren fantastische jaren, ondanks de gedachte dat het de laatste waren. Ik vergeet ze nooit meer.


Het was moeilijk, om het bekend te maken ... Aan de rest van de familie, onze vrienden, maar vooral alle fans. Iedereen was er kapot van. We kregen ontelbare brieven, en je hebt ze allemaal samen met mij gelezen. Ze braken mijn hart.

Een jaar na de bekendmaking, moest ik ook echt stoppen met zingen. Het werd te vermoeiend. Het was ook verschrikkelijk om al die huilende gezichten in het publiek te zien, en ik huilde met ze mee. Soms zag ik jou ook huilen, vooral bij 'In Die Nacht'. Dan huilden we samen, alsof er niemand anders bij was.

Nadat de band was gestopt, gingen we altijd nog leuke dingen doen met z'n vieren. We gingen veel op reis, en naar pretparken. Dat was pas leuk. We hadden vrijheid. Er waren geen fans meer die ons opwachtten als we een hotel uit liepen, of flitsende camera's van de paparazzi. Heerlijk.

Door de chemotherapie, was ik al mijn haar al kwijt. Doordat ik altijd zoveel met mijn haar experimenteerde, dachten mensen dat ik het echt verschrikkelijk vond. In tegendeel, ik vond het eigenlijk helemaal niet zo erg. We hebben nog vaak in een deuk gelegen om de pruiken die we probeerde. Jij met een roze punk pruik, en ik met een lange blonde pruik. Toen leek ik pas echt op een meisje, maar jij vond het niet mooi. Je zei dat ik helemaal niet op een meisje leek, en dat het me ook niet stond ... Dat was lief, ondanks dat we toen weer helemaal plat lagen. Vooral toen jij hem op deed. Alsof je je oude dreads weer terug had, en het helemaal uitgekamt was.

Nu sta je hier, op het kerkhof, voor mijn graf, en ik sta naast je. Net zoals elke avond. Je komt dan hierheen, waar ik je opwacht. Je vertelt me wat er allemaal is gebeurd die dag. Dat doe je al één jaar lang, en op mijn verjaardag had je eenentwintig rozen mee. Ik zou dan ook eenentwintig jaar geworden zijn ...

Maar vandaag is anders. Je vertelt, dat jij en je vriendin gaan samenwonen, en gaan verhuizen naar Berlijn. Dus je kan niet meer elke dag komen. Je zou proberen zo vaak mogelijk te komen. Als je bijvoorbeeld toevallig in de buurt was, zou je zeker komen, en ook op speciale dagen.

''... Het spijt me, Bill. Ik heb nooit afscheid van je genomen, dat was me te moeilijk. Maar nu doe ik het wel. Goodbye Billa. Ik zie je snel weer.'' Een traan rolt over zijn wang. Ik glimlach.
''Ik hou van je.'' De traan valt op de grond.
''Ik hou ook van jou, Tom.''
Ik geef hem een kus op zijn wang. Hij kijkt op, en streelt met zijn vingers over die plek. Zou hij het gevoeld hebben? Hij lacht, doet zijn handen in zijn zakken, en loopt weg.

Plots zie ik een licht verschijnen in de verte. Het is zo fel, en zo mooi ...
Ik loop erheen, richting hemel.


'Je hebt kanker.'
Drie simpele woorden, die mijn leven ondersteboven hebben gezet. Het zou nooit meer weggaan, het was al verspreid. Ik zou nog maximaal drie jaar hebben, en in die drie jaar, heb ik alles gedaan wat ik wou doen. Het waren fantastische jaren, ondanks de gedachte dat het de laatste waren. Ik vergeet ze nooit meer.

Reacties: