FanFic.nl

Last Dance

<23>

‘En, Nona, is er iets dat je me zou willen vragen?’
Nona keek even opzij en trok toen een wenkbrauw omhoog. Er was zoveel dat ze wou vragen, maar ze vermoedde niet dat ze er ook antwoord op zij krijgen. Een echt, eerlijk antwoord.
‘Jawel, alleen…’
‘Je denkt dat ik niet zal antwoorden.’
‘Jawel, maar…’ Blozend liet Nona haar haren voor haar gezicht schuiven. Free legde zijn hand op haar wang en duwde die weer weg, een oogverblindende glimlach liet het rood snel weer wegzakken.
‘Ik snap het. En ik zal eerlijk antwoord geven. Dus, is er iets dat je me zou willen vragen?’
Nona knikte verlegen en pakte haar kommetje weer op.
Zoveel vragen wilden o zo graag uitgesproken worden, omdat ze alleen brandden om beantwoord te worden. Uiteindelijk flapte ze er iets willekeurigs uit, ‘Was u vroeger ook al zo?’, en dronk toen van haar thee om hem niet aan te moeten kijken. Hij praatte echter pas toen ze haar kopje weer weg had gezet.
‘Nee, dat was ik niet.’ zei hij zacht, met zijn gewoonlijke doordringende blik.
‘Niet?’
‘Kijk, Nona, ik ga je nu uiterst persoonlijke informatie vertellen. Ik zou dan ook graag hebben dat je erover zwijgt zolang ik leef, daarna deert het me toch niet meer of je het doorverteld of niet. Heb ik je woord?’
‘Ja, meneer.’
Free glimlachte even bij het woord ‘meneer’, maar werd toen weer serieus.
‘Oké. Ik was een jaar of achttien toen ik een meisje leerde kennen. Cynthia. Eigenlijk leek ze best wel op jou, ze had ook een passie die haar meer waard was dan wat dan ook en ik weet nog zo goed hoe koppig ze wel niet was. En ik, ik werd verliefd.’
Een rode blos kleurde zijn wangen en hij had wel iets weg van een kleuter die betrapt werd op het stelen van een koekje. Hij herstelde zich echter sneller dan Nona voor mogelijk had gehouden.
‘Twee jaar later had ik het haar nog steeds niet verteld, ik had haar zelfs nog nooit gesproken. Maar ik wist meer van haar dan ze zou denken, want we hadden een gemeenschappelijke vriend. Die zorgde er ook voor dat we elkaar ontmoetten op een feestje van hem. En plots waren we vrienden, broos en kwetsbaar, maar er was een vriendschap.’
Een waas vormde zich in zijn ogen en hij staarde glazig het vuur in, dat oranje en gele lichtjes in zijn ogen weerkaatste.
‘Wat er die avond is gebeurd, is iets waar ik alles behalve trots op ben. Ik ben niet de persoon om al zo snel het bed in te duiken, zeker niet met iemand die zat is, maar ik heb het toch gedaan.’
Nona zat daar, radeloos en onbeholpen, ze wist amper wat te doen of hij ging al verder.
‘Nona, ze had aids. De volgende dag hebben we gepraat over hoe het verder moest met ons, en sindsdien waren we een koppel. Maar ze had het me niet gezegd. En twee maanden later stierf ze door de afbrokkelende weerstand als gevolg van die ziekte.’
Hij trok zijn benen op en sloeg zijn armen er omheen. Zijn schouders schokten en niet veel later voelde Nona zich zo onwennig dat ze in elke beweging stokte en paniekerig naar een hulpmiddel zocht. Haar leraar huilde, omdat zij per se wou weten hoe hij vroeger was.
Uiteindelijk wreef ze hem even over zijn schouder.
‘Ik heb mezelf beloofd, op haar begrafenis, dat ik van elke dag zou genieten. En dat doe ik nu ook.’
Hij veegde ruw zijn tranen weg en stond recht, alsof er helemaal niets gebeurd was. Zijn stem klonk echter rauw en schoot van hoog naar laag. Nona deed alsof ze het niet merkte, want hij had het er zo al moeilijk genoeg mee.
‘Je zult vast honger hebben. Ik veronderstel dat je het niet erg vindt om hier te eten?’
Nona schudde haar hoofd en wachtte tot Free in de keuken was verdwenen, toen keek ze in het haardvuur.
Dat er zo’n verhaal achter hem school. Hij zag er blijkbaar enorm van af, nu nog steeds.
Haar gedachten schoten naar de kranten en de doos. Als hij voor eten zou zorgen, zou dat vast veel tijd in beslag nemen. Dan kon ze toch wel eventjes kijken?
Maar dan zou ze zijn vertrouwen schenden, nadat hij zo openhartig was geweest.
In tweestrijd met zichzelf bleef ze toch zitten, hoewel ze stiekem toch hunkerde naar die spullen.

Genietend van de kom lauwe kippensoep zat Nona gedraaid in haar stoel, met haar gezicht naar Free. Die leek al een beetje vrolijker, maar een schaduw had zich in zijn ogen genesteld.
‘Ik wil je iets laten zien.’ mompelde hij na een tijdje en stond recht. Nona kon zich bijna niet inhouden van nieuwsgierigheid toen hij de doos en de kranten pakte, maar liet niet blijken dat ze die al heel de tijd wou zien.
‘Die kranten zijn het enige dat ik nog heb van mijn ouders.’ zei hij en onderdrukte de triestheid in zijn stem niet langer.
‘In feite lijken we op elkaar, want ook ik heb geen ouders meer zonder dat ze gestorven zijn.’
Nona streek over het stoffige papier en keek naar de titels. Ze waren ook dansers.
Plots voelde ze nog meer sympathie voor Free, die meer een open boek voor haar was geworden dan eender welk persoon ze ooit was tegengekomen.
‘En dit is alles dat ik heb van Cynthia en Daphne.’
Nona’s ogen werden groot van verbazing. Waren er twee meisjes? Ze pakte de doos aan en haalde voorzichtig het deksel eraf. Tranen stroomden in haar ogen bij het zien van de inhoud.
Een wit kaartje, met op de voorkant de foto van een lachend meisje van min of meer Nona’s leeftijd en donkerbruine krullen tot ver over haar schouders. Ze had een guitige lach, die wel stond bij het schattige jurkje dat ze aanhad en de nonchalance van haar niet vastgeknoopte sneakers. Daaronder stond haar naam, ouders, geboorte- en sterftedatum. En een foto van een echo, een superklein wezentje stond zwart-wit afgebeeld, Daphne, het ongeboren kind van Free en Cynthia.
‘Ik heb niet alleen Cynthia moeten laten gaan,’ snikte hij en nam de foto over, ‘maar ook mijn kleine Daphne.’

Reacties: