FanFic.nl

Jolene [Five-shot]

Catastrofe

Twee zweterige lichamen in elkaar gevouwen, een deken van stof en licht weerkaatste op het aura van geluk dat om hen heen hing. Jolene lag op haar rug, met haar haren in een krans van dunne slierten rondom haar op het kussen. Een punt van de deken bedekte alles tussen haar navel en haar knieën. Tom lag op haar linkerschouder, met zijn arm om haar middel en zijn hoofd in haar hals. Zijn benen lagen tegen die van haar, en ook hij werd half bedekt door de gele sprei. Hij zuchtte zachtjes in zijn slaap.
Jolene werd als eerste wakker, om ietsje na negen. Ze keek geeuwend om zich heen, zag Tom en kuste hem zachtjes op zijn voorhoofd. Ze glimlachte. De herinneringen van afgelopen nacht zinderden nog na in haar lichaam. Toen verdween de glimlach stukje bij beetje. Ze schoof opzij, duwde een kussen onder Toms hoofd en zocht haar kleren bij elkaar. Zo stil mogelijk kleedde ze zich aan, met haar blik op Tom gericht. Ze wilde hem daar niet achterlaten, hij kende het immers niet in Hawaï en anders vond hij de weg niet terug. Maar ze had zijn ogen gezien, zijn woorden gehoord, zijn lieve gebaren gevoeld. Bij hem was er meer aan de hand dan een gewone onenightstand, en ze vreesde ervoor dat ze hetzelfde voelde, en dat kon niet en mocht niet.
Toen ze de deur opende om stilletjes naar buiten te gaan, ontwaakte Tom. Zijn ogen schoten meteen opzij, fel licht viel door de deuropening naar binnen. Er was niemand in de kamer te zien. Hij sprong uit bed en griste zijn zwemshort en T-shirt van de grond. Naakt door de gangen lopen was even handig als in Duitsland op straat gaan lopen met zijn bekendheid. Aan het einde van de gang zag hij Jolene in de lift staan, op een knop drukkend. Nog voor hij haar kon bereiken, schoven de deuren toe.
Tom besloot de trap te nemen, rende zo hard hij kon terwijl de laatste resten slaap met zijn hijgende adem mee de lucht in verdwenen. Hij kon haar tegenhouden voor ze naar buiten rende.
‘Wacht nu toch. Wat is er?’ vroeg hij en hield haar tegen zich aan. Ze voelde zich slap nu hij haar vast had en drukte haar hoofd tegen zijn borst.
‘Dit kan niet.’ zuchtte ze en klemde haar handen vast in zijn T-shirt. Hij fronste, streelde door haar haren en fluisterde toen: ‘Waarom niet?’
Ze duwde hem van zich af, hoe moeilijk het ook was. ‘Het kan gewoon niet, oké?’
Ze maakte aanstalten weg te wandelen, maar Tom hield haar hand vast en trok haar terug. ‘Maar ik hou van je.’
‘Oh Tom.’ Ze liet haar armen zakken en keek hem medelijden aan.
‘Leg het me alsjeblieft uit.’

Ze liepen naast elkaar door de straten, Jolene zei niets en gaf de weg aan, Tom zei niets en volgde in haar schaduw. Waar ze heen gingen, wist hij niet. Hij wist alleen dat ze ging uitleggen waarom het niet kon, en waarom ze hem dus zo’n pijn deed.
Hij had nooit gedacht dat hij zo snel van iemand zou kunnen gaan houden, maar zijn huidige situatie bewees hem dat het mogelijk was.
De nette straten en rechte huisjes maakten plaats voor zandwegen en krotten van huizen. Tom vroeg zich af waar ze heen gingen, maar hij vertrouwde haar wel.
‘We zijn er. Blijf even buiten, goed?’ Tom knikte, keek naar Jolene die zo’n krakkemikkig huisje binnenliep. Hij bedwong zijn nieuwsgierigheid, de opening in de zandkleurige muur - die fungeerde als raam - lokte bijna al zijn aandacht.
In een vreemde taal - Jolene en hij hadden al die tijd al zo goed mogelijk Engels gesproken - zei Jolene iets. Er klonk gestommel en toen een schriel gilletje.
Een minuut later kwam Jolene weer naar buiten, met een klein meisje achter haar weggedoken en krampachtig aan haar vastgeklemd.
‘Tom, ontmoet Masae.’

Met z’n drieën zaten ze op de grond tegen het huis, Masae op Jolene’s schoot en Tom zachtjes leunend tegen haar schouder. Het meisje leek in veel op haar moeder.
De ogen, de lippen en de bruinblonde haren. Haar neusje was echter kaasrecht, en haar wenkbrauwen vol. Met haar fijne handjes hield ze haar moeder goed vast.
‘Hoe oud is ze?’ vroeg Tom en streelde voorzichtig het kleine wezentje over haar rug.
‘Twee en een half.’ Jolene slikte en keek naar de grond aan haar rechterkant, zodat ze Tom zeker niet kon zien.
‘Hey, wat is er? Ik houd heus nog van je, en ik zal ook van Masae houden. Dat snap je toch?’ Tranen vulden haar ogen en klauterden over haar oogleden om over haar wangen te gaan lopen. Hij veegde nauwkeurig de druppels van haar wangen.
‘Aids is een nare ziekte, Tom.’ Haar stem brak, net als haar ijzersterke verdediging. Ze drukte zich tegen Tom aan en huilde op zijn T-shirt, terwijl het tot Tom doordrong.
De condoom, haar ‘Dit kan niet.’, aids. Ze had aids. En daardoor Masae ook.
‘In mijn land hebben ze er medicijnen voor. Het gaat niet weg, maar het houdt het tegen. Jullie kunnen nog een lang leven lijden als jullie met me meegaan.’ Tom voelde wanhoop in zijn maag borrelen. Nu hij haar eindelijk gevonden had, wou hij haar niet meer kwijt. Maar Jolene dacht er blijkbaar anders over. Ze veegde ruw haar tranen weg en richtte zich in een andere taal tot Masae, die met grote ogen naar haar moeder opkeek.
Toen hief ze het kind op en zette het op Toms schoot.
‘Alsjeblieft, neem haar mee. Geef haar het leven dat ze verdient. Ik kan niet mee, hoeveel ik ook van je gaan houden ben. Ik ben getrouwd, Tom!’

‘Tom, waar in godsnaam ben jij geweest! Ik was zo onge… Wie is dat?’
Tom, met opgedroogde tranensporen op zijn wangen en een brandend gevoel in zijn keel, stapte de hotelkamer in met Masae op zijn arm. ‘Geen vragen. Alsjeblieft.’ smeekte hij en zakte in elkaar op de grond, met het slapende meisje in zijn armen.

Reacties: