FanFic.nl

Jolene [Five-shot]

Peripetie

~ Vier jaar later ~
‘Zijn we er bijna, Tom?’ Hij keek opzij, in de hazelnootbruine ogen van Masae, die ongemakkelijk heen en weer schoof in de witte vliegtuigstoel. Ze zat express niet aan het raam, omdat ze vliegen eng vond. Tom lachte. Vroeger, ja, vroeger had hij het eng gevonden. Maar nu was hij ouder, en nu kon hij er prima tegen.
De laatste vier jaar hadden zich in een sleur aaneengeregen. Verschillende ziekenhuisonderzoeken hadden uitgemaakt dat Masae aan HIV leed, en nog niet aan aids. Dat was een hele opluchting geweest, omdat HIV makkelijker te remmen viel.
Ze sprak nu evenveel Duits als Tom en Bill, die ze meer als grote broers dan als vaders aanzag, en een mondje Hawaiaans voor als ze besloot ooit terug te gaan naar Hawaï.
Tom sprak ook een beetje Hawaiaans. Het was niet moeilijk. Acht medeklinkers en een hoopje klinkers, en voor de rest een andere uitspraak. Hij had het geleerd door de bezoekjes die hij aan Jolene bracht, zo eens om de drie maanden. Die dag was de eerste keer dat Masae meeging.
‘Fasten your seatbelts, please.’ klonk een stem door het vliegtuig heen, Tom hielp Masae met haar gordel en klikte toen die van hemzelf vast. Hij keek nog snel even om zich heen. Bill zat tegenover hem, naast hem lag de boeket bloemen die ze gekocht hadden voor Jolene. In de hoek stonden twee grote tassen. Een weekendje Hawaï tussen twee concerten door. Voor de rest was de privéjet leeg.
Na een bruuske landing - de landingsbaan was niet zo belachelijk lang - liepen Tom en Masae hand in hand het trappetje af. Bill volgde, met de boeket bloemen en de twee tassen. ‘Help vooral niet!’ riep hij naar beneden, Masae schoot grote broer Bill snel te hulp. Natuurlijk pakte ze de bloemen, waardoor Tom hard moest lachen.
‘Lach maar, Kaulitz! Ik ga naar het hotel en bestel lekker wat ik wil, aangezien jij hier degene bent die betaalt!’ En na demonstratief zijn tong - inclusief tongpiercing - uitgestoken te hebben, wenkte hij een taxichauffeur die hem met de tassen hielp en hem de wagen in duwde.
‘Gaan we naar mama?’ vroeg Masae, haar stemmetje met schattig accent vrolijk en zomers zoals het op dit eiland altijd was.
Het zag er nog exact uit als de laatste keer dat hij hier was, of de eerste keer dat hij hier was. Het zou hier nooit gaan veranderen, en dat vond hij goed. Dan waren de herinneringen des te duidelijk.
Hij kende de weg nu bijna blindelings. Van het vliegveld naar haar huisje, waar hij die bewuste morgen na die bewuste nacht haar dochtertje mee had genomen. Nu hield hij van haar zoals hij van zijn eigen kind zou houden. Hij zag in de verte het groezelige motelletje waar ze hun eerste - maar niet laatste - nacht samen hadden beleefd en kreeg een nostalgische glimlach op het gezicht.
‘Moeten we nog lang wandelen?’ vroeg Masae. Tom gniffelde zachtjes en bukte zich. Ze sloeg haar armpjes om zijn nek en duwde haar voetjes tegen zijn heupen. Zachtjes kreunend duwde hij zich weer overeind. Zanddeeltjes zweefden om zijn enkels toen hij verder stapte in lichte draf, met haar op zijn rug. Ze schaterlachte en genoot van het heerlijke weer, Tom die haar droeg en de herinneringen die haar omgeving bij haar losmaakten. Ze was hier al zolang niet meer geweest, maar alles gaf haar een seintje van haar verleden. Ze herinnerde zich hoe ze hier eens had gespeeld met Joshua, en enkele straten verder wist ze plots perfect hoe haar vader eruit zag.
‘We zijn er.’ fluisterde Tom en liet Masae van zijn rug zakken. Ze stopte haar handje in die van hem en hij trok haar zachtjes mee. Maar in het huisje bleek dat de moeder van Jolene, Samisa, niet alleen was. Een man was erbij, een man die Tom niet kende.
De man, lang van gestalte en vrij breed en gezet, met gemillimeterd zwart haar. Borstelige, dikke wenkbrauwen boven woeste, bijna koolzwarte ogen.
Samisa probeerde hem nog tegen te houden, maar het was onbegonnen werk. De man stormde op Tom af en drukte hem tegen de muur, zijn hand klemde zich om zijn keel.
Tom verstond genoeg Hawaiaans om min of meer te begrijpen wat hij zei, en het kwam erop neer dat hij beschuldigd werd van kidnapping.
‘Ik kidnap haar niet.’ hoestte hij, terwijl hij het bloed in zijn aderen hopeloos voelde kloppen. Masae trok aan de broekspijp van de brede man.
Tom zakte langs de muur naar beneden, de man pakte Masae op. Het bleek haar vader te zijn. Toen duwde hij haar in de armen van Samisa en na nog iets gezegd te hebben en een woedende blik naar Tom gestuurd te hebben, verdween hij het huisje uit.
‘Wat was dat?’ hoestte Tom en wreef over zijn nek, die pijnlijk aanvoelde.
‘Hij heeft nu het hoederecht. Hij zei dat Masae dit huis niet mocht verlaten of dat hij dan anders zou terugkomen voor mij.’ Masae holde naar Tom en knuffelde hem voorzichtig. De bloemen lagen verkreukt op de grond.
‘Dan neem ik je mee naar Duitsland. En Jolene ook.’
De stilte die volgde, was pijnlijk en Samisa nam hem mee. Drie straten liepen ze, en Tom hield zich bezig met het opvrolijken van Masae. De man was dus haar vader geweest, en het eerste contact - na al die tijd - was alles behalve een goede herinnering.
Hij keek pas rond toen ze stilstonden, en voor hem zag hij Jolene Matisja in een witte steen gekerfd staan. Het duurde even voor hij het doorhad, de bos bloemen glipte uit zijn vingers en viel met een doffe plof op de grond, net zoals hij zijn grote liefde uit zijn leven voelde glippen.
‘Het spijt me.’ fluisterde Samisa en legde haar hand op zijn schouder. Hij knikte kort, beet op zijn onderlip en slikte zijn tranen door. Masae klemde haar armen om zijn benen en knuffelde hem. Tom streelde over haar hoofdje.
Jolene was er ergens nog, in de vorm van haar dochtertje, maar alsnog deed het pijn. En hij besefte eindelijk wat hij al die meisjes al die jaren had aangedaan.

Reacties: