Hoofdcategorieën
Home » Twilight » A alone Wolf » Hulp
A alone Wolf
Hulp
Moeizaam werd ik wakker maar hield mijn ogen gesloten. Ik wilde slapen en nooit meer wakker worden of in ieder geval voor een lange tijd.
Ik probeerde weer in slaap te vallen maar toen herinnerde ik me ineens wat er gebeurd was, het schoot als een korte flits door mijn gedachten.
Ik opende abrupt mijn ogen en vloog overeind. Ik moest eerst een paar keer goed knipperen voordat ik zag waar ik was. Ik zat in een kleine kamer, het bed paste er zelfs amper in. Voorzichtig kwam ik uit het bed en hield me stevig aan de rand vast terwijl ik ging staan, ik wankelde even maar bleef verder staan. De deur ging piepend en krakend open alsof het zijn grootste moeite was om in beweging te komen.
Ik stapte de hal in. De houtenplanken voelde koel aan onder mijn warme voeten. Ik bleef staan bij een lange rechthoekige spiegel die aan de muur was opgehangen. In de spiegel zag je een meisje van zeventien jaar. Haar kleren waren op vele plekken gescheurd, er zaten schrammen op haar gezicht en haar bruine haar was één grote pluizenbol die over haar schouder hing.
Verbaasd keek ik naar het witte verband dat om mijn armen, buik en hoofd was gebonden. Het voelde pijnlijk aan en bij sommige zat er een donkere rode plek op.
In lichte paniek holde ik een oude houten trap af die kraakte onder mijn voeten. Mijn neus werd gevuld met een sterke en dringende geur die alsmaar sterker werd. Ik opende de deur open, nam niet de moeite om de ruimte te inspecteren en sprintte naar een deur.
Met een harde schop werd de deur van zijn schanieren getrokken en viel een meter of vijf verderop neer.
Ik schrok toen ik in mijn ooghoek iemand op de veranda zag zitten. Een man in een rolstoel keek me geschrokken aan en zijn ogen schoten even naar de deur en dan weer terug naar mij.
Ik bedacht me geen seconden, sprong de veranda af en rende weg. De sterke geur die ik in huis had geroken hing hier ook in de lucht en maakte me nerveus. Wat was het toch voor een geur en waarom was het zo sterk te ruiken?
De wond in mijn buik maakte het moeilijker om te lopen en die in mijn armen staken alsof iemand er met volle kracht op sloeg.
Ik rende voorbij een huis, waar de geur zo sterk werd dat ik wel even moest stoppen. Bijna meteen nadat ik stopte vloog de deur open en stormden er een aantal jongens naar buiten en kwamen recht op me af. Zij waren de geur geweest die ik al die tijd geroken had, hoe dichterbij ze kwamen hoe sterker het werd.
Ik keek nog even kort naar ze en rende toen verder. Het huis was het laatste huis geweest van het dorp en meteen daarna begon het dichte bos. Op een veilige afstand begon ik lichtjes te trillen en veranderde tijdens het rennen. Het verband scheurde van mijn kop, lijf en voorpoten en viel op de grond.
Hijgend rende ik tussen de bomen door en maakte zoveel mogelijk bochten om ze in de hoop kwijt te kunnen raken. Maar voor ik het wist stonden ze voor me. Ik legde mijn oren in mijn nek en liet mijn tanden zien.
Acht gigantische wolven stonden voor me maar kwamen niet agressief over. Dus liet ik mijn agressieve houdingen varen maar verloor ze niet uit het oog.
De wolven keken elkaar even aan en knikte kort na een klein overleg. De middelste wolf trilde licht en nam langzaam weer zijn mensgedaante aan. De andere wolven bleven beschermd voor hem staan voor het geval ik zou uitvallen.
Ik bedankte alles en iedereen voor het feit dat de jongen een broek aan had.
‘We doen je niks,’ zei de jongen rustig. ‘We willen je helpen.’
Ik hield mijn kop scheef toen hij sprak als teken dat ik het niet helemaal begreep.
‘Van welke kudde kom je?’ vroeg hij. Geduldig wachtte iedereen af wat ik ging doen.
Ik kreeg weer een korte flashback (daar had ik wel vaker last van). Ik zag de kudde die was ontstaan na het verschijnen van een paar vampieren. Hoe verschrikkelijk ik het eerst had gevonden dat ik een half mens- half beest was, maar dat ik er later aan gewend was geraakt. Hoeveel plezier we hadden beleefd aan ons tweede lichaam en hoe dat bruut tot zijn einde was gekomen.
Ik liet mijn kop hangen en sloot mijn ogen. Mijn wolven lichaam begon te vervagen en mijn mensenlichaam kwam weer terug. Ik schrok van de wond in mijn buik. Het was een groot gapend gat en het bloed was helderrood.
Als ik opkijk zie ik dat ze allemaal weer mensen zijn geworden. Het waren zeven jongens en één meisje.
Het meisje kwam als eerste in beweging. Ze liep op me af en bekeek de wond. ‘Je moet verzorgt worden en snel.’
‘Wat ben jij voor een wolf?’ mompelde een jongen.
Ik hield mijn hoofd een beetje schuin. ‘Hoe bedoel je?’
‘Wij wolven genezen wonderbaarlijk snel, waarom genees jij dan niet?’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik weet niet, maar ik heb dit altijd al gehad.’ Ik sprak de waarheid niet, maar dat wisten zij niet en dat ging ze eerlijk gezegd ook niks aan.
‘Jacob, draag jij haar?’
Ik schrok op uit mijn gedachten. Een jongen knikte en veranderde zich in een fractie van een seconden.
Ik werd bij mijn armen gepakt en richting de grote wolf gebracht. Ik raakte met mijn voeten de grond niet eens meer. Ze hezen me op de grote bruine wolf.
‘Houd je goed aan hem vast en zeg het als er iets mis is.’
Voordat ik kon reageren begon Jacob te rennen, hij schoot tussen de bomen door en kwam geruisloos neer.
Wat er net was gebeurd had me overrompeld. Ze waren geen bedreiging voor me geweest en leken me te willen helpen. Ik had niet meer gedacht aan ontsnappen of aanvallen en ik deed precies wat ze me opdroegen.
En het gekke is; dat ik ze helemaal vertrouw.
Reacties:
Alweer wauw...
Volgensmij zit er geen een fout in. Jij schijft echt zooo goed.
Ik wil meer meer meer meer en meer!
Jake is cute <33
Snel verder jij