FanFic.nl

Aroma

Chapter One

http://www.adpic-images.com/data/picture/detail/The_girl_with_red_hair_on_a_white_background_222249.jpg

Ik stond zenuwachtig voor de deur, ongeduldig. Het duurde te lang, ook al besefte ik dat ze dat deden om hun dekmantel te bewaren. Ze wisten van mijn komst, maar hielden de schijn graag op. Volgens mij hielden ze erg van acteren. Ik had hen natuurlijk nog niet ontmoet. Carlisle wel, meer dan me lief was, maar mijn onhandige karakter (lees:overmoedig) zorgde vaak voor ritjes naar het ziekenhuis. En hoewel ik hem niet zo vaak gezien had, miste ik hem wel. Zijn rust, zijn ogen. Hoe hij lachte en met zijn hoofd schudde als ik weer eens wat gebroken had omdat ik het nodig vond om de kat uit de boom te redden (terwijl ik haar er al onnoemelijk veel keren had zien uitkomen). Ik glimlachte. Carlisle.

De deur ging open. Ik lachte vriendelijk naar de honingkleurige ogen die me nieuwsgierig aankeken. Bruine lokken vielen haast perfect over de elegante schouders, die de aanzet gaven tot een prachtig zandloperfiguur.
"Hallo, ik ben Esmé. Jij moet Caroline zijn." Ze stak haar hand uit ter begroeting, en ik beantwoordde maar al te graag dat welkomstgebaar. De plotse koude voelde voor mij aan als thuiskomen.
"Zeg maar Carli." Ze lachte haar witte tanden bloot en stapte opzij om me binnen te laten. Het interieur straalde dezelfde rust uit die ik altijd bij Carlisle leek te zien. Het rook naar rozen en seringen, vast een idee voor mijn komst. Mijn voorkeur voor bloemen was nooit een geheim geweest.
"Carli!" Ik draaide mijn hoofd en zag een statige, jonge man met gespreide armen naar me toe lopen.
"Carlisle, ik ben zo ontzettend blij je te zien!" Ik sloeg mijn armen ook rond zijn schouders en rook een vage ziekenhuisgeur. Hij tilde me een stukje op.
"Ik zie dat je mijn vrouw Esmé al ontmoet hebt," glimlachte hij.
"En het was me al een genoegen." Esmé lachte, en ik merkte dat Carlisle niet de enige was die dat op een heldere en aangename manier deed.
"Kom mee, ik wil je voorstellen aan de rest van mijn gezin." Hij haalde zijn armen weg, de kou verliet mijn huid als een vluchtige wind. Meteen voelde ik de heimwee ernaar de kop opsteken. Maar ik knikte en liep met hem mee naar wat waarschijnlijk de woonkamer was.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.