FanFic.nl

Unbreakable [Jasper Whitlock]

11th

No one falls in love by choice, it's by chance.
And no one stays in love by chance, it is by work.
And no one falls out of love by chance, it is by choice.

De dag erna was een hel. Ik zag haar steeds opnieuw, maar elke keer hield haar vader of een andere overste me in de gaten. Ik kon amper iets meer doen dan haar een beleefd knikje geven en daarna ongeïnteresseerd weglopen. Terwijl ik niet liever wilde dan haar aanraken, haar kussen, bij haar zijn. Ik wist gewoon dat zij naar hetzelfde verlangde, hoewel we beiden wisten dat het op niets zou uitdraaien. Haar vader zou een edele echtgenoot voor haar zoeken, ze zou trouwen en waarschijnlijk mijlen ver weg gaan wonen. En anders zou ik wel naar het front gestuurd worden, en waarschijnlijk sterven in een vuurgevecht. Of aan de gevolgen daarvan.

Mijn ogen prikken, en nu wil ik niets liever dan dat ik kan huilen. Helaas, mijn dode hart doet enkel pijn, mijn ogen kunnen geen traan meer laten, zelfs niet om zulk groot verdriet.

Toen ik haar weer zag in de stallen, na het vallen van de avond, sloeg ze zonder twijfelen haar armen om mijn hals en zocht met haar lippen de mijne. Ik aarzelde niet en kuste haar terug, genietend van elke seconde die ik in haar gezelschap door kon brengen. Mijn handen streelden door haar losse krullen, en opnieuw verbaasde ik me over hun zachtheid. Een breekbaarheid die je normaal niet vond in een legerkamp.
Achter ons hoorde ik Hail met zijn hoeven schrapen, niet ongeduldig, maar eerder enthousiast. Ik voelde hoe Alexandra glimlachte en ik grinnikte. Ze deed langzaam een stap naar achteren.
"Misschien is hij jaloers," zei ze met ogen die straalden van geluk. Ik bekeek de jonge vrouw die voor me stond. Haar zachtrode jurk met ellebooglange mouwen, het korset dat eigenlijk overbodig was voor haar prachtige figuur, de soepele, wijde rok die haar meer dan waarschijnlijk betoverende benen verborg. Ja, Hail moest wel jaloers zijn. Elk mannelijk wezen op de planeet zou sterven voor enkele momenten aandacht en genegenheid van de godin die mijn leven verlichte.
"Jammer dan voor hem," zei ik zacht. Ze sloeg verlegen haar ogen neer en ik streelde haar parelwitte handen. Haar schoonheid was zo puur, ze was een engel, door God op deze aarde en in dit fort gebracht om de mannelijke boersheid wat af te zwakken. In mijn geval was ze met glans geslaagd. Ik schaamde me dood bij de gedachte dat ik me lomp zou gedragen in haar bijzijn. Het was vreselijk jammer dat niet elke man daar zo over dacht.

Reacties: